ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Я пайшоў па рынак. «Але куды падзеўся Сабада?». Я разглядаўся ў бакі і нідзе яго ня мог угледзець. Апошні раз я бачыў свайго супольніка каля будынку суду. Ня мог жа ён мяне згубіць. Чаму ён зьнік пазьней? Гэта мяне непакоіла ўсё больш. Праходзячы шмат разоў праз кірмаш, я заўважыў, што за мной сочаць. Доўгі час віжавалі за мною два жыды. «Можа, хочуць спраўдзіць, ці сапраўды я маю тут воз і каня?» У адным месцы ўбачыў селяніна, які стаяў ля возу і, трымаючы ў руках кавалак цьвёрдай скуры на падэшвы, выпрабоўваў яе элястычнасьць. Жыды, якія сачылі за мной, былі побач. Я зьвярнуўся да селяніна, што стаяў на другім баку возу:

— Захарка! Папільнуй яшчэ возу. Я зараз вярнуся.

Селянін вылупіў на мяне вочы, напэўна, мяркуючы: адкуль у яго такі знаёмы і пра які воз гаворка? Я ж адразу пайшоў далей. Цяпер за мною віжаваў толькі адзін жыд. Напэўна, другі застаўся пры «Захарку». Можа, ён мае намер распытаць яго? Я выйшаў на жахліва брудны, засьмечаны падворак. Знайшоў прыбіральню і зайшоў туды. Праз шчыліны ў дзьвярах я назіраў за падворкам і часткай вуліцы. Але ня ўгледзеў жыда, які ішоў за мною. Можа, ён не заўважыў, што я завярнуў у гэтую браму, і пайшоў далей. Пералез празь нізкі паркан на суседні падворак. Адтуль празь дзірку ў плоце пралез на вузкі завулак і накіраваўся на ўскраек мястэчка. Я ведаў, што на цягнік у Вільню я не пасьпеў, бо ён адыходзіў па трэцяй гадзіне, а цяпер была амаль чацьвёртая. Акрамя таго, па таямнічым зьнікненьні Сабады я баяўся ісьці на вакзал. На адной вуліцы на ўскрайку мястэчка ўбачыў прадуктовую крамку. Зайшоў туды і купіў дзьве булкі, фунт кілбасы і кілаграм ігруш. Пасьля пайшоў далей. Я зьбіраўся знайсьці чыгунку ў напрамку да Вільні й ісьці да першай станцыі.

15

Вечар быў цёмны. Як прайшоў сем кілямэтраў — затрымаўся ў полі, каля чыгункі. Зьняў зь сябе сялянскую адзежу і выняў з торбы вайсковы мундзір, порткі і спартовую кепі. Пераадзеўся і зачасаў валасы назад. Сялянскую адзежу я схаваў у зарасьніку на ўскрайку лесу. Пасьля падзёр пасьведчаньне асобы на прозьвішча Лявінскага і ліст зь Лёндану. Шматкі паперы закапаў у зямлі. Вось жа я зьнішчыў усё, што было зьвязана з асобаю селяніна з Новага Сяла. Мае сапраўдныя дакумэнты былі ў кішэні вайсковай блюзы. Найбольш клопатаў стваралі грошы. Я не хацеў цягаць торбу, але выявілася, што інакш цяжка разьмясьціць пры сябе нават частку банкнотаў. Тады расклаў па кішэнях толькі мільён у банкнотах па пяць тысяч. Пасьля распароў торбу і рэшту грошай старанна спакаваў у палатно, робячы зручны пакунак. Седзячы каля чыгуначнай каляіны, я паеў, а рэшту ежы кінуў у роў. Закурыў цыгарэту і доўга адпачываў. Увесь час я думаў пра Сабаду. «Што зь ім сталася? Ня можа быць, каб кінуў мяне, ня маючы для гэтага паважнай прычыны!»

Пасьля працяглага адпачынку я пайшоў далей. Вочы прызвычаіліся да цемры, і я арыентаваўся ў прасторы на большай адлегласьці. Ад шыбкага руху мне было цёпла. Некалькі разоў заўважаў людзей, што ішлі чыгункаю. Тады я сыходзіў убок.

Позна ўвечары пачаў церусіць дробны дождж. Я паскорыў крок. Калі прайшоў каля дваццаці пяці кілямэтраў, я ўбачыў сьвятло. Была гэта станцыя Бастуны. Пайшоў далей. Здалёк пачуўся сьвіст лякаматыву. Я пайшоў яшчэ хутчэй, амаль бегам. Калі быў недалёка ад станцыі, падышоў таварны цягнік. Прапусьціў лакаматыў і доўгі ланцуг вагонаў. А калі цягнік затрымаўся, я пачаў шукаць зручнае месца, каб заехаць у Вільню «зайцам». Найперш я аглядаў тармазныя будкі[32] ў вагонах, бо дождж цярусіў і я не хацеў ехаць на адкрытай плятформе ці на даху. Дзьверцы дзьвюх тармазных будак былі зачыненыя, і толькі ў трэцяй мне пашчасьціла іх адчыніць. Зьдзівіўся, убачыўшы ўсярэдзіне двух мужчынаў. У першы момант яны хацелі выйсьці празь дзьверы зь іншага боку. Але хутка зарыентаваліся, што я таксама шукаю месца для паездкі. Былі гэта жаўнеры, якія вярталіся з адпачынку і спазьніліся ў Лідзе на пасажырскі цягнік. Цягнік доўга стаяў на станцыі, нарэшце рушыў далей. Праз выбітае акенца ў будку ліў дождж. Было холадна. Я размаўляў з жаўнерамі. Яны скардзіліся на галечу дома. У іх не было чаго курыць. Я выняў з пачка апошнюю цыгарэту, і мы выкурылі яе на трох.