El Parnaso de Popoloj

Li:
Kun kandelo kaj lanterno
Kaj brulŝtipo pina
Serĉos mi, ĉu estas ie
Honestec’ knabina.

Ŝi:

Serĉos mi kun luno, steloj,
Kaj la sun’ lumanta,
Eble trovos mi junulon
Kun koret’ amanta.

Li:

Mi, serĉinte la knabinon,
Scias en ĉi-horo:
Por eltrovi plej honestan —
Sonu per la oro!

Ŝi:

Lumiginte, rigardinte,
Nun mi diros vere,
Ke junulo ĉiun amas,
Sed — sin mem sincere.

Li:

Mi jam trovis plej honestan,
Karan, la serĉitan,
Belan, dolĉan, en butiko —
Pupon la pentritan.

Ŝi:

Mi jam trovis unu solan,
Estas tiu kara:
Brava, juna militulo
Sur portret’ centjara.

Li:

Ekrigardu pup’ pentrita
Ame per okulo,
Eble el portret’ ĉevalen
Saltos militulo.

Ŝi:

Militul’ pentrita saltu
Sur ĉevalon flame!
Eble en pentrita pupo
Kor’ ekfrapos ame!

68. En la valo neĝa vento (El Piotr Dalman)

Na dolinie zawierucha

Mokrym śniegiem dmie.
—◡|—◡|—(◡|—◡)

En la valo neĝa vento
Blovas ĉiam pli;
Fajro sur kameno mia
Krakas ĉirkaŭ mi.

Ĉe l’ kamen’ el pipo ringe

Fumon lasas mi …
Ĉiuj rememoroj miaj
Flugas for kun ĝi.

Kie estas la esperoj,

La junec’ el or’?
Kiel vento la blovanta
Ili flugis for!

Vent’ sen celo, mi sen celo,

Kun vi, fumo, tri …
Tri sen celo en la mondo
Kune flugu ni!

69. Fabletoj por infanoj (El Stanisław Jachowicz)

Staś na sukni zrobił plamę,

Płucze i przeprasza mamę.

—◡|—◡|—◡|—◡

◡—◡|◡—◡|◡—◡|◡—◡

Staĉjo veston makuletis,
Ploris kaj pardonon petis.
Panjo la okazon trovas,
Por diri: «La veston purigi ni povas;
Sed la tuta vivo via
Restu sen makulo ia,
Ĉar vi kredu ĝin, karulo,
Ne puriĝos la makulo.»

Nie rusz, Andziu, tego kwiatka,
Róża kole, rzekła matka.

«Rozon vi ne tuŝu, Anjo,

Dornoj pikas!» diris panjo;
Sed Anneto ne obeis,
Pikis sin kaj poste veis.

70. La viburno (El Teofil Lernantowicz)

Rosła kalina z liściem szerokiem,

Nad modrym w gaju rosła potokiem.
—◡|◡—◡ ║ ◡—◡|—◡
◡—◡|—◡ ║ —◡|◡—◡

Kreskis viburno, la foliara,
Super lazura torento klara.
Roson, pluveton ĝi trinkis gaje,
En suno varma sin banis maje.
Kaj en julio, sur la branĉetoj,
Ekbrilis ruĝe la koraletoj.

Viburn’ knabine bele sin vestis,

Kaj akvo — ĝia spegulo estis.
La vento kombis ligojn de l’ haro,
Okulojn lavis rosa gutaro.

Ĉe la viburno, tie proksime,

Janko ŝalmetojn faris kutime.
Lia muziko flugis kun vento
Apud viburno, super torento.
Liaj kantetoj, malĝojo-plene,
Fluis sur roso ĉiumatene;
Do lin atendis la foliara
Viburno, kiel knabino kara.

Kaj en aŭtuno, kiam tombeto

Jankon sub nigra kovris kruceto,
Viburno — amis lin evidente —
Ĉar foliaron disblovis vente,
En akvon ĵetis koralojn foje,
Tutan belecon perdis malĝoje.

71. Vana plendo (El Adam Asnyk)

Daremne żale, próżny trud,

Bezsilne złorzeczenia!
◡—◡| —◡ | —◡ | (—)