ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Калі я вярнуўся дахаты, шафа з кніжкамі была зачынена. Крэсла стаяла каля акна. А на стале ляжала на сподачку вялікая груша і мой аркуш, на якім было дапісана выразным, роўным почыркам: «Віншую! Вялікі прагрэс!» Ня ведаю, чаго гэта тычылася: майго камплімэнту ці пакінутых да чытаньня кніжак? Аднак мне было прыемна. Ігрушу я захоўваў да наступнай суботы. Зьеў яе, каб не сапсавалался, і пакінуў на талерцы бісквітнае пірожнае, якое адмыслова дзеля гэтага купіў. Калі я вярнуўся дадому, пірожнае зьнікла са сподка. На яго месцы ляжала звычайная цукерка. Відаць, Алена ня мела нічога лепшага. Але гэтая цукерка падалася мне надта мілай і дарагой. Я захаваў яе.

9

Усё патанае ў аблоках тытунёвага дыму. З-пад столі ледзьве прабіваецца сьвятло электрычных лямпаў. Заля выглядае як акварыюм, напоўнены мноствам дзіўных рыб. Більярдныя сталы — гэта алтары, на якіх адбываецца складаная містэрыя. Сьвятары — з жоўтымі й зялёнымі тварамі з чорнымі вачніцамі, у якіх нэрвова блішчаць вочы — урачыста нахіляюцца над більярдамі, мераюць позіркамі дыстанцыю і куты, б’юць кіямі. Потым, балянсуючы тулавам, «дапамагаюць» шарам трапляць у люзы. У паветры чуваць смурод поту, піва і тытунёвага дыму. Віруе пыл, зацярушвае вочы, трапляе ў горла. Заўзятары гавораць прыцішанымі галасамі — як гэта звычайна бывае, калі гуляюць майстры, калі гульня высокай клясы і зьбірае шмат зацікаўленых.

Я сяджу ля сьцяны ў доўгім шэрагу крэсел і назіраю за гульнёю. Час ад часу кідаю позірк на суседзяў. У іх засяроджаныя твары. Некаторыя нэрвова круцяцца, іншыя глядзяць апатычна. Заўзятары сьціскаюць у руках пакамечаныя, спацелыя банкноты. Міміка дапамагае гульцам. Прасочваюцца скупыя заўвагі. Яны ва ўладзе запалу. Для многіх зь іх выйгранка роўная магчымасьці павячэраць. Прайграцца — пазбавіцца вячэры сёньня і, можа, абеду заўтра. Каля мяне сядзіць стары. Штохвіліны ён нэрвова выцірае хустачкай акуляры, чапляе іх і зноў пазірае. Часам шэпча прафэсійныя выразы, акрэсьліваючы стан гульні ці хібы гульцоў.

Усе тут знаёмыя. Гэта заўсёднікі, свае людзі. Разумеюцца бяз словаў — як хірургі й іх памочнікі пры апэрацыі. Партыя скончаная. Гоман нарастае. Гульцы рыхтуюцца да наступнай гульні: шмаруюць крэйдаю кій, абціраюць хусткамі спацелыя твары, п’юць піва, размаўляюць:

— Дзесяці даць не магу. Самі бачыце…

— На пяць я не гуляю.

— Добра. Апошняя…

Заўзятары ідуць у заклад.

— Стаўлю тысячу за Бурмістра!

— Ідзе!

— Ён гуляе на «спуск»!

— Зразумела.

— Празь дзесяць хадоў ён будзе труп!

Стары, што сядзіць каля мяне, прайграў. Штохвіліны ён здымае дрыготкімі рукамі акуляры. Потым выцягвае з розных кішэняў скамечаныя банкноты і лічыць іх. У залі прыбывае людзей. Ёсьць і чужынцы — выпадковыя гульцы. Прыглядаюцца да гульні альбо нерашуча ідуць у заклад, ня ведаючы гульцоў.

— Стаўлю тысячу на таго, сухога.

— А я на таго з доўгім носам.

Да старога нахіляецца нейкі таўсташчокі маладзён:

— Прабачце! Прабачце, ці гэтыя шары са слановай косткі?

Стары раззлаваны і зьдзеклівы. Насунуў на нос акуляры.

— Хэ, хэ… Памятайце, што цяпер дваццаты век і слановай косткі нават у слана няма!

На ружовым твары пытаючага нямое зьдзіўленьне.

— …З мастыкі, пане, з мастыкі, — працягвае стары. — З мастыкі….

Стары хлусіць. Я чуў, што гэтая пірамідка більярдных шароў якраз са слановай косткі. Відаць, ня хоча, кіруючыся ўпартасьцю, сказаць прафану праўду.

Распачынаецца гульня на галоўным стале. Прафэсіяналы сядзяць засяроджаныя. Заўзятары крытычна назіраюць за гульнёю. Толькі прафаны робяць трохі шуму, прыцягваючы да сябе незадавальненьне заўсёднікаў — злосныя позіркі, а часам і заўвагі:

— Гэй, там, галёрка! Цішэй!

— Тут ня цырк!

Нехта торгае мяне за рукаво. Бачу нахілены да мяне амаль дзявочы твар у далікатнай усьмешцы.

— Што? — пытаю я зьдзіўлена.

— Прабачце, на хвілінку. Маю да вас справу.

«Хто такі? Недзе яго бачыў. Але дзе?»

Выходзім на цёмны падворак. Са змроку зьяўляецца яшчэ адна постаць. «Чаго яны хочуць?»

— У чым справа? — пытаю.

Чую сымпатычны, ветлівы голас. Бачу бледныя плямы твараў.

— Не прыпамінаеце сабе… Вы мне прадалі гарнітур.

— А, гэта вы, вы…

— Цырульнік.

— Так. Памятаю. Чаго вы хочаце?

— Гэта мой брат, — кажа цырульнік.

Націскаю працягнутую мне далонь. Чую голас:

— Юзік Сабада.

У адказ кажу нейкае прозьвішча, першае, што прыйшло мне да галавы.

— Гэта акурат мой брат мае да вас справу, — кажа цырульнік. — Вы можаце быць упэўненым у ім… Пакіну вас, бо маю нявырашаныя справы. Да пабачэньня!

Паціскаю далікатную, выпеставаную далонь і застаюся з новым знаёмым.

— Хадзем на вуліцу, — кажа Сабада.

Накіроўваемся да выйсьця з двара, а потым ідзем вуліцаю. Адыходзім ад цэнтру гораду. «Цікава, чаго ён хоча?». У нейкім месцы мы затрымліваемся. Доўгі час стаім моўчкі, потым Сабада кажа:

— Хачу прапанаваць вам адну работу. Вельмі прыбытковую. Можна зарабіць мільёны…

Я зьдзіўлены. «Ці не вар’ят?»

— Чаму вы не заробіце іх самі?

— Самому цяжка. Патрэбны супольнік, адпаведны чалавек.

— Адкуль вы ведаеце, што я адпаведны.

— Брат мне сказаў… — заўпарціўся ён.

— Што?

— Ну, пра той гарнітур, які вы яму прадалі.

— Што з таго?