Фаўст

Загадай, краса-царыца,—
Кару ўсякую прыму,
Каб і ў смерці пакарыцца
Слову першаму твайму.

Золак ранішняй парою

Шле з усходу нам святло,
Раптам, — дзіва! Прада мною —
З поўдня сонейка ўзышло.

Я не ўбачыў край бясконцы,—

Сініх гор, зялёных ніў,
Я на гэтым ясным сонцы
Позірк здзіўлены спыніў.

Мой рысіны зрок і ўночы

Не падманвае мяне.
Сёння ж днём аслаблі вочы —
Я ўсё бачыў, нібы ў сне.

Замільгалі ў мглістай плыні

Вежы, хмары, горны стан,—
Раптам светлы твар багіні
Выплывае праз туман.

І сумеўся я, дазорны,

Знепрытомнены, без сіл —
Вобраз дзіўны, непаўторны
Асляпіў мяне зусім.

І, знядбаўшы службу, грэшны,

Затрубіць забыў я ў рог.
Пакарай мяне! Няўцешны
Ля тваіх сканаю ног.

Алена

Ці маю права я караць правіны,
Якім сама прычынай?
                                Гора мне!
Навошта мне прадвыракла планіда —
Бянтэжыць самых годнейшых мужчын?
Прымусам, зманам, хітрасцю, палонам
Багі, героі, дэманы, паўбогі
Мяне паўсюль вадзілі за сабой.
Я ў першым твары нарабіла ліха,
Пасля ў другім падвоіла бяду,
Памножыла і ў трэцім, і ў чацвёртым^{230}

,—Не, права пакарання я не маю.
Раскуй няшчаснага! Нявінны той,
Каго багі раптоўна асляпілі!

Фаўст

Я здзіўлены, царыца, што і ён,
Тваёй стралой пацэлены, упаў.
Ты, пругкую напяўшы цеціву,
О лучніца, пускаеш стрэлы трапна
У сэрца мне. А колькі тых ахвяр,
Калі ты ў замку сядзеш на прастол
І хмары страл засвішчуць, запяюць,
Тут будзе! Ты ўзбунтуеш цэлы двор,
І воіны мае, што служаць мне,
Непераможнай прынясуць прысягу.
Што застанецца мне, як не аддаць
Сябе і край мой пад тваю апеку?
Дазволь і мне, твайму рабу, прасіць
Цябе, каму мы ўсе цяпер належым,
Быць нам царыцай і заняць прастол.

Лінкей(са скрынкаю, на чале некалькіх мужчын з такой самай ношай)