Фотаальбом

ВАЙНА ЦІ МІР

1

“Беларус” узрывае дзірван,

птушкі ў лесе шчабечуць звонка.
А ў вушах – бы крычыць груган –
медыцынскае слова “зялёнка”.

Трэск бяздушны – ва ўсе бакі,

перакрытыя праўды краны.
Але слова “баевікі”
успрымаецца, як “партызаны”.

Скарга праз апантаны свіст:

“Крыўдзяць злыдні малыя большых!”
Кулямётнай чаргой: “Тэрарыст!”
А ідзе на ўспамін “падпольшчык”.

Каб пазбавіцца ад турбот,

негалосна прапісаны лекі.
Ёсць дыягназ: “Бандыцкі народ”,
а дакладней – “недачалавекі”.

Хоць да самай драбніцы цярусь,

атрымаюцца тыя ж “Итоги” –
прад’яўляе мая Беларусь
калькаваны чарцёж аналогій.

2

Адурэў ад унутраных здрад

і душу даручыў аўтамату…
Ты ўварваўся, “старэйшы брат”,
з кулакамі ў чужую хату.

А ў той хаце бандыт сядзіць

і спрабуе абараніцца.
А яго спадзяецца дабіць,
знішчыць хлопец з Чыты – “вызваліцель”.

Ёсць вайна ці няма вайны?

Ды не вернеш ужо нічога
тым, чые палеглі сыны
за ганебную перамогу.

У ЦАРКВЕ

Скіну стому і развею нуду –

нехрышчоны, да царквы забрыду.
Разбазару грошай стос на хаду –
у працягнутыя рукі ўкладу.

У царкоўнай крамцы свечку куплю,

запальнічкаю яе падпалю,
папалам з грахом грахі замалю…

Не вяртайся, Божы Сын, на Зямлю.

Акунуся, бы сякера ў ваду,
у малітваў і крыжоў чараду,
і засмяглую душу наталю…

Не вяртайся, Божы Сын, на Зямлю!

Тут усё – як і прадбачыў прарок.
Правяць баль тут чыстаган і курок,
тут заўжды наверсе той ліхадзей,
які здолеў падмануць больш людзей.

У пашане той, хто можа забіць…

І нічога з гэтым нельга зрабіць!
Немагчыма душы іх скалануць…
Не вяртайся, Божы Сын, – зноў распнуць.

ЦЕМРА

Водбліск неба разбіў,

і наслала ўздагон
вераб’іная ноч сваю хеўру.
…Адляцеў, як не быў,
растрывожаны сон…
І наткнуліся вочы на цемру.

Дождж не хлышча ракой,

не скуголіць гайня,
не шабашыць нячыстая сіла –
толькі змрок і спакой,
цемра і цішыня…
Што ж за трасца мяне разбудзіла?

І не помню, што сніў.

Ці жывы, ці памёр?
Без дыхання і пульсу ляжу я…
Хто ўвесь свет зачарніў,
хто той злосны грымёр,
што маю недалужнасць віжуе?

Ад жахлівай жарствы

нечакана хрыплю…
І кляну сваю псіхіку-сцерву!
А па тым, што жывы,
вызначаю, што сплю, –
і глыбей акунаюся ў цемру.