Вянок

Вечэр на захадзе ў попелі тушыць
Кучу чырвоных кавалкоў вугля;
Ціха ўсё; вецер лістка не зварушыць,
Не скалыхнуцца ні траўкай паля;
Цёмные цені даўжэй у лагчыне,
Птушкі прыстаушай марудней палёт;
Сумна плыве маладзік бледна-сіні
У небі вячэрнім, зялёным, як лёд;
Іскрацца зорак сьняжынкі маркотна,
Збожжэ пакрьшося шызай расой...
Кіньмо жэ думкі аб долі гаротнай,
Хоць бы на момэнт спачынем душой!

СОМНАМБУЛ.

Месяц выплыў над змрочнай, заснуўшай зямлёй
І павёў яго у цёмную даль за сабой
І прывабіў да мглістай, халоднай вады, —
Сэрцэ білося рыбкай у сеці тады.
Але месяц правёў праз рэкі сьветлы шлях
І развеяўся з сэрца дрыжачаго жах.
Зіхацела яна — серэбра пуціна,
Увадзіла у той край, дзе пануе весна.
Доўга, доўга цябе ён чэкаў і шукаў,
Але вось час жаданы нарэшці настаў...
І пайшоў ён па шляху, пайшоў аж да дна:
Агарнула яго цішына, глыбіна.

* * *

Цветы осенніе мілей

Роскошныхъ первенцевъ полен.

А Пушкинъ.

Плакало лета, зямлю пакідаючы;
Ціха ліліся сьлязінкі на поле,
Але прыгожаю восеньню яснаю
Там, дзе упалі яны, вырасталі
Кветкі асеньніе, кветкі, ўспаённые
Тугаю, горэм, сьлязінкамі лета. —
Кветкі асеньніе, родные, бледные!
Вырасьлі вы, каб ураз жэ і згінуць.
Можэ таму-то душа надарваная
Гэтак любоўна вянок з вас сплетае.

* * *

Дзесь у хмарах жывуць павукі
Што снуюць павучыну дажджа.
Кожны тлусты і мяккі такі^
Скура сьлізкая, як у вужа,
У целі стыгне халодная кроў,
Злосьць бязцэльная у круглых вачах...
Чу! Чуваць шорах ног павукоу
Аплетаючых сьцены і дах.

РАЗРЫТАЯ МАГІЛА.

Polatuj nad grobz,

Piosenko żałobz.

Żygliński.

Дробны дождж сячэ, ліецца;
Вецер злосна у хату рвецца,
У полі стогнам аддаецца,
Стукне ў дзьверы і вакно; —
Сэрцэ беднае заб'ецца
І адразу у ім прачневда,
І адразу скалыхнецца
Усё што згінуло даўно.
Успомніць сэрцэ, што любіло,
Успомніць моладасць і сілу,
Усё, што знікло і уплыло,
Усё успомніць, як у сьне, —
Бачу: сэрцэ не забыло,
Што жыцьцё ў ім загубіло...
І разрытаю магілай
Вее сумна на мяне.

* * *

Ноч. Газьніца гарыць, чырванее,
І гарбата, астыушы, стаіць.
За сьцяной запевае завея,
Сумна бомамі у полі зьвініць.
С краю у край яе гул аддаецца,
І чагось усё думаю я,
Што з няволі зімовай там рвецца
Крэцка скутая сьнегам земля:
Грудзі моцные цяжка ўздымае,
Ветрам вее, як дыхаць пачне,
Сьнег халодны у палёх калыхае,
І вось-вось свае путы страхне.

Нізка вершоў "Згукі бацькоўшчыны".

*  *  *

Ўся ў сьлезах, дзяўчына
Хіліцца да тына.
Поруч з ёю пад расою
Зіхаціць шыпшына.

Вецер павевае

І расу страхае
Ой, напэўна і дзяўчына
Лек на сьлёзы мае.

Адгадайце-ж, людзі,

Хто страхаць іх будзе
І чаму ён, жоўтадзюбы,
Аж дасюль марудзе?

*  *  *