Читаем Vortaro de Esperanto 1910 полностью

(pola proverbo).

2.

Loĝanto en hotelo, vizitanto en restoracio.

Gasti.

Resti kiel gasto, loĝi kiel gasto:

gasti tutan tagon.

Gastama.

Volonte, afable akceptanta gastojn:

gastama homo, gastama lando.

Gastigi.

Akcepti, loĝigi kiel gaston.

Gastejo.

Ejo. kie oni gastigas por pago; simpla, senkomlorta ejo, kie oni povas loĝi kaj manĝi por pago.

Gastronomo.

Specialisto en la kuirarto; amanto de luksaj, delikataj manĝoj.

Gastronomio. Kuirarto.

Gavoto.

Iama franca danco.

Gazo.

Travidebla, malpeza ŝtofo silka, lina.

Gazelo

(Zool.). Remaĉulo el la familio de l' antilopoj

(Antilope dorcas).

Gazeto.

Periode aperanta presaĵo de konstanta formato kun aktualaĵoj, literaturaĵoj:

gazeto ĉiutaga, semajna, dusemajna, duonmonata. monata, dumonata.

Gazetaro.

Tutaĵo de la gazetoj de urbo, de lando; '

A

eraturo de la gazetoj:

La gazetaro amike akceptis la aperon de nia revuo.

Ge-.

Prefikso por derivi nomojn espri- matajn ambaŭ seksojn kune, precipe uzigan paron:

gepatroj

— patro kaj patrino,

geonkloj =

onklo kaj onklino,

gefianĉoj

= fianĉo kaj fianĉino.

Geheno.

Infero (Biblia esprimo).

Gelateno.

Besta gluo, produktata el la histoj.

Gemo.

Polurita multekosta ŝtono.

Genciano

(Bot.). Herba vegetaĵo el la samnoma familio

(Gentiana).

Genealogio.

Tabelo de la deveno kaj parenceco de la membroj de gento:

Ofte oni prezentas la genealogion en formo de arbo

genealogia arbo.

Generacio. Tutaĵo de l' homoj samtempe vivantaj: La nuntempa generacio malamas la militon.

Generalo. - 1. Supera militista ĉefo, komandanta armeon, korpuson de armeo. - 2. Ĉefo: generalo de la jezuitoj.

Genezo. - 1. La unua libro de la Biblio pri la komenco de la mondo. - 2. Deveno.

Genio. - 1. Diaĵo, laŭ la opinio de la antikvuloj, protektanta ĉiun homon: bona, malbona genio. - 2. La plej alta grado de homaj kapabloj, precipe kreanta kapablo en la sciencoj kaj artoĵ: Por krei lingvon internacian necesa estis la genio de Zamenhof. Genia. Kiu posedas genion: genia homo, genia verko. Geniulo. Homo genia.

Genitivo (Gram.). Dua kazo de la dekli- nacio, formata en Esperanto per la prepozicio de kaj esprimanta posedon, kvaliton, k. t. p.: libro de l' patro, homo de grandaj kapabloj.

Genoto (Zool.). Rabobesto el la familio de l' ursoj, kun bela pelto (Genetta).

Gento. - 1. Posteularo de unu praantaŭulo, kune vivanta kaj komandata de unu ĉefo; subdivido de nacio: sovaĝaj gentoj de Afriko; la gento de Judo. - 2. Subdivido de familio (en la natursciencoj): tipo, klaso, vico, familio, gento, speco.

Genuo (Anat.). Parto de la korpo, kie la femuro kuniĝas kun la kruro. Genui. Stari sur la genuoj: genui antaŭ altaro. Ekgenui, genufleksi. Stariĝi sur la genuoj.

Geodezio. Scienco pri la mezurado de la surfaco de la tero.

Geognozio. Scienco pri la strukturo de la tera ŝelo kaj pri ĝiaj ŝtonegoj.

Geografo. Scienculo, studanta la geografion; specialisto en la geografio.

Geografio. Scienco pri la tero, kiel parto de la universo kaj loĝloko de la homo: geografio matematika, fizika kaj politika.

Geologo. Scienculo studanta la geologion; specialisto en Ja geologio.

Geologio. Scienco pri la evolucio kaj strukturo de la tero, de la momento de la malmoliĝo de la tera ŝelo ĝis la nuna tempo.

Geometro. Scienculo, studanta la geometrion; specialisto en la geometrio.

Geometrio.

Matematika scienco pri la figuroj, pri la mezurado de ilia surfaco kaj volumeno.

Geranio

(Bot.). Vegetaĵo (arbetoj, herboj) el la familio de geraniacoj kun belaj floroj

(Geranium).

Geraniacoj

(Bot.). Familio de dukotiledonaj multepetalaj vegetaĵoj:

geranio.

Gerundio

(Gram.). Formo de la latina konjugacio, havanta sencon de substantivo, devenanta de verbo:

ars scribendi

— la arto de l' skribado.

Gesto.

Movo de la korpo, precipe de la mano kaj brako, akompananta la paroladon aŭ ĝin anstataŭanta:

nea, jesa gesto; gesto de miro.

Gesti.

Fari gestojn.

Giganto.

Grandegulo, grandega objekto:

homo giganto, monto giganto.

Giganta.

Grandega.

Gildo.

Перейти на страницу:

Похожие книги

Поэзия как волшебство
Поэзия как волшебство

Трактат К. Д. Бальмонта «Поэзия как волшебство» (1915) – первая в русской литературе авторская поэтика: попытка описать поэтическое слово как конструирующее реальность, переопределив эстетику как науку о всеобщей чувствительности живого. Некоторые из положений трактата, такие как значение отдельных звуков, магические сюжеты в основе разных поэтических жанров, общечеловеческие истоки лиризма, нашли продолжение в других авторских поэтиках. Работа Бальмонта, отличающаяся торжественным и образным изложением, публикуется с подробнейшим комментарием. В приложении приводится работа К. Д. Бальмонта о музыкальных экспериментах Скрябина, развивающая основную мысль поэта о связи звука, поэзии и устройства мироздания.

Александр Викторович Марков , Константин Дмитриевич Бальмонт

Языкознание, иностранные языки / Учебная и научная литература / Образование и наука