ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Не шкадаваў бы пра сваю няўдачу, калі б ня голад! Няспыннае, пакутлівае пачуцьцё: балючае, дакучлівае ссаньне. Мой арганізм няўстанна прыпамінае, што мне не стае сродкаў на нармальнае выкананьне неабходных жыцьцёвых функцый. Зь нянавісьцю я пазіраў на велічэзныя камяніцы, каля якіх праходзіў. «Ці ж ня здолею нічога з вас вырваць? Вы навучылі мяне, што нельга атрымаць ад вас ніякай дапамогі… нават агню да папяросы. Цяпер я добра вас ведаю!» З вуснаў зрываюцца праклёны; у душы абуджаецца зьвер… І хто вінен, што ў душы добрага, бясхітрага юнака пачынае распаляцца нянавісьць да людзей, за якіх нядаўна ваяваў і быў гатовы аддаць сваё жыцьцё?

Я абудзіўся здранцьвелы, трасучыся ад холаду. Вылез з купы пілавіньня, у якую закапаўся на ноч у недабудаваным доме, куды ўчора ўночы ўлез праз акенца над дзьвярыма. Толькі цяпер зразумеў, як моцна аслабеў. Ледзьве мог узьняцца зь месца. Захістаўся. Зайшоў у кухню. На шырокай новай пліце ўбачыў асмалены гаршчок. Зазірнуў у яго. Усярэдзіне была нейкая шэрая ліпкая маса. Панюхаў яе. Яна прытхла сьмярдзела. Усунуў у сярэдзіну палец і аблізаў яго. Смак цеста і нечага прытхлага. Пачаў паволі есьці зімную, сьлізкую, цягучую бурду. «Можа, гэтым клеяць шпалеры?» Праз пэўны час адчуў, што страўнік поўны, але мне было шкада пакідаць у гаршку рэшту. «Невядома, калі здабуду зноў нешта паесьці, а ў гэтым напэўна ёсьць мука. Трохі мяне падсілкуе». Зьеў усё. Хутка адчуў моцны боль страўніка, а потым пачаў ванітаваць. Трывала гэта вельмі доўга і пакутліва. У мяне на целе выступіў ліпучы, халодны пот. Я страціў рэшту сілаў, але мусіў адсюль зьнікнуць, бо хутка маглі прыйсьці работнікі. Узьняўся і прыпомніў сабе, што ў адным з пакояў па падлозе ляжаць шпалеры. Пайшоў туды, узяў колькі рулёнаў, зьвязаў усё разам шнурком і вярнуўся да кухні. Адчыніў акно і вылез на падворак.

Пайшоў на Лукіскі пляц. Раней, калі прадаваў бялізну, заўважыў там кіёск, у якім было мноства рознай драбязы. Была надзея, што пашчасьціць мне прадаць шпалеры. Гандляр, якому прапанаваў купіць шпалеры, дапытліва мяне агледзеў. Потым раскруціў адну рульку, паківаў галавою, зірнуў на мяне і сказаў:

— Гэта крадзены тавар! Мінулай ночы злодзеі ўлезьлі ў маю буду і скралі гэтыя шпалеры.

— Як гэта? Гэта мана! — запярэчыў я.

— Што за мана? Якая мана? Ах ты, сьмяцяр! Шлындра! Хочаш у паліцыю? Зараз паклічу паліцыю! — узьняў голас гандляр.

Пачалі надыходзіць цікаўныя. Я адышоў ад буды і схаваўся ў тлуме. Паволі валачыўся далей. Праціскаўся між вазамі. У нейкім месцы заўважыў на зямлі вузкую палоску зярнятаў. Гэта быў ячмень, рассыпаны з падранага меху. Я пачаў хапатліва зьбіраць зерне. Клаў яго ў кішэні. Потым пайшоў на рэчку. Высыпаў ячмень у фуражку. Доўга выдзьмухаў пыл. Нарэшце пачаў есьці цьвёрды ячмень. Зубы ў мяне былі моцныя і здаровыя, таму крышыў імі зерне. Балелі мне сківіцы, але зьеў усё. Сьцягнуў з ног цяжкія, вайсковыя боты, паклаў на іх фуражку і зьмясьціў галаву на гэтую «падушку». На сонцы мне было цёпла, і неўзабаве я спаў, як пшаніцу прадаўшы. Калі ж абудзіўся праз колькі гадзінаў, пачуваўся лепш. Напіўся вады з ракі і пайшоў у цэнтар гораду.

Таго ж дня ўвечары я зьдзейсьніў крадзеж. З крамы Альшванга,[1] на вуліцы Вялікай, выйшла немаладая, добра ўбраная жанчына. Я залічыў яе адразу да «разявак». Несла ў руках некалькі пакуначкаў. Выходзячы з крамы, яна схавала партманэтку ў вялікую жаночую торбу. Зачыніла замок і хісткім крокам пайшла ў напрамку вуліцы Міцкевіча. Жаночую торбу яна трымала так, што была яна сьпераду на вышыні яе жывата. Я зразумеў, што гэта палегчыць маё заданьне. Лягчэй адамкнуць торбу, якая знаходзіцца высока і нерухома, чым зьвісае з рукі.