Фотаальбом

НЕ СТОЙ ПАД МАІМІ ВОКНАМІ

Дробны дождж сцякае валокнамі –

і ў мяне на душы шэры дождж.
Ты не стой пад маімі вокнамі
і дарэмна мяне не трывож!

Я сказаў жа табе, што збудзецца.

Толькі што з маёй шчырасці той!
Ды не стой ты на мокрай вуліцы:
згубіш розум – не толькі спакой!

Ліхтароў святло ззяе іскрамі –

рассякае дажджу палатно.
Адыдзі, бо машына апырскае!
На дарогу глядзі – не ў вакно!

Я схаваўся за шыбамі мокрымі…

І сягоння мяне не чакай!
І не стой пад маімі вокнамі:
ты прамерзнеш, – прашу, уцякай…

ГАЛАЛЁД

Жыццё – як у полі барозны:

то лёс, то абставін збег.
…Уночы было марозна,
а зранку цярушыць снег.

За думкаю думка імчыцца,

узворвае памяць пласты…
Злачынцай на месца злачынства
прытэпаў я ў скверык пусты.

Ды хто ўжо цяпер разбярэцца,

хто скажа, чые там грахі!
Хто вогнішчу даў разгарэцца:
запалка ці порах сухі?

Мужчынскае сэрца слабое:

цягнуўся да ласкі цялём.
І блытаў другіх з табою,
як блытаюць вецце з галлём.

А ты ўсё шукала свой бераг,

як, лёд узарваўшы, рака.
…Змяняла стос вершаў-паперак
на палатно мастака.

Пара ўжо закончыцца трызне

і зноўку мне стаць на крыло.
Ды так час ад часу зацісне:
здаецца, што ўчора было!

Паплакаўся трохі – і годзе.

Хай ліха цябе абміне!
…Буксуюць па галалёдзе
стаптаныя боты мае…

ТЫ ТАКАЯ Ж

То бязвольнаю трэскай плывеш,

то свабоднаю птушкай лятаеш,
то здаволішся тым, як жывеш,
то чагосьці чакаеш.

То заныеш бяссільна ў рукаў

і бязглузда на лёс наракаеш.
…Я нядаўна цябе напаткаў.
Ну, а ты ўсё такая ж.

Падзяліўся, бы ў некага скраў,

кампліментам тужліва-нахабным:
ты такая ж, якой цябе знаў,
нават стала прывабней.

Дзе і як, хто куды і адкуль –

ну нашто нам пра тое размова?
Я табе спавядаўся, пакуль
не запнуўся аб слова.

А як толькі мой голас заціх,

знесла гонар мой думкай цвярозай:
пасмяялася з вершаў маіх
і пакпіла над прозай.

А як толькі ліхтар заблішчэў,

“Час ісці па дамах”, – намякаеш.
Я, здаецца, кахаю яшчэ –
ну, а ты ўсё такая ж…

НЕКАХАНАЙ

Я з сябе не выходжу,

сам сабе не ўздыхаю
і пагляд не адводжу,
бо цябе не кахаю.

Я не добры, не злосны,

не бяздарны, не ўмелы.
І таму верш мой просты,
што сюжэт зразумелы.

І бывае – смяюся,

а часцей – пазяхаю…
Я цябе не баюся,
бо цябе не кахаю.

ВЕЦЕР

Не з дуброў, не з палёў

ветру дзёрзкі напеў.
Нехта смецце падмёў
ды прыбраць не паспеў.

Ветру што? – ён чужы

беспрытульны бядак:
што слупы – што крыжы,
што бялізна – што сцяг.

Разграбае, як звер,

і шпурляе наўкол
хлам бязглуздых хімер
і ашмоцце радкоў.

Што яму? – ён ляціць

то наўскос, то наўздоўж!
…Раптам вецер прыціх –
астудзіў яго дождж.