Тутэйшыя

М і к і т а. Оей! Оей! Куды тут што падзець? (Совае рэвальверы асадкамі ў адну і другую руку Даме.) Меджду протчым, мадам-сіньёра, патрымайце пісталеты. Я растыцкаю куды-небудзь пляшкі. (Хапаецца зноў за бутэлькі, Трэск ламаных дзвярэй.) Меджду протчым, мамаша, кіньце абразы і прыце хутчэй па портфэлі, што летась схавалі.

Гануля выбягае і пасля па аднаму зносіць партфелі. Мікіта хапае ў Дамы рэвальверы ў абедзве рукі за рулькі, секунду-другую бегае па хаце, пасля меціцца бегчы з настаўленымі рэвальверамі ў дзверы, але ўваходзяць і спатыкаюцца з ім на парозе: Начальнік патруля, Двух патрульных, Грамадзянін, у якога выразана кусок барады, і Спічыні.

З'ява VIII

Тыя ж, Начальнік патруля, Двух патрульных, Грамадзянін, Спічыні.

Н а ч а л ь н і к п а т р у л я. (спаткаўшы на парозе Мікіту з выстаўленымі рэвальверамі). Стаць! Hi з месца! Рукі ўверх!

Мікіта, адступіўшы колькі крокаў назад, выцягвае ўверх рукі.

Н а ч а л ь н і к п а т р у л я. Гэта што ў вас у руках?

М і к і т а. (то апускаючы, то падымаючы па чарзе рукі і згодна з гэтым паварачваючы то управа, то ўлева галавой). Гэта… Гэта… ваша чырвонае благародзіе… гэта… як яно… качарэжкі! даліпан, качарэжкі!

Н а ч а л ь н і к п а т р у л я. Качарэжкі! Ну, палажэце іх на стол. (Мікіта кладзе. Начальнік, прыгледзеўшыся да Мікіты.) Але мы, здаецца, з вамі знаёмы?

М і к і т а. (падазрона узіраючыся на Начальніка). Калі вашай чырвонай міласці падабаецца, то мы знаёмы; самдзеле знаёмы. Я надта рад з гэткага, меджду протчым, першага знаёмства.

Н а ч а л ь н і к. Помніце, як летась вялі мяне ў палон, а я ад вас спрытна ўцёк.

М і к і т а. А як жа, помню, меджду протчым, помню! Хто ад каго не ўцякае? I вы, ваша таварыскае родзіе, уцяклі, меджду протчым.

Н а ч а л ь н і к. Ваша фамілія?

М і к і т а. Колежскі рэгістратар Нікіці Зносілов, меджду протчым.

Н а ч а л ь н і к. Скажэце мне: вы ўчора грабілі кватэ-ру грамадзяніна Боршчыка на Архірэйскім завулку?

М і к і т а. Нічога падобнага, мусье таварыш. Я не грабіў,— мяне, меджду протчым, грабілі — фрэнчык формельны, боты жоўценькія знялі…

Н а ч а л ь н і к. Не загаварывайце зубоў, а кажэце праўду.

М і к і т а. Праўду кажу, ваша чырвонасць, — далі-пан, я не грабіў, меджду протчым.

С п і ч ы н і. Пазвольце вам, гражданін рэгістратар, не паверыць: я сам, стоячы на скверы, каля вадакачкі, бачыў, як вы з іншымі цягалі рухомую маемасць з ква-тэры таварыша Боршчыка.

М і к і т а. Э! так бы і сказалІ, гэр Спічыні, што я цягаў. Але я не грабіў. Усяго таго было, што я па загаду свайго, меджду протчым, начальніка насіў гэтыя рэчы яму ў гасцініцу «Парыж».

С п і ч ы н і. Паложым, гэта таксама грабёж.

Н а ч а л ь н і к. I што далей было?

М і к і т а. Нічога. Там у нумары, куды я зносіў рэчы, сядзелі нейкія маладыя, меджду протчым, мусьі ў форме і нейкія маладыя, меджду протчым, мамзэлі без формы ды выпівалі пазнанскі лікер.

Н а ч а л ь н і к. I вы тых рэчаў к сабе ў хату не цягалі?

М і к і т а. Ані падвязачкі не прыцягнуў! Ага! Маю нават сведку. Мамзэль Наста была у тэй самай кампа ніі, дзе выпівалі, і бачыла, што я начальнікавы рэчы ўсе там екладаў.

Н а ч а л ь н і к. Мы ўсё-такі маленькія агледзіны зро-бім вашых рэчаў, каб часам памылкова не запуталіся між імі і чужыя. (Робяцъ зболыиага рэвізію. Начальник знаходзіць кошык з бутэлькамі.) А гэта не награбленая гарэлка?

М і к і т а. (набок). Оеей! Осей! зусім прапаў і з кос-тачкамі нават. (Да Начальника.) Гэта… гэта не гарэлка, а, меджду протчым, лікер пазнанскі, ваша тавары-скасць. На гандаль купіў, на свабодны гандаль, меджду протчым.

Н а ч а л ь н і к. Добры гандаль! (Падымаючы вядро з патакай.) А гэты мёд таксама на гандаль?

М і к і т а. Гэта не мёд, меджду протчым, і не на гандаль, а патака, якую сам з мамашай буду есці.

Н а ч а л ь н і к. Награбленая?

М і к і т а. Меджду протчым… меджду протчым, так сабе ўзятая з агульнадаступных грамадзянскіх складаў, зусім так сабе.

Н а ч а л ь н і к. Добрае так сабе… Вашы дакумэнты!

М і к і т а. Якія — старыя ці новыя? старыя во дзе — у гэтых портфэльчыках. (Паказвае на прынесеныя к та-му часу Гануляй партфелі.)