Фотаальбом

АСАЦЫЯЦЫІ ПАСЛЯ МIТЫНГУ

Дзяўбуць, што нібы ўсё ідзе на лад.

Ды не заўсёды зроку можна верыць:
усё, што за акном, плыве наперад,
калі састаў кранаецца назад…
...........................
Паказваюць у кадры аднаго,
тлумачаць, што ён дрэнны, адыёзны.
Валтузіць вецер валасы яго.
Ён штось крычыць настойліва, сур’ёзна.

А вось другі раскладвае пасьянс

сваёй калодай – вынік прадказальны:
для аднаго – адваяваны шанс,
а для другога – гармідар вакзальны.

…Даўжэзная калона напрасцяк

ідзе – і ёй праспект здаецца вузкім.
Падтрымкай аднаму лунае сцяг.
Другому ж ганьба – словам беларускiм.

Але для тых, хто дзень у хаце кіс

ці корпаўся на дачы сярод градак,
адзін – неўтаймаваны экстрэміст,
другі – надзея, чэснасць і парадак.

…Хоць стома не пакінула вачэй,

ды развялі два мужыкі бадзягу:
– Што швэндацца, размахваючы сцягам?!
– Яно-то так. Дубінкамi – ямчэй…

Скарочаны маршрут. Усё, шабаш.

І разам выйсці прыйдзецца з салона –
з раскладу выбiўся тралейбус наш,
калі на мітынг крочыла калона…

СВАТАЎСТВО

І з нівай роднаю і з хатаю

(як бы ў пасаг – каб сплавіць з рук)
цябе, задрыпаную, сватае
былы саўгасны палітрук.

І між хвалебнымі прамовамі

на вуха сват табе вярзе:
“Ён хустку купіць табе новую
і з рынку пернік прывязе…”

І сват глядзіць з усмешкай строгаю!

Калі ўсумнішся спакваля –
ён тузане за косы доўгія
ці дасць у рэбры кухталя.

“Ну што ж, як твар – чырвонай цэглаю?

Ну што ж, калі была турма?
Не трэба ўпарціцца, нягеглая! –
і сподняга ў цябе няма!”

Жаніх стаіць і пасміхаецца,

як над халопкаю барон.
І перад сватам выстаўляецца,
якім ёй мужам будзе ён.
Што быць яму заўжды свабоднаму
(і не пярэч, калі кірнуў!),
што ён нядаўна брату зводнаму
прыкладам сківіцу звярнуў,
што гаспадарка – заняпалая,
што дзеці з голаду крычаць…

…Ды і ў самога з ботаў ялавых

анучы брудныя тырчаць…

Так і стаіш, істота, рабская –

ці то ў паўсне, ці ў забыцці…
Відаць, такая доля бабская:
хто возьме – за таго ісці.