Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Ды ніхто з гэтых жанчын нікога не сустракаў. Выйшаўшы з падземкі, я паўзіраўся вакол: адразу за шклянымі дзвярыма паходжвалі маладыя цыганкі ў яркай апратцы i выбіралі тых, да каго можна прычапіцца i ўзяць здабычу, воддаль, на жалезным бардзюры, звесіўшы ногі, сядзелі таксісты ў аднаго фасону куртках i фуражках, смела, нават нахабна выцікоўвалі патрэбных пасажыраў, найбольш кладучы вока на загарэлых i абчапляных валізкамі ды клункамі людзей з поўдня, a калі бачылі просьбу ў іхніх позірках, дык тут жа саскоквалі на дол i задаволена паціралі рукі: «Куда, шэф, нада?»

Я затрымаўся пры вакзале, паворочаў галавою — сярод тых, хто быў паблізу, каля цётак-прадаўшчыц у белых халатах за скрынкамі з калёсікамі i каля кіёскаў-буфетаў таксама не было той маладзіцы, якая чакала б госця. Праз некалькі хвілін пасажырскі натоўп разышоўся, з новых людзей я застаўся адзін. Стаяў i пазіраў на замглёны ў бясснежную зіму горад, па бліжэйшых вуліцах якога цяжка паўзлі аўтобусы i тралейбусы, шнуравалі грузавікі i борздка бегалі легкавікі, сюды-туды сноўдаліся людзі, i адусюль гучэла паўруская, паўбеларуская, з палескім акцэнтам мова — мова якраз гэтага горада, дзе тутэйшы люд амаль чарнявы.

Мабыць, праз паўгадзіну мне надакучыла падпіраць вакзальную сцяну; я збіраўся падацца ўжо ў недалёкую гасцініцу i ўладкавацца ў ёй, як згледзеў: з тралейбуса, што падпоўз амаль да самага вакзала, выйшла жанчына i не пайшла спакойна, як усе, а падняла галаву, агледзелася i, выхапіўшы позіркам мяне — гэта значыць таго, хто чакае i нудзіцца, — імкліва памкнулася сюды.

Падышоўшы, крыху схіліла галаву i ўсміхнулася:

— Васіль Данілавіч?

— Васіль, — я таксама крыху схіліўся.

— А я — вашая аўтарка, Ксеня Адамаўна, альбо Ксеня, — гарэзна прамовіла i падала руку ў чорнай пальчатцы.

Спачатку я паціснуў, а пасля паўжартоўна адгарнуў краёк пальчаткі i пацалаваў руку — ужо не зусім маладую» але, як адчувалася, дагледжаную, а пасля падняў вочы i агледзеў яе: Ксеня, як выходзіць, невысокая, мне па плячук, не поўная, але i не танклявая, яркая бландзінка з блакітнымі вачыма, з расцвілай, але ўжо затухаючай красою; раней, летам, мабыць, добра загарэлая пад паўднёвым сонцам, а цяпер крышку з пабляклым сонечным налётам, пад заліхвацкім чорным капелюшом, у скураной чорнай куртцы з белымі металічнымі заклёпкамі, у чорнай спадніцы i прыгожых чорных ботах на высокіх абцасах.

Калі прыгледзеўся лепш, заўважыў: на яе твары зашмат пудры i памады. Вочы жвавыя, нос дзёрзка задзірысты.

— Ну — што? — усміхнулася. Цёпла, але смела, а то i з жартам. — Старая я ўжо? Не спадабалася?

Хоць я, як казаў, быў ужо не маладзён, але ад такога бойкага запытання крыху разгубіўся.

— Вельмі прыемна пазнаёміцца, — адказаў я, адпускаючы яе караткаватую i лёгкую руку.

— Выбачай, — сказала яна, — ехала на машыне, а яна сапсавалася. Выклікала свайго майстра, а сама дабіралася сюды на гарадскім транспарце. Так што не думай, што наўмысна запазнілася, набіваю сабе цану. Што ёсць, тое ёсць: ты — сталічны гусак, а я ўсяго толькі правінцыйны верабей. Праўда, напачатку, чуючы твой голас па тэлефоне, слухаючы, як ты мудра разважаеш, я ўяўляла: ты — нізкі i лысы кансерватар. Ажно ты — відны мужчына. Ты павінен падабацца жанчынам.

— Калі ласка, гваздзікі, — падаў ёй букет.

— Дзякую. Да ўсяго яшчэ, бачыш, i добра выхаваны, — узяла кветкі, зноў схіліла галаву. — Хораша ўразіў. Люблю такіх мужчын. Але... Якую жадаеш праграму?

— Перш-наперш, як кожны камандзіровачны, хачу ўладкавацца ў гасцініцы. А пасля — да тваіх паслуг.

— Да ўсіх? — какетліва нахіліла ўбок галаву.

— Да ўсіх.

— Добра, — задаволілася. — Хадзем.

Крочачы ў гасцініцу, я ўяўляў, што будзе наперадзе: уладкуюся, а пасля мы педзем да Ксені, дзе мяне сустрэне яе нібы кампанейскі, а на самай справе няшчыры муж, мы пасядзім, вып’ем, пагутарым пра тое, што могуць гаварыць незнаёмыя, але партэбные адно адному людзі, — пра надвор’е, пра палітыку, — а пасля я вярнуся ў гасцініцу, пасплю, назаўтра паблукаю па горадзе, а паслязаўтра мы зноў сустрэнемся з Ксеняй. Ужо на канференцыі ў іхнім інстытуце, дзе будуць маскоўскія, мінскія і тутэйшыя гісторыкі, а сярод ix i я — пасланец навуковага выдавецтва. Затым — банкет, пасля яго — на цягнік, i гайда дадому, да маёй абачлівай жонкі-апякункі, да смачна прыгатаваный ёю страў, да тэлевізара і да бялюткай халоднай пасцелі. Калі будзе ўсё якраз так, то мне не варта было рвацца сюды, бо такое «мы праходзілі ўжо», яно, як правіла, амаль нічога не дае i хутка забываецца. Як штосьці часовае і не зусім шчырае ды сур'ёзнае, пасля якога жывеш сваімі клопатамі. Але... Што загадваць? Цяпер іншы выпадак: мой падапечны аўтар — не мужчына, а жанчына. І жанчына вабная ды жвавая.

У гасцінічным вестыбюлі, калі аформіў дакументы, я сказай Ксені:

— Хадзем са мной. Я ўрачыста ўручу табе карэктуру.

— Не, Васіль Данілавіч, — жвава абсекла яна мяне. — Я да мужчын у гасцініцу не хаджу. Уручай тут мне маё дзецішча.

— Тут? У калідоры?