Фотаальбом

ЖАБРАЦКАЯ

Не працягвай марна мне далонь, галеча, –

мне ў яе сягоння нечага пакласці.
Сам іду, панура апусціўшы плечы –
ні паперкі грошай, ні крупінкі шчасця.

Не глядзі з дакорам на мяне, старая, –

я і сам сягоння праклінаю долю.
Толькі я дакемiў, хто нас абірае –
ты ў сваім жабрацтве бачыш Боску волю.

Немагчыма звесці злыдняў тых, бабуля, –

нават на распяцце могуць ахрысціцца!
Толькі кол з асіны ці са срэбра куля –
ды аховы столькі, што не падступіцца.

Кінь свае спадзевы на мяне, старэча, –

я і сам сягоння бедны і галодны.
Для мяне, па-твойму, гэта недарэчна…
Але што ты зробіш – я паэт народны.

А як будуць грошы – п’яны і вясёлы

я цябе ўзгадаю ды яшчэ ў прыдачу
цыганятак бойкіх, хлопца з куксай голай
і дзядка сівога, што наўмысна плача…

ТРЭЦI ВАРЫЯНТ

Нас захліснулі часу злога хвалі –

спрачацца можа злодзей ці вар’ят.
Два варыянты нам прапанавалі…
Але магчымы трэці варыянт!

З іх першы: “перастройка” з дзікім рынкам,

дзе ўсё, што нам належыць, – “секандханд”.
Дзе збыт ёсць недакуркам і скарынкам…
Задавальняе гэты варыянт?

Другі: застой з уладаю чырвоных,

дзе дэфіцыт, партком і правіянт,
здабыты па чарзе ці па талонах…
Ці не забылі гэты варыянт?

І так – і гэтак: быдлам быць ці цяглам,

ашыйнік начапіць, нібыта бант,
ці рохкаць, а як б’юць – вішчаць працягла…
Але магчымы трэці варыянт!

Даруй, народ, што выю, як ваўчыца:

паэт – сляпы прарок, а не гарант.
…Калі прымусіш ты з сабой лічыцца,
магчымым будзе трэці варыянт.

ДЗЕНЬ ПРАЙШОЎ

Дзень прайшоў, як заўжды, у грызні і хлусні:

хтосьці – здатны, а хтосьці – ахвочы.
І змяняе ягоны хаос мітусні
параўнальны спакой цёмнай ночы.

Сонца промні шпурне на палі і дамы –

і аздобіць у фарбы паўсвету.
І насупленасць лютай халоднай зімы
зменіць цёплай усмешкаю лета.

Кампраміснасць дабро знойдзе нават у зле.

Пройдзе рупнасць, і з’явіцца млявасць.
Бесклапотнасць дзяцiнства ў нябыт адашле
абыякава-мудрая сталасць.

Суцяшаем сябе беспадстаўнай маной,

абнадзейлівай і неадступнай:
што бязглуздая жорсткасць эпохі адной
прадугледжвае ўзнёсласць наступнай.

Пэўна быццам бы ўсё, як гарох у стручку!

Ды бянтэжыць душа-верхаглядка…
Ёй здаецца: Сусвет – пругкі мяч з каўчуку,
што сціскае ў руцэ немаўлятка…