Цытадэль неба

Ён настроіў тэлевізар на другую хвалю. Перад позіркам выраслі горныя ланцугі, чорныя шчыліны. I вось рука Уолтэра ўздрыгнула, застыла. У эфіры загучаў яго ласкавы голас:

— Хэло, містэр Арноль! Вельмі рад вас бачыць. Зірніце на мяне, мой хлопчык.

Поль Арноль пачціва пакланіўся, прыклаўшы руку да грудзей. На зіго вуснах застыла радасная ўсмешка.

— Вы добра пастараліся, Арноль! Ты, сказаць па праўдзе, удачлівы, як чорт! Рыхтуешся да пасадкі?

— О, так, сэр! Спадзяюся, вы не забылі: там мяне чакае чэк на пяць мільенаў i мая Элсі.

— Зусім правільна. Калі пасадка?

— Якраз ужо час,— даляцеў вокліч з экрана.— Макс, падрыхтавацца!

Уолтэр i Уэст замерлі ў чаканні. Сенатар, здавалася, хваляваўся. Ён глыбока дыхаў, маршчьгніў лоб. Потым памахаў касмаінаўтам рукой, пажадаў:

— Добрага поспеху вам, сыны Штатаў!

Уэст уважліва сачыў за экранам. Ён думаў аб моры Дажджоў, аб першых рудніках, якія ён абавязкова там пабудуе, каб распрацаваць уранавыя залежы. Вось калі акцыі і яго фірмы «Уэст, Пэйн энд компані» набудуць вялікі курс.

— Элсі! — паклікаў сенатар.—Элсі! Элсі! Хадзі сюды, будзем разам назіраць за караблём Арноля. Чуеш?

Элсі не прымусіла доўга чакаць. Яна ўвайшла. Валасы яе былі модна завіты, чорнае дэкальтаванае плацце з доўгімі срэбранымі кістачкамі ўнізе блішчэла, пералівалася, быццам сатканае з самацветаў.

— Я хвалююся, па,— сказала яна.— Мне чамусьці робіцца страшна. Хаця-б нічога не здарылася...

— Памаліся богу, табе стане лягчэй,— параіў сенатар.

На экране былі бачны ледзь прыкметныя выбухі матораў. Ракета запаволіла падзенне і пайшла ў кругавы палёт вакол Месяца.

— Вельмі-ж мала працавалі маторы,— сказаў Фрэнк Уэст сенатару.

— Колькі секунд?

— Прызнацца, не заўважыў,— адказаў ён нядбайна.— 3 Элсі загаварыўся. Заўсёды яна з гэтымі сваімі пытаннямі... А што, хіба не вытрыманы графік?

— Пакуль на гэта не падобна. Дзякуй богу, ракета ляціць...

Сенатар Уолтэр узяў Элсі за руку, прыцягнуў да сябе.

— Пазвані у ракетапорт,— сказаў ён клапатліва.— Запытай, чаму ракета не ідзе на пасадку?

Элсі першая адчула сэрцам: здарылася нешта страшнае, непапраўнае. Амаль не ўсведамляючы, што робіць, яна набрала нумар.

— Сенатар! Містэр Уолтэр! — закрычаў Фрэнк Уэст, павярнуўшыся да свайго сябра.— Я нічога не разумею. Растлумачце! Ракета робіць круг вакол Месяца. Яна страціла кіраванне...

Элсі выпусціла з рук трубку: яна ўсё зразумела.

— Поль! О, Поль, няўжо ты загінуў для мяне? — усклікнула Элсі ў адчаі і замітусілася па пакою.

Сенатар сціснуў дрыжачыя рукі дачкі, пасадзіў яе ў крэсла.

— Супакойся, не ўсё яшчэ загінула. Твой хлопчык вернецца, ён будзе жыць!

А сам паспешна звязаўся з ракетапортам. Адтуль паведамілі, што ракета Арноля пачала тармажэнне ў вызначаны час, выйшла на кругавую арбіту Месяца і раптоўна страціла кіраванне. 3 ёю перарвана радыёсувязь. Што адбылося — невядома.

— Ці стане ракета штучным спадарожнікам Месяца? — запытаўся сенатар.

— Не, сэр, — выразна пачулася з трубкі.— Не стане.

— Што-ж рабіць? Як ім дапамагчы?

— Дапамагчы немагчыма. Карабель Арноля роўна праз дзесяць гадзін упадзе на скалы Месяца...

Сенатар ціха апусціў пасівелую галаву, моўчкі выйшаў з гасцінай.

— Па, не пакідай мяне адну! Будзь са мной! — закрычала Элсі ў роспачы.

— Ты павінна змірыцца з лёсам,— лагодна прамовіў сенатар, спыніўшыся. — Поль — нацыянальны герой Штатаў. Ягоне забудуць пакаленні...

Элсі закрыла твар рукамі. Плечы яе затрэсліся ад плачу.

***

— Які дзівосны свет! — усклікнуў Макс, аглядаючы праз шырокі ілюмінатар крутыя камяністыя бакі Месяца.

Задаволена свяціўся ўспацелы твар былога рыбака. Хутка яны выканаюць самае важнае заданне — разгорнуць сцяг Штатаў у кратэры Капернік. Цяпер думкі Макса былі скіраваны на Зямлю. Там, у галоўным горадзе Штатаў, для яго падрыхтаваны чэк. Ён будзе мець грошы, купіць самы лепшы рыбалоўны траўлер, зажыве ціха, спакойна, багата. Успамін аб гэтым прымусіў радасна забіцца сэрца. Макс пачаў напяваць нейкі вясёлы матыў.

— Задаволены? — спытаў Поль Арноль — Як бачыце, хлопчыкі, нам пашанцавала. Мы здзівілі ўвесь свет. Гэта называецца чыстая работа. Так, Макс?

— Вядома. Толькі трэба ўдала правесці пасадку.

— Правядзем, не турбуйся. Самае страшнае — ззаду, — адказаў з уласцівай яму самаўпэўненасцю Арноль.

Унізе віднеўся заліў Гарачыні. На ім выразнай паласой ляжала мяжа ночы і святла. I вось ракета трапіла ў густую непраглядіную цемру. Зусім іншым стала неба. На ім па-новаму, прыгожа і ласкава зіхацеў аранжава-блакітны шар Зямлі.

— Палюбуйцеся, якія тут бываюць ночы, — заўважыў Поль.

Макс і Роб прыпалі да ілюмінатараў. Густая, жахлівая цемра акружала іх. Але пад ракетай, на Месяцы, выразна былі відаць скалы, ланцугі гор.

Поль падышоў да пульта кіравання, загадаў Максу зрабіць некалькі фотаздымкаў. Ён прыняў пыхлівую паставу, нядбайна трымаючы ў руках сцяжок Штатаў. На яго твары трапятала ўсмешка захаплення.

— О’кэй! — закрычаў ён, і Макс схаваў фотаапарат. — На пасадку!

Сонца вынырнула з-за зубчатага краю Месяца. Відно, як бяжыць, адсоўваецца ўсё далей і далей. На Месяцы пачынаецца дзень. Пара!