ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Я зноў апынуўся ў застаўленым мэбляю сталовым пакоі. Старая выйшла на хвілінку. Я чакаў на яе. Сапраўдная мэта майго візыту была падступнаю. Я хацеў даведацца, як зваць дачку Рэванскага. Гэта не давала мне спакою. Мне здавалася, што калі я даведаюся гэта, я лепей зразумею паводзіны дзяўчыны, якую нават яе бацька — добра гэта памятаю — акрэсьліў як «дзіўную». Да яе ў мяне было некалькі пачуцьцяў: злосьць — бо яна кпіла зь мяне, бо набывала паставу мудрай ды нават маралізуючай асобы; віны да яе, бо ўсё ж і я яе патурбаваў, можа нават балюча, калі кінуў на падлогу, а потым сьціснуў за горла; захапленьня — бо ўсё ж паходы па кнігі й запалохваньне кватарантаў не былі звычайнымі.

Старая вярнулася ў пакой. На плячах у яе быў накінуты ваўняны шаль, які яна прытрымлівала рукою на грудзях. Яна села ў крэсла і, вывучальна сьвідруючы мяне вочкамі, схаванымі ў сетцы глыбокіх маршчынаў, спыталася:

— Зрабілася нешта кепскае?

Пэўны час я маўчаў. Потым прамовіў, надаючы твару скораны выраз:

— Так, справы паважныя… Але калі гэта мусіць быць таямніцаю, то няхай застанецца поўнай таямніцай. Таму я ня буду вам нічога гаварыць. Я казаў, што наважыўся жыць у бібліятэцы нягледзячы на тое, што там робіцца. І буду там жыць. Абяцаю вам, што нікому не скажу, калі там нешта здарыцца.

— Але вы самі хочаце мне нешта сказаць.

— Хачу заплаціць вам квартплату да канца году. Так мне параіў пан Рэванскі. Бо я зарабіў трохі грошай. Гэта для мяне найважней: дах над галавою.

— Добра. Гэта вельмі сумленна. Ёсьць кватаранты, зь якімі мушу судзіцца за квартплату.

— Я стараюся плаціць як толькі магу.

Я даў Жубжынскай дзьве тысячы марак і дамовіўся, што заплаціў за пакой да канца году. Гэтым разам яна дала мне квіток, што атрымала плату за пакой — разам з папярэднімі — тры тысячы марак… за паўгода. Потым я спытаў:

— Ці мог бы я паглядзець дамавую кнігу?

— Дамавую кнігу… А навошта?

— Вы зацікавілі мяне прозьвішчамі кватарантаў. Сапраўды нязвыклыя. Таму хачу спраўдзіць, ці між імі няма маіх знаёмых.

— Добра, я дам вам кнігу. Але, можа, будзеце ласкавы дапамагчы запісаць новую кватарантку. Яна пераехала ў суботу. Ужо ўпісаная ў дамавую кнігу і дала пасьведчаньне асобы.

— Зраблю гэта для вас.

— Вялікі дзякуй, бо дворнік, ведаеце…

— Ведаю: п’яніца, гультай, нягоднік!

— Менавіта. Зараз…

Старая прынесла дамавую кнігу і прасіла, каб я не затрымліваў яе доўга. Я абяцаў запісаць адразу новую кватарантку. Гэтак і зрабіў. А калі вярнуўся дахаты, пайшоў у свой пакой і пачаў шукаць у кнізе радкі запісаў пра Рэванскага і яго дачку. Знайшоў іх. У дачкі было імя Алена, узрост 17 гадоў; род заняткаў: навучэнка; месца нараджэньня: Ленінград.

Я адразу занёс кнігу. Аддаў яе гаспадыні праз прыадчыненыя дзьверы да яе кватэры. Падзякавала мне за запіс кватаранткі й спыталася:

— Ці знайшлі вы што цікавае ў кнізе?

— Нічога цікавага. Аніводнага знаёмага прозьвішча, апроч пана Рэванскага.

Хацеў сысьці, але старая прынізіла голас і сказала:

— Пане Лубень, ён яшчэ палохае?

— Палохае… Вельмі палохае. — я даткнуўся пальцамі сіняка на шчацэ. — Але мяне ён не настрашыць. Не!

Жубжынская паклала палец на губы, у знак таямніцы, кіўнула спачувальна галавою і зачыніла дзьверы. Цяпер яўна яна да мяне не заявіцца. Таго ж дня я агледзеў замкі ў шафах з кніжкамі. У суботу Алена сказала, што адчыняе адным ключом усе шафы. Прыкінуў, якой даўжыні мае быць ключык. Потым пайшоў у краму са старымі жалезінамі ў жыдоўскім раёне. Прадавец параіў мне, каб узяў цэлы жмут ключоў і падабраў дома, які хачу — згодна з памерам. Я пакінуў яму тысячу марак закладу і пайшоў назад. Лёгка знайшоў адпаведны ключык, які адчыняў усе шафы. Занёс жмут ключоў прадаўцу, забраў пакінуты заклад і заплаціў за ключык пяцьдзясят марак. На працягу некалькіх дзён я вывучаў зьмест шафаў. Намагаўся класьці усё ў такім парадку, як было раней. Праглядаў кніжкі польскія, расейскія, францускія і нямецкія. Знайшоў шмат гадавых падборак ілюстраваных выданьняў. Было мноства навуковых кніг з розных галін ведаў. Найбольш цікавілі мяне кніжкі з бэлетрыстыкі. Узяў некалькі раманаў і схаваў іх у шуфляду. З таго дня я пачаў шмат часу праводзіць за чытаньнем.

Калі надышла субота, увечары адчыніў шафу, зь якой Алена брала кніжкі. Пры адчыненых дзьверцах паставіў крэсла. На яго сьпінцы зьмясьціў аркуш, на якім алоўкам напісаў: «Вітаю Прыгожую Алену!». На стале я паклаў адну, выбраную мною да чытаньня кніжку, а на ложку каля падушкі другую. Быў гэта знак, што я чытаю. Мне карцела застацца і паразмаўляць з Аленаю, але баяўся, што яна палічыць гэта дакучлівасьцю. На пачатку дзявятай гадзіны я пайшоў на шпацыр. Доўга цягаўся вуліцамі, але думкі мае ўвесь час беглі да дзяўчыны, якая можа гаспадарыць цяпер у маім пакоі. Не было ў гэтых думках эратычнага адценьня. Яна цікавіла мяне бадай як асоба выбітная, сьмелая. Мне карцела зь ёю паразмаўляць ды нават пасябраваць. Але часта так бывае, што сарамлівасьць і боязь быць навязьлівым да дзяўчыны падзяляюць людзей нават назаўжды.