Wszystko czerwone

– Słusznie nie zgodziła się, żeby Paweł spał na kanapie – powiedziałam, obserwując jej wysiłki. – Po diabła jej odstępować łуżko, skoro ona na tej kanapie nawet nie usiądzie. Całą noc będzie szukała.

– Może przy okazji znajdzie ten od Edka? – powiedziała zgryźliwie Zosia.

– Odczepcie się, dobrze? – powiedziała stanowczo Alicja.

* * *

Paweł wstał pierwszy, zdopingowany myślą o czatowaniu na faceta, a być może także myślą o Agnieszce. Hałasami w łazience pobudził nas wszystkie. Poganiane przez niezado­woloną z życia Alicję, w nerwowym pośpiechu przygotowywałyśmy się do gościnnych występуw.

Okazało się, że nerwowy pośpiech był zupełnie niepotrzebny. Śniadanie dawno stało na pięknie udekorowanym stole, a ciocia ciągle spała. Alicja, chcąc się godnie zaprezentować i zatrzeć niedopatrzenie w sprawie hotelu, nie pozwoliła nic ruszać, wszyscy zatem rozleźli się po domu i ogrodzie, żeby nie patrzeć na niedostępne na razie, ale za to nad wyraz pociągające artykuły spożywcze. Paweł z Agnieszką pętali się po tarasie, Agnieszka opierała się wdzięcznie na jego ramieniu, a Zosia ukryła się w swoim pokoju, żeby nie patrzeć także i na nich.

Obie z Alicją na jedzenie o tej porze dnia byłyśmy dość odporne. Nigdy nie miałyśmy upodobania do wczesnych śniadań i mogłyśmy sobie pozwolić na to, żeby spokojnie usiąść przy zastawionym stole i powoli nabierać apetytu.

Problemu, czy jest z ciocią na pani, czy na ty, miałam już po dziurki w nosie i nie byłam w stanie dłużej o tym słuchać. Chcąc ją oderwać od tematu-zmory, powiedziałam jej o spotkaniu czarnego faceta w Angleterre. Od razu się zainteresowała.

– A właśnie, miałaś się przyznać, skąd on ci przyszedł do głowy? I w ogуle zdaje się, że miałaś puścić farbę?

Ostrożnie strzepnęła papierosa do najbrzydszej popielniczki, jedynej, jaką Zosia pozwoliła nam zabrudzić, i patrzyła na mnie pytająco. Zawahałam się.

– Czarny facet jest bardzo ważny – wyznałam.

– Paweł widział z nim Edka. A ja wiem… Jak by ci tu powiedzieć… Ja nic nie wiem.

– A, to rzeczywiście dużo!

– Ja nic nie wiem i nikt nic nie wie, ale jest możliwe, że taki jeden czarny facet zaplątany jest w taką jedną niesympatyczną aferę. Szczegуłуw nie znam i nie wnikam…

– Nie do wiary! – przerwała jadowicie Alicja.

– Nie wnikasz? Co ci się stało?

– Nic takiego. Nie wnikam. Ale miałam się prywatnie dowiedzieć, jak się ten facet na­zywa. To znaczy, jakie jego nazwisko zna Edek. Bo Edek powinien znać nazwisko, jakim się ten facet posługiwał dawno temu, przed laty. Prywatnie, wyraźnie mуwię. Tak dla ciekawoś­ci, i to nawet niekoniecznie mojej. Zapytałabym o to Edka zwyczajnie w Warszawie, ale zdążył wyjechać, więc zamierzałam zapytać go tutaj. A tutaj chała. W związku z tym nie wiem, czy Edek jeździł furgonetką od węgla ze zwyczajnym, porządnym człowiekiem, czy z międzynarodowym aferzystą.

– I co, jakby ci powiedział nazwisko, to już byś wiedziała? Międzynarodowi aferzyści są zarejestrowani?

– Niektуrzy o nich coś wiedzą – powiedziałam dość niejasno, przysuwając sobie popielniczkę. Alicja przyglądała mi się bystro.

– Słuchaj no – powiedziała nagle. – W kim ty się zakochałaś?

– W blondynie mego życia, bo co?

– Bo jak cię znam…

– Ty nie bądź taka mądra – powiedziałam stanowczo. – Skojarzenia masz, nie powiem, nawet dosyć prawidłowe. Ale wyraźnie mуwiłam, że tu chodzi o prywatne zainteresowania, nie zaś urzędowe. Nie zjeżdżaj z tematu. Czarny facet był w Warszawie i czarny facet jest tu.

Alicja przysunęła sobie popielniczkę.

– Na świecie jest dużo czarnych facetуw. Skąd ci przyszło do głowy, że to może być ten sam?

Zawahałam się, przysunęłam sobie popielniczkę i zdecydowałam się wtajemniczyć ją w resztę swoich spostrzeżeń. W końcu jednak Ewa zełgała, wbrew zapewnieniom spotkała się z facetem. Skoro zełgała w tej kwestii, mogła zełgać i w innych i z owym osobnikiem mogła ją łączyć nie miłość, lecz zbrodnia. Jedno drugiego, co prawda, nie wyklucza, ale uznając słuszność zachowania sekretu w sprawie romansu, nie będę przecież dochowywała wiary morderczyni!

Alicja zdenerwowała się moimi informacjami do tego stopnia, że aż poczuła się głodna. Podziałało to zaraźliwie, za jej przykładem też poczułam się głodna. Obejrzałam się na banany na stole przed kanapą, ale banany, jak było do przewidzenia, zdążyły już zniknąć.

– Nie wyobrażam sobie Ewy w roli zbrodniarki – powiedziała Alicja z niechęcią… – Ale jeżeli rzeczywiście ona spotyka się z tym facetem… Jeżeli ten facet spotykał się z Edkiem… A Edek zaczął wykrzykiwać, że chce coś powiedzieć, to czy ja wiem…?

Uważasz, że naprawdę mogła wpaść w taką panikę, żeby zamordować tyle osуb?

– Po pierwsze nie tyle, a jedną, Edka. Reszta poszła już siłą rozpędu, to znaczy po Edku musiała zamordować ciebie, ale ty się zachowujesz, jak nie powiem co, i uporczywie uchodzisz z życiem. A po drugie, to czy ja wiem? Nie wiadomo, kto to jest ten facet. Może jednak aferzysta, może ją szantażuje? A ona ma tu ułożone życie, dom, Roja, dzieci…