Фотаальбом

ГІБЕЕ ВЁСКА…

Гібее вёска на картоплях…

Я ведаю: цягнуся зноў
у край тарфоў і хмызнякоў
укласці поту свайго кроплю.

Удалы я – і не зняважу

сваёй работай гарадскіх!
Што зробіш? – многа нас такіх,
што на асфальт змянялі сажу…

Шыбую ў красамоўнай робе.

Хто? Чый? Адкуль? – даюць адказ
напорысты вусаты фас
і хітры лысаваты профіль.

Гні спіну і грабі-шчыруй…

Няхай міне прастрэлу куля!
…Ды лясне бульба, не гаруй,
Ягораўна – мая матуля!

РАЧКАВАННЕ

“Знаёмае вам слова? Спачуваю.

А нетутэйшым гэтак гавару:
ёсць завядзёнка дзіўная такая –
заўсёды ў вераснёўскую пару
на бульбу каларадскімі жукамі
з кашамі і капачкамі хадзіць,
а там перабіраць яе рукамі,
а ўвечары мяхі канём вазіць.

Дзяўбе зямлю рупліва, борзда, дбайна

ўвесь люд ад бабылёў да шкаляроў.
Навошта нам буржуйскія камбайны?
І так кіпіць работа – будзь здароў!

Дождж, вецер, пыл, парэпаныя рукі,

у спіну – лом, пясок – у валасы…
Глыні нагбом сялянскай той навукі
і ёлкім салам хвацка закусі!”

…Так я нудзеў суседу ў электрычцы,

які таксама ехаў рачкаваць.
Ён пагадзіўся: “Ёсць такая звычка.
Затое ўмеем хораша спяваць!”

ТРЫЗНА

Пад страхой ржавеюць вілы,

сохне хілая вярба,
вянуць кветкі ля магілы –
з той нагоды і гульба.

Узгарыцца часам сварка –

што там воля і турма!
“Будзе скварка – будзе чарка…”
Толькі скваркі век няма.

Вепручка здалі за грошы –

павуцінне засціць хлеў,
мухі поўзаюць, як вошы.
А сабака – акалеў.

Пудзіла з падранай майкі,

заваліўся драхлы плот,
з-пад курэй суседскіх яйкі
крадзе зноў блыхасты кот.

Развіднее – будзе цяжка,

спахмурнее – весялей.
Пагудзі, пакуль ёсць пляшка,
а скапыцішся – сатлей!

Робіцца прывычнай цемрадзь,

глухнуць срэбныя званы…
А якому Богу верыць
у эпоху Сатаны?