Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Няпраўда. Звычайная — я. Вы — асоба, — яна абхапіла рукой маё запясце i сціснула яго. — Вы не хочаце заўважаць: у вас закаханыя калегі-жанчыны... I ведаеце, хто першы захапіўся вамі?

— Скажу шчыра: я не думаў пра гэта, — адказаў я i адчуў, што не так i не тое гавару: Аглая заводзіць гэтую гутарку не зусім выпадкова.

— Вы заглыбіліся ў сваё гора i не хочаце заўважаць, што жыццё не спыняецца, a ідзе... Ды хіба мне вам пра гэта казаць? Вы самі добра гаварылі пра гэта на прыкладзе Андрэя Валконскага з «Вайны i міру», калі той бачыў адзін i той жа спачатку сухі, непрывабны, а пазней зялёны ды велічны дуб... Дык вось вы, Іванавіч, адразу ж спадабаліся нашай Наталлі. Але яна пашкадавала вас: «На жаль, я не магу быць добрай жонкай, рана-позна захаплюся іншым. Дык не хачу прыбліжаць, а пасля кідаць, глыбока раніць такога высакароднага чалавека». Чуеце?

Я адразу адчуў пэўную гульню, i па ёй мне трэба было трошкі гулліва запытаць: «А хто яшчэ, апроч Наталлі, захапляўся альбо захапляецца мною?» Але мае сталыя ўжо гады, пакуты i боль не падштурхнулі да гэтага.

— Адхіліліся мы з вамі ўбок,— сказаў я.— Давайце займацца далей.

Аглая адразу ж адпусціла мае запясце, густа пачырванела, нібы яе залавілі на якойсьці правіннасці, i зусім нечакана пачала складваць у свой рыдыкюль сшыткі. Колькі я ні затрымліваў, гаворачы, што сёння мы працавалі менш, чым калі, але яна не паслухала, пайшла, на хаду развітаўшыся з гаспадыняй, i на тэты раз не дазволіла, каб я правёў яе нават за вароты.

Застаўшыся без Аглаі, я адразу ж адчуў, што нібы раздвойваюся: не мог фрывольнічаць, дазваляць сабе абы-што з нашмат маладзейшаю жанчынай, але быў i не зусім тактоўны ды гібкі, а то i пакрыўдзіў яе. Але як павінен быў я паводзіцца іначай? Завесці гаману пра яе i сябе? Але дзеля чаго? Пазаляцацца?

— Я не слухала, пра што вы бубнілі, — падала голас з печы Аграфена, бачачы, што я хаджу туды-сюды па пакоі. — Але ці не пасварыліся вы?

— Чаму вы так думаеце, цётка? — запытаў я.

— Вельмі ж рана i шпарка яна сёння выскачыла адгэтуль, а вы не выйшлі яе праводзіць.

— Яна заспяшалася па сваіх клопатах, — схлусіў я.

— Хіба так.

Я сеў, паспрабаваў далей чытаць дзённікі Талстога, але, выбіўшыся з раўнавагі, не запамінаў таго, што бачыў вачыма. Мабыць, Аглая мела рацыю: жыццё мацней класікі i асабістага, няўхільна кліча i вабіць. Але куды i да чаго? Па-другое, чым так незадаволілася Аглая? Ажно здзівіўся: бач, гэтая маладзічка з іменем гераінь Дастаеўскага i ў школе, i тут нібы глядзіць мне ў рот, захапляецца, але ўсё ж з характарам! Няўжо яна закахалася ў мяне? У абяздоленага i старэйшага? Ці толькі захапілася?

— Не пашанцавала ёй у жыцці, — быццам адчуваючы мае думкі, прамовіла Аграфена, — але яна добрая. Выбачайце мне, старой i дурной, але... Ці не гаварыць, Іванавіч?

— Гаварыце, калі ласка, — адгукнуўся я.

— Здаецца мне, каб вы яе ўзялі, дык яна пайшла б за вас. Каб вы бачылі, як яна хораша на вас пазірае, калі вы апусціце вочы на кніжку...

— Стары я для яе, цётка, — усміхаюся.

— От скажаце! Які вы яшчэ стары!

«Дык што? Гэтая вучоба толькі дзеля прыліку? Яна пачала ўжо злавацца, што я сляпы i глухі? Няўжо здольная ў свае маладыя гады пры такой жаночай красе злучыць са мной лёс i падзяліць, узяць на сябе мае нягоды? »

Я гляджу, узіраюся на бела-жоўтую кветку на шпалерах i адчуваю: як ні ныраў у свае пакуты, адгароджваўся ад жыцця, ад жанчын, уцех i радасці i як ні збіраўся дажываць толькі памяццю, але вось вынырваю на паверхню, узбуджаюся i хвалююся тым, што ёсць у жыцці. Адчуваю: прызнавайся сабе альбо не прызнавайся, але гэтая Аглая табе не абыякавая, табе хораша, калі ты яе бачыш i гаворыш з ёю, яна цябе вабіць як жанчына, i ты ўжо не раз жадаў яе прытуліць i пацалаваць. У цябе большае ўжо да яе пачуццё, чым схільнасць, сяброўства ды сімпатыя. Дык што — гэта каханне? Але ж я кахаў ужо Істу, Клаву. I не абы-як, а шчыра, глыбока, здавалася, на ўсё жыццё. Ці яно, гэтае каханне, неабдымнае i невычарпальнае?

Назаўтра ў школе Аглая (у яе вачах зноў ажыў смутак) намагалася не сустрэцца са мной, мітусліва забягала i тут жа зноў выбягала з настаўніцкай, увечар не прыйшла на вучобу. Гэтак доўжылася, мабыць, з тыдзень. Я засмуціўся, але не асмеліўся першы загаварыць, зацяўся. Хоць быў двойчы жанаты, але слаба разбіраўся ў жаночых норавах: i з Істай, i з Клавай жыў разам менш года, калі мы яшчэ былі не столькі муж i жонка, а маладыя Ён i Яна (праўда, з Клавай я, сталы ўжо чалавек, неяк адразу адчуў сябе мужам i гаспадаром, але зусім ненадоўга), дык многага не змог пазнаць у жыцці i ў жанчыне, што звычайна пазнаецца тады, калі з'ясі разам пуд солі. Дык i з-за гэтага не зусім разумеў учынак Аглаі, а таксама не ўяўляў яе новых паводзін, калі я паспрабую тое-сёе запытаць i пры гэтым, можа, загаварыць няўдала.

Першы крок насустрач зрабіла Аглая.

— Іванавіч, — аднаго дня, калі мы засталіся ў настаўніцкай толькі ўдваіх, яна, апранутая ўжо ў паліто, прыхілілася да вушака, — выбачайце.

— За што? — запытаў я, хоць, здаецца, зразумеў усё, што цяпер у яе маладой душы.

— За тое, што я дурная...