Фотаальбом

КАЛАМУЦЬ

Прашамацела шчасце міма…

Шкада, бо змарнаваны час.
І зноў далей усё магчыма.
А што? – пытанне не для нас.

Між хамамі і халуямі

пачуцці згінуць задарма.
Са рва з азызлымі краямі
жадання вылезці няма.

Пакуль прымерваў ты карону,

падкраўся раптам сталы век.
Раман не цягнецца да скону –
недасканалы чалавек.

Дзеля гульні з лазы гнуць дугі

лягчэй, чым лапці плесці, – факт.
Сваволіць проста без папругі,
шматкроць цяжэй чаканіць такт.

Але буслянка зноў без птушак,

уся ў асоце сенажаць.
І застаецца трэсці грушу
ці леску за карчагу рваць.

Не торгайся, не мітусіся,

не лезь у ружы басанож.
І адпаведна апраніся,
калі з нябёс пальецца дождж.

Сплаціць хацеў за волю кроўю,

а ці набыў хаця б ружжо?
Казалі ж: “Беражы здароўе!”,
але спажыў-прапіў ужо…

А каб што зверху не зляцела,

перачакай ці крок прыспеш.
І як бы часам не карцела,
старанна мерай – і не рэж.

Калі ж даверыш вывад зроку –

пра пошук існасці забудзь!
Бо, як зірнеш на ўсё звысоку –
вакол бардак і каламуць.

Дзе знойдзеш грош, дзе згубіш долар,

там стол халяўны, там – клазет…
Змяшаеш фарбы – чорны колер;
складзеш палітру – белы свет.

РАКА

Як рака веснавая

крыгаход усчынае,
так душа мая рвецца
са смугі кіпцюроў.
Не шкадуй ты Радзіму,
ёй шкадоба – не дзіва.
Ёй патрэбны трэск пугі,
каб з запечку ўспароў.

Мне душу залівалі

то крынічныя хвалі,
то заводскія сцёкі,
то калгасны смурод…
Не шкадуй ты прыроду,
ты не знойдзеш з ёй згоду.
Не шкадуй ты народа –
дзе ты бачыш народ?

Плынь душы маёй, рэчкі, –

ад пустышкі да свечкі.
Дзе ў бязмежжа ўвальецца?
Дзе вытокі бярэ?
Не шкадуй небараку –
ён забудзе, што плакаў.
Не шкадуй недалугу –
усё роўна памрэ.

ШТО ДАЛЕЙ?

Дзень булькнуў, як у рэчку камень.

“Жыць стала лепш і весялей” –
“чарніла” жлукціў з мужыкамі.
А што далей?

Лёс звыклы – чыгуном гантэляў,

а неразважнасць – наўздагон.
Відаць святло ў канцы тунэля…
І што з таго?

Фартуна блісне – шар у лузе,

часцей – не выпадае біць.
І сон дурны ідзе па крузе…
А што рабіць?

То дасць жыццё пад дых каленам,

то смехам абсмяе пустым.
І быць, напэўна, пераменам.
Але якім?

Анёлы плачуць, скачуць чэрці,

чакае да сябе зямля.
Калісьці прыйдзецца памерці…
А што пасля?

КРЫТЫКУ

Штось не ідзе радок сягоння першы.

Адвык ад мовы – слоўнiк пад рукой.
Ды ведаю: чакае мае вершы
літаратурны хросны бацька мой.

Але прывольней сталі думкі ліцца,

спляліся ўсе пачуцці ў цесны рой…
Мне будзе чым перад табой хваліцца,
літаратурны хросны бацька мой!

…Са мною Муза час размовай бавіць,

аб чым – пакуль няўцямна ёй самой.
Ну, ні бяды! Як што не так – падправіць
літаратурны хросны бацька мой.