ANTOLOGIO

La butiki divenis plena. Anke kelka mestieristi, exemple bakisti,

buchisti, masonisti, seruristi, taliori ed altri venis. Pokope la mestieri

florifis. An la rivereto habitis la peskisti e la tanagisti ; en streta

stradeto la shuifisti fasonis la ledro. La menuzisto fabrikis mobli en sua

laboreyo, e la veturifisto veturi. En altra stradeto la texisti texis la telo

o la lano, quan la homini filigabis. La potifisto e la forjisto ne darfis

mankar. Quon la mastro fabrikabis, ton lu expozis avan sua domo o dop

la fenestro. Olca divenis olua vetrino. Dum la merkato-dio granda turbo

esis sur la merkato-placo. Omna komercisto e mestieristo ofris vende

sua vari. La rurani vendis ligno, bestii, farino e c . , e kambiis po to

vesti, ornivi ed utensili. La mestieri havis ora sulo. Se la triadek-yara

milito ne destruktabus multo, ni povus admirar mem plu multa domi dil

unesma florifado di nia urbo.

La difero esas tamen ke Figeac fondesis cirkum la yaro 850 di nia ero, ne

da komto, ma da monaki ; nome benediktani kreis ibe abadeyo e

kompreneble engajis kelka laboristi en la cirkumajo dil abadeyo por

sorgar pri la materiala vivo dil monaki.

Dum la 12ma yarcento la monaki venigis multa nova habitanti e laboristi,

qui fugis la opresado dil feudala siniori ; e tale naskis komono qua jeresis

da « konsuli ». Pro ke ita urbo jacis inter Atlantiko e Mediteraneo, ol esis

tre valoroza loko por komerco e mem plura familii komercista veninte

de Italia instalis su en Figeac. La lojanti e la urbo pluricheskis dum la

13ma e 14ma yarcenti. Lore konstruktesis bela kirki e bela patricala domi

ek qui multa konservesas ed esas ankore videbla en la urbo-centro.

Regretinde, la cent-yara milito (1337-1453) qua eventis inter Francia ed

Anglia finis ita ora epoko. Komence la Figeac-ani ne volis partoprenar la

milito pro ke lia rejo esis la rejo di Francia, ma lia suzereno kom duko di

16

Aquitania esis la rejo di Anglia. Pluse li havis ecelanta relati komercal

kun la Angli ed esis desfacila pensar ke li divenabis enemiki. Tamen dum

1370, Angla trupi atakis e kaptis la urbo. Parto de olu destruktesis per

fairo e la habitanti mustis pagar alta pekunio-quanto kom ransono. De ta

tempo til la milito-fino (1453) la urbo vejetis nam la provinco Quercy

(Kersi) en qua inkluzesas Figeac esis terorigive devastita per la kombati,

per la mizero e dal raptisti. En 1450, Quercy esis preske vakua de

habitanti, multi mortis pro milit-agadi, famini e dessekureso, ma anke

multi fugis la regiono tante sufranta til tre fora loki, mem til nuna

Chekiana republiko. Pos la milito, onu venigis lojanti de vicina provinci,

Rouergue (Ruerg) ed Arvernia por ripopulizar Quercy e Figeac. La urbo

rikonstruktesis ed itere prosperis. Dum la 16ma yarcento bela domi segun

Renesanco-stilo edifikesis. Ma ica feliceso ne duris eterne : dum la

duesma duimo dil 16ma yarcento, religiala militi eruptis inter katoliki e

protestanti e duris de 1562 til 1598. En 1576, la urbo kaptesis da

protestanta milicani qui ocidis parto del habitantaro ed incendiis multa

domi e konstrukturi, precipue kirki. Merkinde, ke la intercivitana militi

destruktis multe plu multa konstrukturi kam la stranjera militi. La ruinaji

qui facesis en la Germana urbo dum la triadek-yara milito (1618-1648)

ne facesis en la Franca urbo dum la centyara milito pro ke multo posrestis

malgre la dramatatra situeso dil provinco, ma dum la religiala militi dil

16ma yarcento, granda parto de la Mezepokala heredajo desaparis.

En 1622, kande rejo Ludovikus XIII-a vinkis revolto di protestanti, l’urbo

Figeac liberigesis del protestanta tante odiata dominaco. La protestanti

su refujis en la urbo Montauban, qua delore juis tre mala reputeso en la

regiono. Pos la liberigo, onu rikonstruktis parto del urbo en baroka stilo

e la kirki esis bone restaurata. La 18ma yarcento esis tranquila e sat

prosperoza. Desfortunoze, revoluciono preparita de longa tempo

eventeskis dum 1789 e ruinis ica modesta bona stando. Dum la 19ma