ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Цырульнік пайшоў сам у дом, у якім яго брат здымаў пакой. Там ён даведаўся, што гэтага жыхара не было ў доме трэці дзень. Гэтая навіна яшчэ больш мяне занепакоіла. І тады ў мяне зьявілася думка, што трэба выехаць на нейкі час зь Вільні, а пасьля вярнуцца і асьцярожна даведацца, што сталася з маімі супольнікамі. У мяне былі іх грошы, якіх я не хацеў з сабою вазіць, але ня меў дзе бясьпечна схаваць. Я зьвярнуўся да цырульніка:

— Ці ня возьмеце грошы, якія належаць вашаму брату і яго супольніку? Брат, напэўна, зьявіцца ў вас і тады вы яму аддасьце іх.

— Вы зьбіраецеся зьехаць адсюль? — спытаў цырульнік.

— Не. Але ня буду больш яго шукаць.

— Добра. Калі дасьце сёньня яго грошы, дык заўтра пайду да яго.

— Лепей да яго не хадзіце. Ён жа ведае, дзе вы жывяце, і сам вас знойдзе. Так будзе больш бясьпечна, бо я ня ведаю, што зь ім сталася.

Я не хацеў, каб цырульнік ведаў, дзе я цяпер жыву. Пакінуў яго ў сквэры, каб ён мяне там пачакаў, і хутка пайшоў дадому. За паўгадзіны я прынёс грошы і перадаў іх цырульніку. Зь зьдзіўленьнем і як бы са страхам ён узяў тоўсты пакунак.

— ЦІ гэта ўсё грошы?

— Так. Два мільёны. Мільён для вашага брата і мільён для нашага супольніка.

Я заўважыў, што цырульнік напалоханы. Напэўна, гэтая сума падалася яму велічэзнаю. Яго ўразілі ня самыя грошы, але тое, што мы здолелі зарабіць іх за кароткі час. Я сказаў яму, што сьпяшаюся, бо маю шмат нявырашаных спраў.

— Як я ўбачу брата, што трэба яму сказаць?

— Скажаце яму, што я ўзяў сваю частку і аддаю тую, якая яму і нашаму супольніку належыцца.

— А дзе ён мог бы вас убачыць?

— Як дамовіліся, дзе заўсёды.

Мы разьвіталіся. Я ўздыхнуў з палёгкаю, бо больш ня трэба было хвалявацца аб чужых грошах. Я мог цяпер пасьля зьнікненьня маіх супольнікаў рабіць тое, што мне падабаецца. Свае абавязкі адносна іх я выканаў і пачуваўся вольным. Пайшоў у напрамку цукерні «Чырвонага Штрала». Я хацеў цяпер пабачыцца з Колькам. Я ведаў, што ў гэты час яго там абавязкова застану. Але ў більярдную я ўвайшоў толькі тады, калі пасьля доўгага назіраньня праз прыадчыненыя дзьверы пераканаўся, што ў залі няма агентаў Сьледчай службы. Я ведаў многа зь іх, і яны мяне ведалі, як заўсёдніка ўстановаў гэткага роду. Зразумела, Сьледчая служба мела і тут сваіх інфарматараў. Але яны не былі для мяне цяпер небясьпечнымі. Затое я ведаў, што трэба асьцерагацца «ціхароў». Колькі ў більярднай не было. Я спытаў пра яго ў заўзятараў і маркёра. Але ніхто ня бачыў яго тутака некалькі дзён. Я падумаў, што мне зусім не шанцуе, бо я страчваю патрэбных мне людзей. Вырашыў пайсьці да дому сябра і спытаць пра яго. Я не хацеў паведамляць яму пра свае клопаты, але хацеў перад ад’ездам пагутарыць з зычлівым для мяне чалавекам. Звычайна я пісаў да яго лісты, прызначаючы гадзіну і месца сустрэчы. Гэтым разам я пазваніў. Дзьверы мне адчыніла старая жанчына.

— Вы да каго? — спытала.

— Прабачце, што непакою. Я заўтра ад’яжджаю зь Вільні і хачу пабачыць… — вымавіў прозьвішча Колькі. — Ці ён дома?

— Так. Але цяжка хворы.

— Хворы? Што зь ім?

— У яго быў крывацёк. Цяпер ён вельмі аслаблены. Ляжыць у ложку.

— Ці магу яго пабачыць?

— Спытаю. Як ваша прозьвішча?

— Скажаце, што гэта сябра Міхал зь Менску.

Старая адышла. Я чакаў яе ў вітальні. Неўзабаве яна вярнулася і сказала:

— Хазеце за мною.

Я ўвайшоў у малы пакойчык, які амаль напалову займаў шырокі ложак. Ля акна быў начны столік. На ім стаялі пуздрэлкі зь лекамі і шклянка. Крыху бліжэй да ложка стаяў табурэт, а на ім міска вады, у якой плавалі кавалкі лёду. Колька ляжаў у ложку. Ён пазіраў на мяне з усьмешкай, але твар у яго быў вельмі змучаны. Вакол вачэй ляглі чорныя цені. Ён паказаў мне на крэсла.

— Сядай, — сказаў ён ціха.

— Можа, табе нельга размаўляць? — спытаў я.

— Не… Можна… Ужо лепей.

— Што з табою?

— Два крывацёкі. Лёгкае… Адзін учора ранкам, але малы. А сёньня зрана моцны.

— Быў доктар?

— Так. Даў два ўколы вапны ў жылу. Загадаў ляжаць. Нельга піць нічога гарачага. Лыкаю лёд. Раблю халодныя кампрэсы.

— Можа, табе цяжка гаварыць? Зараз я пайду і вярнуся да цябе заўтра.

— Не, не… Добра, што ты прыйшоў.

— У цябе слабы голас.

— Гэта агульнае аслабленьне. Але крывацёку ня будзе.

— Ад чаго цеча крыві?

— У мяне залечаныя сухоты… Цяпер нешта там навалілася. Такое жыцьцё… Недасыпаю, слаба ем. Гуляю таксама… у пыле, дыме. Задуха…

— Што сказаў лекар?

— Ехаць у санаторыю і там лячыцца. Найлепей у Закапанэ.

— Паедзеш?

— Куды там. За што?

— Нядаўна ты меў амаль сто пяцьдзясят тысяч.

— Меў… Але колькі быў вінен? Усе сплаціў. Засталося мне дваццаць тысяч. З гэтым далёка не заедзеш.

— Як доўга табе трэба заставацца ў санаторыі?

— Ня ведаю. Можа, тры месяцы, можа, паўгоду…

— Лекар не сказаў?

— Сказаў толькі, што трэба абавязкова ехаць.

— Я знайду для цябе грошы. Колькі трэба?

— Ня ведаю. Сама мала сто тысяч.