ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Мы ўвайшлі ў страшэнна сьмярдзючую браму. Ногі сьлізгаюць па нечым ліпучым. Суцэльная цемра. Кабета цягне мяне за рукаво.

— Хадзі… Сюды, зараз.

Вільгасьць склепу. Бліскучыя муры. Убогі агеньчык сьвятла вырывае са змроку лапік прасторы. Разглядаю стары, кашчавы твар кабеты. Страшэнна схуднелая постаць. Убогія, сьмярдзючыя лахманы, цяжкія ад бруду і вільгаці. З-пад кароткай, абадранай спадніцы відаць босыя, брудныя ногі… Галёначныя косткі шкілету абцягнуты патрэсканай скурай. Кабета робіць на хворым твары какетлівую ўсьмешку, падобную да грымасы болю. Цягне мяне ў кут склепу на агідны падсьціл. Адпіхваю яе рукі.

— Ты што?! Я… я тры дні ня еў.

Доўга пазіраем адзін аднаму ў вочы. Раптам кабета пачынае клясьці:

— Ах ты, падла! Тры дні ня еў! Я заўсёды галодная! Заўсёды, заўсёды! Разумееш? Заўсёды. Чаго сюды прыйшоў, боўдзіла, чаго?

Яе вочы гараць шаленствам. Голас дрыжыць. Гучыць у ім боль, горыч, роспач. Мне вельмі прыкра. Я пасоўваюся да выхаду. Нечакана кабета падыходзіць да мяне.

— Чакай!

Пайшла ў цёмны кут склепу і вярнулася, трымаючы ў руках брудную паўлітровую бутэльку. Выцягнула зь яе мокры, скручаны з паперы, корак. Абцерла рыльца далоньню і падала мне пляшку, напалову напоўненую малаком.

— Трымай, пі! Хлеба няма, бо тыдзень ня мела госьця.

Я падаўся назад, аддаючы ёй пляшку. Яна ішла за мною. Нечакана пачала амаль крычаць:

— Пі, халера! Бачыш яго, які пан! Тры дні ня еў, дык пі!

Я нахіліў бутэльку і пачаў сквапна лыкаць нясьвежае абрызлае малако. Падаў ёй спарожненую. Яна трымала яе ў руках і глядзела на мяне позіркам сукі, у якой забралі шчанюкоў. Я прыгадаў, што маю кветкі.

— Можа, возьмеце? Нічога больш ня маю…

Яна ўзяла букецік браткаў і пачала сьмяяцца. Усё больш гучна. А праз хвілю зь яе вачэй пацяклі сьлёзы. Тупнула нагою.

— Ідзі адсюль! От, які кавалер! Кветкі прынёс! Каб цябе халера! Ідзі!

Я паволі адышоў да дзьвярэй, па сьлізкіх сходах выйшаў са склепу.

«Навошта я выпіў яе малако? Як гэта ганебна!»

Наблізіўся да вакзалу. Здаля ўбачыў вялікі гадзіньнік над галоўным уваходам. Першая гадзіна, пятнаццаць хвілінаў. Спыніўся на сходах. Ад'яжджаюць апошнія рамізьнікі. Побач пачуўся нізкі голас:

— Гэй, ты, абадранец!

Я азірнуўся. Гэта тычылася мяне. Зьвяртаўся таўстун, які сапучы цягнуў дзьве вялікія валізкі. Я хацеў яму нагрубіць, але падумаў, што ён мае рацыю.

— Занясі рэчы ў пачакальню. Атрымаеш на піва, — сапеў таўстун.

Я ўзьняў цяжкія валізкі й хістаючыся пайшоў на вакзал. Мы спыніліся каля білетнай касы. Таўстун паклікаў насільшчыка. Даведаўся, што цягнік хутка адыходзіць. Ён купіў квіток і ледзь ня бегма, апярэджваны насільшчыкам, які зграбна лавіраваў з рэчамі між грамадою, кінуўся да выйсьця на пэрон. Я дагнаў іх ля дзьвярэй. Выгукнуў:

— Пане, пане… а на піва?

Таўстун павярнуў да мяне чырвоны, спацелы твар.

— Напіся вады! — кінуў мне, выходзячы па пэрон.

У чакальні трэцяй клясы я знайшоў незаняты, цёмны куток. Улез пад стол, а адтуль пад шырокую лаву. Выцягнуўся на халодным, брудным асфальце. «Можа, адсюль мяне не пагоняць?»

Сачу за нагамі праходзячых людзей. Уцягваю носам смурод дзёгцю, поту, піва… «Каб жа хаця лусту хлеба!»

Заснуў. Сасьніў: вялікае акно, у якое я ўзіраюся зьнізу. Адчынілася фортка, і зьявіўся жаночы твар. Яна назірала мне ў вочы і высалуніла язык — чырвоны, з загнутым угару вострым, абсьліненым канцом.

Рынак на Лукіскім пляцы. Поўна народу, каней, вазоў. Праціскаюся ў тлуме. Аглядаю пакупнікоў і прадаўцоў, але хапатліва мінаю яткі, у якіх прадаецца ежа. Часам прыпыняюся і доўга, бяздумна назіраю за людзьмі, якія заўзята гандлююцца.

Чуюцца крыкі:

— Трымай злодзея! Трымай…

Бачу вялікі груд людзей, якія жэстыкулююць і равуць. Над іх галовамі ўздымаюцца кулакі. Падаюць удары. Заўважаю спалоханыя вочы малога, бедна апранутага чалавека. Закрывае галаву рукамі. У яго шэры твар. Цячэ па ім кроў. У сярэдзіну тлуму праціскаецца паліцыянт. Расштурхоўвае ўсіх і хапае за руку злодзея. Усе неахвотна разыходзяцца, камэнтуючы здарэньне.

— Такіх вешаць… як сабак! — сычыць адзін.

— Правільна! — згаджаецца другі.

— А можа, ён з голаду? — дадае нехта нясьмела.

— З голаду? З распусты… Ня хоча працаваць, таму крадзе! — цыркануў іншы.

Я шыбую далей. Цёпла. Сонца высока. Сярэдзіна дня. Увесь час думаю пра злодзея. Уяўляю яго спалоханыя вочы, змардаваны твар. І тады прыгадалася мне тая прастытутка, якая ўчора ўночы аддала мне малако. У яе поглядзе быў той самы знак нэндзы і паняверкі.