Фаўст

Вы — поўначы і ўсходу сіла!
Вымайце ж вострыя мячы;
На тое вас зямля ўскарміла,
Каб ворага перамагчы.

Сябры, і воіны, і слугі —

Раскаты чуюцца грымот.
Настаў наш час надзець кальчугі
І рушыць у святы паход.

Чый, як не ваш, імпэт геройскі,

Нам дапамог скарыць Пілос^{231}?І ці не доблесныя войскі
Звалілі элінскі калос?

Цяпер адкіньце Менелая

Ад нашых сцен да мора прэч —
Хай там удачы ён шукае,
Аматар рабаўнічых сеч.

Вам, герцагі, царыцу Спарты

Даверу я і ўсе правы
Даю на землі, калі варты
Іх у баі адстойваць вы.

Карынфа берагі, затокі

Германец сцеражэ няхай,
А готу аддаю шырокі
Ахеі вольнай горны край.

Хай возьме франк сабе Эліду,

Месенію сакс возьме ў лен,
Дару нарману Аргаліду^{232},Я ж над усімі — сюзерэн.

Як толькі вораг пакарыцца,

Уводзьце кожны свой закон,—
Але адная ў вас царыца,
Адзін у вас — Лакедэмон.

Дапамагчы яна вам рада,

Вам сілы дасць для перамог.
А трэба рада ці спагада —
Вы да яе ўпадзіце ног.

(Фаўст сыходзіць з трона.)

Князі абступаюць яго, каб лепш пачуць яго загады і распараджэнні.

Хор

Хто хоча прыгожую мець,
Хай за зброю бярэцца.
Калі ён узяў прыгажосць,
Роўнай якой на свеце няма,—
Ёю спакойна валодаць не будзе:
Бо хітры праныра ўкрасці гатовы яе,
А дзёрзкі разбойнік вырваць сілаю з рук,—
Гэтым замахам рыхтуй адпор!

Князя за гэта хвалю я.

Князя за гэта шаную —
Смела, разумна паводзіць сябе,
Нават моцныя перад ім,
Схіліўшы галовы, пакорна стаяць,
Ловячы кожны загад на паўслове.
І хай сабе за мізэрную плату,
Але славу князю здабудуць
І сілу памножаць яго.

Хто ж яе адбярэ

У магутнага ўладцы,
Хто з рук яго вырве царыцу?
Дык хай жа валодае ёю адзін,—
Мы ўдвайне яго ўладу шануем,
Бо ён абароніць і нас
Мурам высокім і войскам магутным.

Фаўст