ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Алена зрабіла крок на лесьвічную клетку, абаперла далонь на маё плячо і хутка пацалавала мяне ў вусны. Пасьля яна падалася назад і грымнула дзьвярыма. Я стаяў зьбянтэжаны. На губах адчуваў пацалунак Алены, а на твары дотык яе валасоў. Шчокі ў мяне пачалі палаць. За дзьвярыма не было ніводнага руху. «Можа, яна стаіць з другога боку і таксама слухае?» Мне карцела пазваніць у дзьверы, але я не прыдумаў навошта. Я сышоў сходамі ўніз. Я ішоў паволі і так асьцярожна, быццам бы нёс у руках поўную шклянку вады. Не, не вады… віна альбо расы з кветак. Нечага вельмі дарагога.

16

Еду ў Баранавічы празь Ліду. Калі цягнік рушыў зь Вільні, я адчуў, што цяжар спаў з майго сэрца. Зьнікненьне Сабады, якога ня мог знайсьці нават празь яго брата, вельмі непакоіла мяне. Акрамя таго, кватэра Якуба была зачынена. Такога раней не здаралася. Таму ў мяне былі благія прадчуваньні. Раптоўная хвароба Колькі таксама зрабіла на мяне прыкрае ўражаньне. Колька быў дагэтуль поўны запалу, досьціпаў, задумаў. Раптам убачыў яго вельмі зынакшанага — з кляймом сьмерці на твары. Цяжка было паверыць, што гэтая зьмена адбылася на працягу некалькіх дзён. Я спадзяваўся, аднак, што грошы, якія я даў, дапамогуць Кольку вярнуць здароўе. Адзіным сьветлым момантам, які я хаваў у сэрцы, бы салодкую таямніцу, быў пацалунак Алены. Я ўспрымаў яго за ўсьмешку шчасьця і прэзэнт ад дзяўчыны, якая авалодала маімі пачуцьцямі. Надалей я думаў пра яе — не як пра рэальную постаць, але як пра істоту, якую прысьніў ці прымарыў.

Раней я ня ведаў, куды паехаць зь Вільні. Але калі атрымаў ад Колькі адрас Паўла ў Баранавічах, пастанавіў яго адведаць. Мы былі знаёмыя зь дзяцінства, сябравалі. Разам хадзілі ў школу і дзяліліся ўсім: уражаньнямі, думкамі, слодычамі. Гэтая дружба пакінула добрыя ўспаміны, і мне падавалася, што яна трывае надалей, нягледзячы на доўгае расстаньне. Павел таксама пайшоў добраахвотнікам у войска і служыў у адным узводзе з Колькам. Па вайне ён не вярнуўся да сям’і ў Менск. Яму пашчасьціла знайсьці працу на варшаўскай чыгунцы ў Баранавічах. У яго была тэхнічная адукацыя, і ён быў добрым чарцёжнікам, але працаваў цяпер манцёрам. Добрая прафэсійная кваліфікацыя дазволіла яму лягчэй знайсьці працу. Такую інфармацыю меў Колька.

Цягнік затрымаўся ў Лідзе, на палове дарогі да Баранавіч. Была гэта вузлавая станцыя, і цягнік тут стаяў даўжэй. Я пайшоў у буфэт і выпіў гарбаты. Зь цікаўнасьцю аглядаў вакзал, на якім нядаўна быў з Сабадам. Я не баяўся, што нехта пазнае мяне. Бо хто ж мог пазнаць у сьціпла і добра адзетым маладым мужчыну таго селяніна, кудлатага, няголенага, нязграбнага, з торбаю пад пахаю і пугаю ў руках? Тая сытуацыя і ўсё, што пасьля здарылася, нават мне самому падавалася дзіўным і амаль несапраўдным. Я ня мог зразумець, як я здолеў некалькі гадзінаў граць ролю дурнога селяніна і ўводзіць у зман мноства спрытных людзей. А ў звычайным жыцьці ня ўмею лгаць і мне не прыходзіла да галавы думкі некага ашукаць. Я саромеўся нават настойліва прыпамінаць пра тое, што мне належала… А той крадзеж? Дробны, але крадзеж! Але ці жыў я тады нармальна? Ці ня быў я ў сытуацыі вернага сабакі, якога гаспадар раптоўна перастаў карміць? А тыя грошы… Яны ня мелі для мяне вартасьці, ня цешылі. Былі ня толькі чужымі, але і марнымі. Нават агіднымі. Калі ў мяне былі ўласныя грошы, добра заробленыя, я цаніў іх. Шанаваў кожную рэч, якую за іх набыў. Задумваўся над выдаткамі. А цяпер не засмуціўся б, калі б яны згінулі.

У Баранавічы я прыехаў увечары. Узяў брычку і загадаў ехаць у гатэль.

— У які? — спытаў рамізьнік.

— У добры.

— Можа, у «Новарасійскі»?

— Добра.

Гэты «добры» гатэль быў зусім нікчэмны. Зрэшты, у Баранавічах лепшых не было. Я спытаў уласьніцу гатэлю, жыдоўку, ці можна каго паслаць, каб аднесьці ліст. Яна сказала, што пашле хлопца. Я напісаў Паўлу, што прыехаў у Баранавічы на некалькі дзён і хачу яго пабачыць. Я прасіў, каб ён адведаў мяне заўтра а другой па поўдні і паабедаў са мною. Павел жыў на вуліцы Шырокай, недалёка ад гатэлю. Мне карцела нават пайсьці да яго, але я хваляваўся, што спраўлю клопат сябру. Я хацеў яго папярэдзіць. Я даў хлопцу ліст і дзьвесьце марак за турботы. Я прасіў, каб ён зараз жа аднёс і калі застане адрасата дома, пачакаў адказу. За паўгадзіны хлопец вярнуўся і ўручыў мне складзеную ў некалькі разоў паперку. Павел пісаў:

«Дарагі Міхасю!

Я вельмі цешуся, што ўбачу цябе. Я вызвалюся заўтра раней з працы і дакладна а другой прыйду да цябе.

Сардэчныя вітаньні, Павел».