Waleczny

Udało się zniszczyć wszystkie okręty liniowe, jakie weszły w pole rażenia pola minowego, niektóre dosłownie rozpadły się na kawałki, inne, choć wciąż całe, były wypalone i martwe. Spośród trzynastu liniowców, jakimi dysponowała flota Syndykatu, dziewięć zostało już spisanych na straty.

Dwadzieścia z trzydziestu jeden pancerników znalazło się w strefie atomowych eksplozji. Osiem z nich wyszło cało, ale utraciło tarcze, możliwość manewrowania i sporą część broni. Dziewięć kolejnych zostało bardzo poważnie uszkodzonych, leciały wciąż naprzód, ale nie mogły już wziąć udziału w bitwie. Trzy pomimo widocznych uszkodzeń nadal zachowały sprawność bojową.

– Wydaje mi się, że szala zwycięstwa przechyla się na naszą stronę – obwieściła Desjani, jej oczy już lśniły żądzą walki, gdy widziała, że wróg zaczyna ścieśniać szeregi.

Istniało spore prawdopodobieństwo, że DON dowodzący tą flotą zginął albo znajduje się na jednym z poważniej uszkodzonych okrętów, nie mając możliwości komunikowania się z resztą floty. Pozbawieni nowych rozkazów dowódcy powinni trzymać się starego planu, skupiając się na atakowaniu uciekających jednostek pomocniczych. Ich formacja przypominała teraz pustą w środku ramkę, jej wnętrze ciągnęło się daleko w tyle morzem dymiących wciąż szczątków.

Szaleńcza szarża Gniewnego i Zajadłego w jednej chwili zmieniła swój charakter. Mając przed sobą zdziesiątkowane siły wroga, okręty liniowe przebiły się przez jedną z opustoszałych nagle flanek syndyckiej formacji, koncentrując swój ogień na kilka milisekund na prowadzącym ją pancerniku. Ich eskorta otworzyła ogień do mniejszych jednostek wroga, niszcząc kilka ŁZ–tów i dwa lekkie krążowniki.

Ledwie okręty kapitan Cresidy rozpoczęły szeroki nawrót, aby przygotować się do kolejnego przejścia ogniowego z Syndykami, pancernik przez nie trafiony pełnymi salwami kartaczy i piekielnych lanc zaczął zbaczać z kursu, jego jednostka napędowa była nadal w pełni sprawna, ale cała część dziobowa wyglądała jak bezkształtna masa stopionego metalu.

– Gniewny zaliczył kilka trafień, tracąc jedną baterię piekielnych lanc i projektor pola zerowego – zameldował natychmiast wachtowy z działu uzbrojenia. – Zajadły stracił dwie baterie piekielnych lanc i zgłasza pomniejsze uszkodzenia jednego z silników. Oba okręty liniowe wystrzeliły wszystkie posiadane rakiety i kartacze podczas tego przejścia. Utap utracił wszystkie systemu uzbrojenia, ale zachował pełną sprawność manewrową. Arbalesta i Kruczy Dziób meldują o poważnych uszkodzeniach, ale pozostają w formacji.

Niespełna dwie minuty później w punktach przejęcia pojawiły się kolejne zgrupowania okrętów Sojuszu. Kapitan Tulev poprowadził Lewiatana, Nieugiętego, Smoka i Walecznego przeciw drugiej flance syndyckiej formacji. Okręty liniowe Sojuszu po raz kolejny skoncentrowały ogień na pancerniku wroga, uszkadzając go mocno i niszcząc znajdujący się obok liniowiec, który dryfował już całkiem martwy, bez jednego czynnego systemu.

Kapitan Duellos i jego Odważny, Wspaniały oraz Chrobry uszkodziły poważnie kolejny pancernik Syndykatu, a pięć lecących za nimi liniowców Sojuszu z szóstego i siódmego dywizjonu dokonało szybkiego przejścia ogniowego, niszcząc dwa z trzech ostatnich okrętów liniowych wroga.

Nadeszła kolej czwartego dywizjonu okrętów liniowych. Chociaż najważniejszym zadaniem tej floty było wciąż doprowadzenie Nieulękłego do przestrzeni Sojuszu, Geary nie był w stanie znaleźć rozsądnego powodu, dla którego jego flagowiec nie miałby wziąć udziału w walce. Gdyby nawet oznajmił wszystkim, że na pokładzie Nieulękłego znajduje się syndycki klucz hipernetowy, cała załoga z pewnością zagłosowałaby za wzięciem udziału w bitwie i byłaby wielce niepocieszona, gdyby mimo to nie pozwolił jej stanąć do walki.

Nie mówiąc już o zawodzie, jaki czułaby sama Desjani. Znając ja, prędzej złożyłaby rezygnację ze stanowiska dowodzenia, niż zgodziłaby się na tak hańbiącą propozycję. Ci ludzie słuchają go, uczą się od niego, ale jeśli naciśnie na nich zbyt mocno, zbuntują się przeciw upokorzeniu, bo tak tylko mogliby odebrać jego działania. I Geary musiał to zaakceptować.

Nieulękły, Śmiały i Zwycięski runęły na syndycką formację, w której znajdował się mocno już pokiereszowany pancernik i nietknięty jeszcze okręt liniowy. W sytuacji gdy jednostki Sojuszu rozwijały prędkość zbliżoną do 0.08 świetlnej, a okręty wroga jeszcze większą, przekraczającą już 0.1, przejecie trwało tak krótko, że człowiek nie był w stanie go zauważyć żadnym ze zmysłów. Syndycy byli daleko przed nimi, aby niemal w tej samej chwili znaleźć się za okrętami Sojuszu i tylko kadłub Nieulękłego wciąż drżał od eksplozji oznaczających, że systemy celownicze wroga dokonały właściwej oceny i posłały celną salwę w czasie milisekund, podczas których okręt znalazł się w zasięgu skutecznego ognia.