Адваротны бок люстра

На гэтым яны развіталіся, і дзяўчынка пачала прыкідваць планы на выхадныя, якія так нечакана азначыліся. Нягледзячы на бабуліны запэўненні, абавязкова трэ было прывесці сябе ў парадак. Прынамсі, памыць галаву і неяк пазбавіцца лекавага паху ў палаце, ну і часцей рухацца, а то, відаць, яшчэ і бледная ўся зрабілася, няхай бабуля і не кажа. Хаця, мабыць, занадта завіхацца не трэба. Усё ж яна ў шпіталі, няхай Міхал зразумее, што не так ужо ёй добра. Аднак як патлумачыць яму праўду пра апошнія здарэнні, яна таксама не ведала. Нават можна было не сумнявацца, што лаяцца і злаваць ён будзе не горш за тату.

Толькі дзяўчынка настроілася ўсё як след абдумаць перад хуткай сустрэчай з сябрам – дзверы ў палату адчыніліся і на парозе з’явіўся пан Альбрыхт у суправаджэнні Басінай наглядчыцымедсястры.

– Прывітанне, мая даражэнькая, прывітанне! – кінуўся ён да Басі і нават расцалаваў яе ў абедзве шчакі. – Прынёс табе фрукцікаў, як ты любіш, глядзі…

– Добры дзень, пан Альбрыхт, – разгублена прамовіла дзяўчынка, сумніўна паглядаючы на старога, што раптам прасякнуўся да яе такой нечуванай пяшчотай.

– Пан Альбрыхт? – насцярожана перапытала медсястра, пераводзячы падазроны позірк з Басі на старога.

– От жа ж, – наведвальнік гаротна апусціў галаву. – Ну не сярдуй ужо, калі ласка, не сярдуй, Басенька. Бачыце, не прыехаў дзядуля адразу – пакрыўдзілася. Прабач мне, даражэнькая, не мог я: сама ведаеш, як у нас з тваімі бацькамі, – яны мне нават не сказалі нічога. Як толькі даведаўся, дзе ты, адразу сюды…

Стары паставіў на тумбачку побач з яе ложкам пакет і пачаў вымаць з яго пачастункі, дэманструючы іх дзяўчынцы з усіх бакоў, каб тая, відаць, ужо нарэшце палагаднела і даравала «дзеду». Медсястры яго турбаванняў было больш чым дастаткова, і яна сышла, пакінуўшы іх удваіх.

– Ну вы, пан Альбрыхт, артыст, нічога не скажаш. Вам мо так сама ў кіно здымацца? – пырснула Бася, упэўніўшыся, што іх ніхто не падслухоўвае. – Толькі хурмы няспелай вы дарэмна накупілі: я такую цярпець не магу.

– Нічога, пачастуеце каго-небудзь, хаця б тую непрыхільную даму, што да вас прыстаўлена, – кіўнуў стары на месца, дзе толькі што стаяла медсястра. – Ваш дзядуля не мог прыйсці з пустымі рукамі.

– Як яна толькі пусціла вас? – здзівілася дзяўчынка. – Ёй жа строга забаранілі прыводзіць да мяне чужых.

– Як ты толькі можаш называць свайго дзядулю чужым?! – тэатральна ўзвысіў голас пан Альбрыхт і крадком азірнуўся, каб пра верыць, ці не вяртаецца хтосьці ў палату. – Прашу вас не выдаваць мяне. Ведалі б вы, мадэмуазэль, чаго мне каштавала запэўніць дзяжурную, што я сапраўды ваш дзядуля.

– А як вы, дарэчы, даведаліся, што я тут?

– Вельмі проста: мне патэлефанаваў Міхал, – сказаў стары.

– Падазрона! – Бася прыжмурыла адно вока.

– Насамрэч сутнасць яго званка зводзілася да пагроз у мой адрас, бо ён чамусьці вырашыў, нібы гэта праз мяне вы апынуліся тут, аднак я запэўніў яго, што я да таго ніякага дачынення не маю і з вамі ўсё будзе добра.

Дзяўчынка фыркнула.

– Мадэмуазэль, будзьма шчырымі: я вас ні на што не падбіваў.

– Ды добрадобра, – пагадзілася Бася. – Толькі бацькі зараз думаюць, што мяне ўцягнулі ў нейкую кепскую арганізацыю, і вам у гэтай гіпотэзе адводзіцца не самая малая роля.

– Выдатна, – спахмурнеў пан Альбрыхт. – Хаця, шчыра кажучы, у рэчаіснасці першапачаткова так яно, вядома, і ёсць, але спадзяюся, што хутка ў вас усё стане добра, а бацькам не будзе нагоды хвалявацца.

– Я таксама на гэта спадзяюся, хаця пакуль так і не здолела ім патлумачыць сваю кантузію, – уздыхнула дзяўчынка.

– Прызнацца, я таксама не ведаю, якое алібі вам прыдумаць, але, магчыма, магу вам дапамагчы інакш? Мо штосьці патрэбна? Усё ж, калі я знаходзіўся ў шпіталі, то звяртаўся да вас. Цяпер мая чарга выконваць вашы пажаданні.

– Ды, здаецца, нічога не патрэбна. Тэлефон мець мне забаранілі, а ўсё астатняе прыносяць бацькі. – Бася на хвіліну задумалася. – Хаця, ведаеце, пан Альбрыхт, ёсць адна справа, якая можа зацікавіць і вас.

Яна распавяла старому пра апошнія пераклады, якія не паспела атрымаць ад Стасіса. Дзяўчынка запісала пану Альбрыхту свае лагін і пароль ад паштовай скрынкі і папрасіла прынесці раздрукоўкі нататак. Ёй карцела даведацца, чым там усё скончылася і ці атрымалася ў Эль-Анабі займець таямнічы элемент Ключа.

– Сёння ж займуся гэтым, мадэмуазэль, – паабяцаў пан Альбрыхт. – Нават не стану ўтойваць, што мне самому цікава дачытаць тыя нататкі. Буду намагацца хутчэй перадаць іх і вам. Усё ж мы атры малі гэтыя сведчанні дзякуючы вашай спрытнасці.

Ён яшчэ трошкі пасядзеў, але, калі ў палаце зноўку з’явілася медсястра і абвясціла час вячэраць, пан Альбрыхт усхапіўся, у чарговы раз расцалаваў Басю на развітанне і сышоў гэтак жа раптоўна, як і прыйшоў.

Раздзел 17