Alkimyogar

Farishta mehribonlik bilan uni o’rindiqqa o’tirg’izadi va o’zi ham uning yoniga o’tiradi.

— Sen aytayotgan she’rlar butun Rimda shuhrat qozongan edi, ularni hamma yod bilar, aytib huzur qilardi. Biroq Tiberiyaning podsholigi tugagan va she’rlar ham unutilgan. Odamlar sening boshqa o’g’lingning—jangchi o’g’lingning so’zlarini takrorlashayotir.

Qariya farishtaga taajjublanib tikilib qaradi.

— U uzoq bir hududda xizmat qildi, — davom etdi farishta. — Yuzboshi bo’ldi. U ham adolatparvar va bag’rikeng inson edi. Bir safar qullaridan biri kasal bo’lib qoladi — o’lim holatiga tushadi. Sening o’g’ling qaerdadir bir tabib borligini eshitib, o’sha odamni izlab ketadi. Yo’l-yo’lakay bu odam — Xudo O’g’li ekanini biladi. U davolagan odamlarni uchratadi. Uning ta’limotini eshitadi va garchi o’zi rimlik yuzboshi esa-da, Uning e’tiqodiga o’tadi. Va bir kuni ertalab Uning qoshida hozir bo’lib, xizmatkori kasal ekanini aytadi. Va Ustoz — bu odamni shunday atashardi — uning bilan birga borishga chog’lanadi. Biroq yuzboshi dindor kishi edi, Ustozning ko’ziga qarab olib tushunadiki, hozir u Xudo O’g’lining ro’parasida turibdi. Ana shunda sening o’g’ling abadiy unut bo’lmaydigan so’zlarni aytadi. U shunday degan:

“Tashvishlanma, Tangrim, men munosib emasmanki, Sen mening qavatimga qo’shilsang. Biroq so’zingni aytgin va mening xizmatkorim sog’aygay”.

Alkimyogar otini niqtadi.

— Yerdagi har bir odam, u nima bilanki mashg’ul bo’lmasin, dunyo tarixida yetakchi ahamiyatga ega vazifani ado etadi. Odatda odamlar hatto bu haqda bilishmaydi ham.

Bo’zbola kuldi. Bir paytlar u hayotning mohiyati haqidagi muammolar cho’pon uchun bu qadar muhim bo’lishini xayoliga ham keltirmagandi.

— Omon bo’l, — dedi Alkimyogar.

— Omon bo’l, — dedi javoban bo’zbola.

Ikki yarim soat otda Santyago sahro bo’ylab yo’l bosdi. Yo’l bo’yi yuragining aytganlariga diqqat bilan quloq tutdi. Aynan yuragi unga xazina bekitilgan joyni ko’rsatishi kerak edi.

“Xazina qaerda bo’lsa, sening yuraging ham o’sha yerda”, — degan unga Alkimyogar.

Biroq yuragi boshqa narsa haqida gapirdi. Yuragi g’urur bilan ikki marta ko’rgan tushini o’ngga aylantirish niyatida qo’ylarini tashlab safarga chiqqan cho’pon tarixini hikoya qildi. O’z Yo’lini va uni yengib o’tganlar — yangi yerlarni yoki go’zallarni qidirib safarga otlanganlar va o’z zamondoshlarining ko’rsatgan yo’l-yo’riqlariga, aqidalariga jur’at bilan qarshi bora olganlar, buyuk o’zgarishlaru kitoblar haqida hikoya qilardi.

Santyago barxanni yonbag’irlab ko’tarilayotgan paytdagina yuragi shivirlab dedi:

“Hushyor bo’l. Sen yig’lab yuboradigan joyda men bo’laman, demakki, sening xazinang ham o’sha joyda bo’ladi”.

Bo’zbola asta-sekin ko’tarildi. Yulduzlar sochilgan osmonda yana to’lin oy ko’rindi — u sahro bo’ylab bir oydan beri yo’l yurayapti. Oy barxanni yoritdi va barxanlardan tushgan soyalar dengiz to’lqinlariga o’xshab tuyulardi, shunda Santyago Alkimyogar bilan xayrlashib, yuganni tashlab otini qo’yib yuborgan kunni esladi. Oy sukutga cho’mgan sahroni va xazinani qidirayotganlar bosib o’tgan yo’lni yoritardi.

Bir necha soniya o’tib, tepaga ko’tarilganda uning yuragi jon-jahdi bilan ura boshladi. Ro’parasida, oy nurida va oppoq qumlar shu’lasida ehromlar qad rostlab turardi.

Santyago tiz cho’kdi va yig’lab yubordi. U Ollohga o’z Taqdiriga ishonch uyg’otgani, uni Malkisidq bilan, billur Sotuvchi, angliyalik va Alkimyogar bilan duch keltirganiga shukronalar aytdi; muhimi, unga sahro ayoli bilan uchrashish nasib etdi, bu ayol esa sevgi hech qachon kishini O’z Yo’lidan adashtirmasligiga uni ishontirdi.

Mingyilliklar ehromlar yuksakligidan bo’zbolaga qarab turardi. Endi u, agar xohlasa, vohaga qaytishi, Fotimaga uylanishi, qo’y boqib yurishi mumkin. Sahroda Umum Tilini biladigan, qo’rg’oshinni oltinga aylantira oladigan Alkimyogar ham yashagan-ku. Santyago o’z san’atini namoyish qiladigan, donoligi bilan lol qoldiradigan odam yo’q: O’z Taqdiri yo’lidan borib, u o’ziga kerakli hamma narsaga o’rgandi, orzu qilganlarini boshidan kechirdi.

Biroq, eng muhimi, u o’zining xazinasini qidirdi, zotan, har qanday ish maqsadga to’la erishilgandagina bitgan hisoblanadi. Bo’zbola tepalikda turar va yig’lardi, pastga qaraganida esa ko’rdi: ko’z yoshlari to’kilayotgan joyda go’ng qo’ng’izi o’rmalab borayotgandi. Sahro bo’ylab kezgan vaqt mobaynida Santyago buning Misrda tangri timsoli ekanidan xabardor bo’lgandi.

Unga yana bir belgi berildi va bo’zbola qumni kovlashga kirishdi, biroq avval billur Sotuvchini esladi va uning haq ekanini tushundi: umr bo’yi tosh qalagani bilan hech kimga o’z hovlisida ehrom qurish nasib etmaydi.

Tun bo’yi u belgilangan joyda qumni kovladi, biroq hech narsa topmadi. Ehromlar tepasidan mingyilliklar unga sukut saqlab termulardi. Biroq u yon bermasdi — qumni o’raga qaytarib urayotgan shamolga qarshi basma-bas tinimsiz qazirdi. Santyago holdan toydi, qo’lini yaraladi, biroq yuragiga ishonaverdi, yuragi unga xazinani ko’z yoshi to’kilgan joydan qidirishni uqtirardi.