Идемо, аж кипить у смоли жинка, а перед нею цибулька лежить. Дид и каже: «Се мучитця так мати вашого старого титаря Онисима, що було все старциве годуе та бидним помогае, а николи жоднои души не обидив и ни в одному слови не збрехав. Була вона богата, та скнара, що од ней нихто й хлиба куска не бачив. Ото раз полола вона цибулю, аж иде поуз дворье дид-старец. «Подари,— каже,— пани матко, ради Христа!» Вона вирвала стрилку: «Прийми,— каже,— старче Божий». Тилько ж од ней и бачили. От, як умерла... взяли ии небогу та й потягли в пекло.
Егорий Храбрый