Вянок

У небі — ля хмары грымотнай—празрыстая, лёгкая хмара
Шпарка плыла, і абедзьве чагось чырванелі ад жару.
Злінда жадалі яны зрабіліся-б хмарай магутнай,
Але даігёка іх вецер разнёс, наляцеушы нячутна.

Дробным дажджом над зямлёй, як сьлезамі, адна пралілася;

Гулкім раскатам грымотаў другая у атказ азвалася.
І па асобку загінулі хмары бяздольные тые,
Чуючы у небі, як вецер над сьмерцьцю іх радасна вые.

ВОЗЕРА.

У чарцы цёмнай і глыбокай
Плешчэ, пеніцца віно;
Хмелем сьветлым і халодным
Калыхаецца яно.

І хістаецца асока,

І шушць высокі бор,
А у душы не замаукае,
Струн вясёлых перабор.

* * *

Огдянись — и міръ вседневный

Многоцветенъ и чудесенъ.

А. Фетъ.

Прывет табе, ясыцьцё на волі!
Над галавой — дубоў павець,
Віднеюць неба, горы, поле
Праз лісцьцяў сець.

Лахмоцьця ценяу на палянах

Схаваушы золата ляжаць;
Яго слаі с пад дзір парваных
Аж зіхацяць.

А к ночы свой чырвоны веер

У небі сонцэ развярне
І разварушэны ім вецер
У даль памкне.

Калі жэ пабляднее золак

І цёмнай зробіцца вада
Зазьяе серабром іголак
Зор грамада.

І роуна мілымі зрабіцца

Здалеюць яркі блеск і цень,
Той дзень, што мае нарадзіцца,
І знікшы дзень.

* * *

Блішчыць у небі зор пасеў;
У полі — рунь, і ў небі — рунь.
Да рэчкі лецючы, ўзляцеў
Між імі марай белы лунь.

Кажан пранёсся на крылах;

Стракочуць конікі ў траве.
Снуюцца мышы ыа палях,
Здаецца — ўсё вакол жыве.

Жыцьцё чуваць з усіх старон,

Жыцьцём наноўнены ўвесь мрок.
Ці ж загубіў плывучы сон
С чырвоных макоў свой вянок?

* * *

Цёплы вечэр, ціхі вецер, сьвежы стог
Улажылі спаць мяне вы на зямлі.
Не ўстае стаўпом пыл сьветды ўздоўж дарог,
У небі месяца праглянуў бледны рог,
У небі ціха зоркі расцьвілі.

Заварожэны вячэрняй цішыной

Я не цямлю, дзе рука, дзе галава;
Бачу я, с прыродай зліўшыся душой,
Як дрыжаць ад ветра зоркі на да мной,
Чуго ў цішы, як расьце трава.

* * *

Добрай ночы, зара-зараніца!
Ужо імгла над зямлёю лажыцца,
Чорнай рызай усё пакрывае,
Пылам зор небасхіл абсевае.
Цішыня агартае мне душу!
Вецярок прыдарожнуто грушу
Ледзьве чутна варушэ — калышэ,
Міла бомы сьмяюцца у цішы,
Ціха срэбрам грукае крыніца.
Добрай ночы, зара-зараніца!

* * *

Ціха па мяккай траве
Сінявокая ноч прахадзіла;
 Ціха з заснуўшых палян
Плыў у гару і знікаў,
Бытцым дым сіневаты с кадзіла,
 Рэдкі правідны туман;
Неба ўсю глыбь ажывіўшы,
Патроху праз цемнь выглядалі
 Зорак дрыжачых вянкі;
Конікі суха зьвінелі;
Шырэй разліваліся хвалі
 Цёмнай, люстранай рэкі;
Пала раса; у палёх
Загарэліся пацеркі мілых
 Жоўта-чырвоных агнёў...
Час, калі трэба журыцца
Душою на сьвежых магілах
 Пуста пранёсшыхся днёў.

*  *  *