Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— У вас дзеці не дадуць вам як след займацца, — сказала Наталля, i ў вачах яе заскакалі гарэзныя чорцікі. — Я вось не супраць прыходзіць да Іванавіча, але, на жаль, думаю паступаць не на філалагічны, а на хімічны факультэт. Дый мой старшына раўнаваць будзе.

Карацей, мы началi вучобу; тыдзень-другі Аглая прыходзіла да мяне вечарамі з Верай, але потым тая перастала суправаджаць яе. Мы з Аглаяй пасябравалі. А то i больш. Калі яна прапускала вечар-другі, я адчуваў трывогу i занепакоенасць, не мог за што-небудзь узяцца i не знаходзіў спакою.

«Мабыць, захварэла наша вучаніца», — гаварыла мая гаспадыня, здаецца, таксама ўжо сумуючы па ветлівай i прыязнай госці, а заадно, мабыць, добра адчуваючы мой неспакой.

...Завірухі, адвыўшы i нагнаўшы снегу, зімовай задумнасці, збеглі ў тундру; пачалі ўсталёўвацца ясныя i сонечныя дні, спакойныя, але з моцным марозам i срэбным холадам ночы.

Аграфена, начапіўшы на нос акуляры, сядзіць на печы i вяжа, здаецца, зусім не зважаючы на ціхі гоман у хаце, а мы з Аглаяй прымасціліся за сталом i робім сваё: я дыктую ёй абзацы з кнігі, яна піша, а пасля мы разам разбіраем усё i тлумачым, чаму тут трэба якраз такія знакІ прыпынку, чаму «не» альбо «в» з некаторымі словамі пішуцца разам ці асобна.

У нейкі час я адчуваю: Аглая няўважлівая: яна нібы слухае, але ці адказвае мне не зусім дарэчы, ці ўвогуле маўчыць. Я падымаю вочы ад кнігі, гляджу на Аглаю — на гладка зачасаныя i сабраныя за патыліцай у «куклу» i прышпіленыя паўкруглым грэбенем чарнявыя валасы, на адкрыты высокі лоб, на гладкую, яшчэ з крэмавым загарам шыю, на паўнаватыя свежыя шчокі, на стройныя плечы i заўважаю тое, чаго раней не бачыў: на яе лобе, у куточках вачэй разгладзіліся, зніклі маршчыны, з вачэй сплыў смутак, на паўнаватых вуснах блукае штосьці па-жаночаму няўлоўнае, але добрае, а пад цеснаватай сукенкаю хораша кругляцца грудзі. Адным словам, бачу новую Аглаю — маладую i здаровую, акрыялую пасля вялікай бяды i прагную да жыцця, а можа, i да кахання... Цяпер вось яна не спахопліваецца, не рдзее, як яшчэ нядаўна, не адводзіць вочы, глыбей пазірае, нібы спрабуючы зазірнуць мне ў душу, — я не вытрымліваю, зноў апускаю галаву, адчуваючы, што нешта зрушваецца калі не ў свеце, дык між намі. Нейкі імпульс, што пранізвае душу, пачынае хваляваць, а то нават i трывожыць.

— Іванавіч, — падае ціхі голас Аглая, — адкуль вы столькі ўсяго ведаеце?

— Я ж не толькі скончыў універсітэт, але нашмат старэйшы за вас, — адказаў ёй таксама ціха. — Але вы здольная вучаніца, хутка будзеце ведаць усяго не менш за мяне.

— Іванавіч, раскажыце пра сябе.

Я нейкі час маўчу, не магу падняць вочы, а пасля пытаю:

— Што вы хочаце ведаць? За што мяне судзілі, а цяпер выслалі сюды?

— Не толькі пра гэта.

— А яшчэ пра што?

— Пра вашыя юныя гады, пра жонку, па якой вы столькі верна насілі жалобу.

— Я магу расказаць пра сябе маладога, але прадбачу: расчарую вас.

— Чаму?

— Цяпер вы ўяўляеце мяне з нейкім арэолам таямнічасці i нават пакутнасці. Мой расказ разбурыць яго, гэты арэол. Вы ўбачыце мяне звычайным i простым чалавекам, праўда, з нялёгкім лёсам.

— Дык раскажыце мне пра сябе.

Я не адчуў у яе голасе нездаровай альбо наўмыснай цікаўнасці, адчуў шчырасць, дык, як i некалі Клаве, я паволі распавёў Аглаі пра сваю вёску, бацькоў, пра сваё маленства, пра вучобу ва універсітэце, пра Істу (праўда, цяпер ужо амаль без абурэння гаварыў пра цешчу за тое, што спачатку не хацела мець мяне за зяця, а пасля не аддала мне майго сына), пра свой першы арышт i лагеры, пра вяртанне на волю адразу пасля вайны i пра ўспышку кахання да Клавы, якая, будучы, як кажуць, простай жанчынай, адчула маю душу i аддала мне сваю.

— Божа!— пачуўшы маю адысею, захітала галавой Аглая. — I вы лічыце сябе звычайным i простым! I вы падымаеце пакуты Дастаеўскага i яго герояў! Вы ж — большы гаротнік: вінаваты без віны!

— Я не адзін такі, Аглая. Нас, такіх, шмат.

— Цяпер, калі вы шчыра расказалі пра сябе, я разумею: сапраўды, у нас такіх, як вы, шмат, — скрушліва прамовіла яна. — Дагэтуль многіх з вас я, дурніца, шчыра лічыла «ворагамі народа». Як i гаварылі ды пісалі ў газетах.

— Аглая, мілая, — я падняў галаву i зірнуў у яе павільгатнелыя ад спагады i перажытага болю вочы. — Вы папрасілі — я даверліва расказаў пра сябе. Але не для таго, каб тут, тым болей па-за гэтым домам гаварыць пра гэта i рабіць высновы.

— Вы не верыце мне? — запытала яна з болем.

— Баюся. За сябе i за вас. Думаць, разважаць пра ўсё гэта вельмі небяспечна.

— Дык што — трэба замест галавы мець гарбуз?

— Я ж не маню: за неасцярожнае слова я адседзеў, змарнаваў больш дзесяці сваіх лепшых гадоў. А вось цяпер мяне кінулі сюды з-за перасцярогі. Мабыць, каб адфільтраваць нас ад франтавікоў i партызан. Яны не скажуць усёй праўды, але нашай не павінна быць ні кроплі... Мы, мусіць, ужо спісаныя...

— Што вы кажаце, Іванавіч? — не згадзілася Аглая. — Як можна спісваць такія светлыя розумы, як у вас?

— Я — звычайны, Аглая. Але для некага небяспечны...