Фаўст

Не марудзь, скажы хутчэй жа,
                                як пятлі пазбегнуць нам,
Шорсткіх, брыдкіх тых караляў,
                                     што ўжо шыю абвілі?
Смерці жах мы адчуваем, задыхаемся мы ўжо.
Злітуйся з няшчасных, Рэя, маці чыстая багоў,
Уратуй нас, памажы!

Фаркіяда

Ці хопіць вам цярпення сказ мой выслухаць
З парадаю маёй? У ім шмат важнага!

Хор

Хопіць, хопіць! Мы з увагай
                         будзем слухаць, будзем жыць!

Фаркіяда

Хто дома даглядае скарб сямейны свой,
Хто беражэ ад злому мур жылля свайго,
Хто сочыць, каб у навальніцу дах не цёк,—
Той доўга будзе жыць у доме ў радасці.
А хто пакіне свой ачаг і з лёгкасцю
У белы свет самохаць пойдзе швэндацца,—
Жытло старое знойдзе ён, вярнуўшыся,
Ужо не гэткім, як было, — разбураным.

Алена

Навошта прытча мне, даўно вядомая?
Ты гавары, а раны не раз’ятрывай.

Фаркіяда

Без гневу сказана і без дакору вам!
У бухтах і на астравах рабуючы,
Твой слаўны Менелай гуляў ці мала год,
Вяртаючыся кожны раз з захопленым.
Праваяваў ён дзесяць год пад Трояю,
А колькі плыў назад — сама не ведаю!
Між тым што з домам Тындарэя сталася?
Што сталася з дзяржавай Менелаевай?

Алена

Ты ўжо не скажаш слова, каб не лаяцца,
Як толькі рот разявіш, — сыплеш кленічы.

Фаркіяда

Жылі мы доўгія гады у марнасці.
Забыты горы, што паводдаль высяцца
На поўначы ад Спарты — Тайгет^{225}

велічны,—Адкуль бадзёра ўніз Эўрот струменіцца
Праз зарасці ў даліну прамяністую,
Дзе ў чаратах гняздзяцца вольна лебедзі.
Там на адхонах племя пасялілася,
Яно да нас прыйшло з далёкай поўначы.
І, збудаваўшы крэпасць непрыступную,
На ўласны лад здаўна кіруе Спартаю.

Алена

Ах, дзёрзкія! І як маглі асмеліцца!

Фаркіяда

Бо мелі часу шмат — аж цэлых дваццаць год!

Алена

А хто ўзначальвае ліхіх грабежнікаў?

Фаркіяда

Грабежнікі ліхія? Не, не ганю я
Начальніка чужынцаў; не суровы ён:
Забраць усё ён мог бы, а здаволіўся
Дарамі небагатымі, ды шчырымі.

Алена

А з твару ён які?

Фаркіяда

                       Прыгожы. Здатны муж!
Адукаваны, статны ён паставаю,
Няма такіх разумных паміж элінаў.
Хоць племя прышлае завецца варварскім,
Ды з іх ніхто не здольны быў на жорсткасці,
Што натварылі эліны пад Трояю.
Яго шаную шчырасць і велікадушнасць я.
А крэпасць іх, пабачыце, пастаўлена
Зусім не так, як продкі ў нас грувасцілі
Нязграбныя цыклопскія будыніны.
Калі раўняць са Спартаю прыземістай,—
У іх усё інакш: адвесна, гонкасна,
Размерана, грунтоўна і надзейна ўсё,
Муры, палацы, вежы ў іх спічастыя,
Усё імкнецца ўгору, ў высь нябесную,
Прасторныя дамы ў іх з прыбудовамі,
Калоны і калонкі, аркі, арачкі,
Альтанкі ўтульныя, гербы над брамамі.

Хор

Які ў іх герб, расказвай!

Фаркіяда