Сагындым. Кайт инде

Бхетле елмаеп ул ирен кочаклады.

– Мин синеке… Мин яратам сине…

нилрене пышылдавын хуплагандай, малайлары язучыны кысып-кысып кочаклап алды.

– Мктпк соламагыз, – диде язучы корырак булырга трышып, – Кешелр кптн китте инде.

Шунда гына малайларыны аркасындагы мктп сумкасын креп алды да елмаеп куйды.

– Ярый, улларым… Крешкнчег кадр…

Малайлар горур елмаешып чыгып китте.

Язучы аларны артыннан карап, зене аман исн булуына сенеп калды. Ул да горур м бхетле иде.

– Миа да эшк китрг вакыт, – диде хатыны, кзлрен яшереп, – Кызганыч, сине белн булалмыйм инде… Кайткач, яме…

– Мин ле кайтып итмдем… – Язучыга да уайсыз иде бугай, – ле болай… теп барышлый гына…

Хатын аа сер караш ташлап алды.

– Кызганыч…

– Белм…

– Син бернрс д белмисе…

– Белм инде…

Ирене наз тулы карашыннан хатын аны, чынлап та, бернрс д белмвен алады.

– Язганнарыны дискка кчер д миа бир, – диде ул тенечле тавыш белн, м зене ярамаган нрс ычкындырганын сизеп стп куйды, – Болай гына… Я уярсы…

Язучы аа сораулы караш ташлады.

– аным минем!..—диде хатын, млдерм кзлрен аа тбп, – Берднберем…

– Тагы мени?!.

– Тагы.

– Ярый.

Язучы компьютердагы язмаларны дискка кчереп алды да хатынына тапшырды.

– уй! – диде хатыны.

– Юк!

– уй!!!

– Ник?!

– Шулай кирк!

Язучы шулай кирген бел иде, лбтт. Тик аа з эше бик т кызганыч иде. Ул тирн сагыш белн язмаларына кз салды да ую тймсен басты. Нич кннр буена интегеп эшлгне секунд эченд юкка чыкты. Аа авыр иде.

– Гафу ит, аным, —диде хатын, барсы чен д зе гаепле сыман, – Гафу ит…

– Ярый.

– Сау бул.

– Исн кайт.

Хатын эшк китте.

Язучы компьютерга утырды.

Аа авыр иде.

ле ген кичергне анына хсрт стс д, метлрене зеп бар дньясына кул селтрлек бер кренеш булса да, ул бу хакта уйламады.

Ул теге малай турында уйлады.

«Сагындым… Кайт инде… – дип пышылдады ул, зе д бер малай кеше сыман, – Сагындым бит, ти… Кайт инде…»

Аны да тисе кайта алмый иде.

тисен ул бик сагына иде.

Аны кайтарырга тели иде.

м…

… аны кайта алмавына сен д иде.

Ишек тукылдаттылар.

Ул бер млг катып калды.

Тагын, бу юлы инде кчлерк итеп шакыдылар.

Ул торып басты.

Ишекк юнлде.

Тынып торды.

«Ачыгыз! Фикер милициясе!»—дигн тавыш ишетелде тыштан. Ул компьютерына карап алды. Ярамаган нрс юк иде. Инде юк иде. Кире килеп аяк астында яткан сыра банкасын ачты, комсызланып бер уртлады, тшлрен сибеп алды. Ишекк юнлде.

– Ачыгыз! Юкса, ватып кербез!

– Хзер.

– Тиз булыгыз!

– Киенм бит.

Ул ишекне ачты. Кчле ташкын булып й эчен милиционерлар тулды. Язучыны шундук стенага терп кулларын ктртеп куйдылар. Бишлр иде. Икесе язучы янында калды, бтннре, пистолетларын зерг куеп, блмне айкап чыкты. Бер ни д тапмагач, сгенеп алдылар.

Язучыны компьютер алдына утыртып куйдылар.

– Нрслр язасы?

– Нрслр язасыз, – дип тзтте аларны язучы, ачусыз-нисез ген, – Без бит берг скн малайлар тгел…

Мондый юньсезлекне аннан ктмгннр иде. Берсе язучыны авызына сукты, тик яшь чагында сугыш трлрен яхшы йрнгн, кайнар нокталарда да булгалаган язучы яшь милиционерны бу кызулыгына зер иде, ул аны кулын иел ген читк борып ибрде д коры гына двам итте:

– Сезне нрслр кызыксындыра со?

– Барсы да.

– Рхим итегез!

Язучы милицияга крстер чен махсус язылган срлрен ачты. Аны юньлп укучы булмады. стн-стн ген кз йгертеп чыктылар да язучыны илксеннн алып читк этрделр.

– Син рсми язмаларыны крстм. Аларын без белбез.

– Син безг дби срлрене крст.

Язучы бернич дби срен ачты.

– Боларны бит сине бастырганы юк. Болар бары безг крстер чен ген!

– Согы вакытта минем бер нрс д бастырганым юк.

–  ни чен?

– Илам килми.

–  нинди акчага яшисе?

– Хатын илксенд.

–  бу китап кемнеке?

Язучы ыйнак кына ыентыкка кз салды. Бу аны повесты иде. Юк, зе ншер итмде, аны ничек китап булып чыгуын да хтерлми иде ул. Лкин з баласыннан баш тартырга телмде.

– Минеке.

– Тагын нрслр язасы?

– Язмыйм.

Милиционерларны берсе тш кессеннн сыек диск тартып чыгарды. Аны компьютерга куйды.

– Язган йберлремне уйдым да котылдым дип уйлыйсымы?! Булмас, килеп чыкмас. Безд уелганнарны яадан торгыза торган программа бар.

м ул эшк кереште.

м язучыны бар сре д яадан калкып чыкты.

Бу аны чен зур сенеч иде. Ул чак «ура!» кычкырмыйча калды. м шул ук вакытта бу аны чен зур кенеч иде. Ул зене кечерюен тойды.

– Ни йтерсе?

– Гаеплемен…

Кинт аны кулын арта каердылар м богаулар шалтыравы ишетелде. ушына килгнд, ул эш стле янындагы диванда аркылы ята иде.

– Таблеткалар кулланасымы?

Тртип сакчысыны бу соравы гадт буенча гына иде шикелле. Югыйс, ул стлдге даруларны крми калмаган бит инде. Тик язучы аа ихлас итеп авап бирде:

– йе. йе, кулланам, лбтт! Таблеткасыз нинди иат, ди!..

Милиционер аны чченнн тартып башын ктрде д борын астына баягы китапны сузды:

–  язганнарынан дару исе килми!

–  сез ныграк иснп карагыз…

Лкин ул сзен йтеп бетер алмады, борынына з китабы белн нык итеп тондырдылар. Башына чй каккан сыман булды. Иреннре буйлап ябешкк нрс агып тште. Бу аны з каны иде. Татлы да, ачы да иде ул.

Кинт аны тартып торгыздылар.

Нрс белндер битен сртеп алдылар.

Язучы аны нрс икнен таныды, малаены мктпк кия торган ак клмге иде. Ак клмкт кара кан иде.

Малаены ак клмге.

«Сагындым, кайт инде… – дип уйлады ул, тик бу юлы з тавышы белн тгел, улы тавышы белн уйлады, – Сагындым бит, ти, кайт инде…»

– р!