Адваротны бок люстра

У адрозненне ад папярэдніх дзён з няспыннымі наведваннямі сапраўдных, а часам і ўяўных родных, субота падалася Басі занадта спакойнай. Нават у чымсьці падазрона спакойнай, хаця турбавацца, акрамя здароўя, пакуль насамрэч было няма аб чым. Да таго ж знаходжанне ў шпіталі адцягнула дзяўчынку ад нядаўніх трывог ды трохі вярнула да звыклага жыцця, няхай Басіна часовае асяроддзе і нельга было назваць надта натхняльным.

Ніякіх візітаў яна не чакала. Бацькі на кароткі час вырашылі зрабіць паўзу, каб пакінуць дачку на самоце і даць ёй усё абдумаць, а таксама трохі адпачыць самім. Яны абмежаваліся адным кароткім званком праз доктара, каб упэўніцца, што Бася пачуваецца лепей, а прыехаць паабяцалі недзе днямі. Мяркуючы, як бы гэта ім праз такі вольны графік знянацку не сустрэцца заўтра з Міхалам і ці не здагадаецца бабуля неяк аб гэтым паклапаціцца, Бася няспешна ўзялася за падрыхтоўку да візіту сябра. «Мо і добра, – урэшце падумала дзяўчынка. – Хоць адпачну сёння ад іх усіх».

Сумбурныя наведванні парадкам затлумілі ёй галаву, якую ледзь ледзь пачаў адпускаць надакучлівы боль. Мала таго што бабуля агаломшыла прыездам Міхала, дык яшчэ і пан Альбрыхт незразумела чаго прыходзіў. Мабыць, ён і сапраўды зрабіў гэта ад шчырасці, аднак сутыкненні з ім маладзейшым ды апошнія размовы прымушалі Басю ўвесь час сумнявацца наконт старога. Да таго ж ён абяцаў прынесці пераклады, аднак спяшацца з выкананнем гэтай просьбы, відаць, не збіраўся. Альбо проста забыўся. Прачытаць іх дык ён, хутчэй за ўсё, прачытаў адразу, як дабраўся дадому. З якой нагоды яму прапускаць такую цудоўную магчымасць азнаёміцца з працягам нататак пра таемныя пошукі саперніка? А вось перадаць некалькі аркушыкаў Басі пан Альбрыхт, захапіўшыся чытаннем, пэўна, запамятаваў. Вельмі магчыма, вядома, што ў запісах ён знайшоў нешта, аб чым дзяўчынцы ведаць, на яго погляд, не належала, аднак у любым выпадку ёй было вельмі прыкра. Каб не Басіна ласкавасць дазволіць старому правяраць яе паштовую скрынку, ён увогуле ні пра што б дагэтуль не падазраваў. Аднак ці патрэбны былі гэтыя запісы ёй самой? Сапраўды, ці не было б спакайней, каб магчымасці іх расшыфраваць не ўзнікла?

Вяла працягваючы ўнутраную спрэчку, Бася тым часам паспела прыняць паміж чарговымі кропельніцамі душ і апрануць чыстае адзенне, якое па ўрачыстасці не надта адрознівалася ад папярэдняга, аднак было трохі весялейшае па колеры і, самае галоўнае, не так прапахла лекамі. Верагодна, сярод усіх піжамных строяў гэты можна было б залічыць да амаль святочнага. Яе шараваты твар, зразумела, не дадаваў хараства агульнаму віду, аднак Бася вырашыла, што калі б яна была ружовашчокая, дык Міхал, мабыць, і не паверыў бы, што яна сапраўды хворая.

Вечар яна прабавіла, бадзяючыся па бальнічным калідоры і не ведаючы, чым сябе заняць. Так і не дачакаўшыся пана Альбрыхта, дзяўчынка вырашыла раней легчы спаць. «Усё ж шкада, што ён сёння нічога не прынёс. Заўтра мне ўжо будзе не да гэтага», – са скрухай адзначыла Бася, а потым пераключылася на думкі пра Міхала.

Як бы там ні было, а за гэты тыдзень яна паспела моцна змаркоціцца па юнаку. Бася нават здзівілася, уцяміўшы, што часу прайшло значна меней, чым ёй здавалася паза ўсімі беганкамі ды марнымі хаджэннямі ў залюстроўе. Зараз яна ўсведамляла, наколькі б лягчэй ёй жылося, каб яна не ведала пра баланс і праваднікоў. Мо яны з Міхалам і праўда неяк абмінуць усе гэтыя дурныя законы люстраў? Бася адагнала ад сябе сумныя думкі, якія так і лезлі ў галаву кожную вольную хвіліну, асабліва ўначы. Яна паспрабавала засяродзіцца на нечым весялейшым. Дзяўчынка пачала ўяўляць, як яны заўтра пабачацца. Цікава было распытаць сябра пра паездку і новыя прыгоды. Вядома, Басі таксама карцела даведацца ў дэталях, як жа ён пагражаў пану Альбрыхту, але пра гэта яна загадала сабе маўчаць, бо нікому ўвогуле не патрэбна ведаць, што стары да яе прыходзіў. Дый дзяўчынка ў чарговы раз зразумела, што Міхал меў рацыю: трэ было скарачаць стасункі з панам Альбрыхтам. Прычым даўно…

Прачнулася Бася зноўку з болем у галаве. Нягледзячы на тое што дзень быў запланаваны як радасны, настрой у яе, відаць, паспеў сапсавацца яшчэ ў сне: толькі дзяўчынка расплюшчыла вочы, як усё вакол пачало раздражняць. Праўда, новая медсястра, якая змяніла на выхадныя сваю папярэдніцу, прынесла Басі нейкі пакуначак, сказаўшы, што гэта ад дзядулі. Унутры аказалася новая порцыя гасцінцаў для хворай і файл з паперамі. Дзяўчынка неахвотна прызнала, што пан Альбрыхт, відавочна, не такі ўжо мярзотнік, як яна апошнім часам прызвычаілася думаць, і азартна выхапіла аркушы з друкаваным тэкстам, адставіўшы ўсё астатняе на тумбачку. Дарэчы, няблага было б сёння кагосьці пачаставаць ласункамі старога, каб бацькі потым не пыталіся, адкуль у яе набралася столькі запасаў.