Фотаальбом

БЯССНЕЖНАСЦЬ

Нежылымі здаюцца дамы,

а паветра – са смакам хурмы.
Пасля досыць лагоднай зімы
ўсё ў адчайным экзальце.
Самаўпэўнены выгляд цяпер
выклікае ў душы недавер.
Вецер рвецца, як спуджаны звер,
па астылым асфальце.

І трасуцца тужліва кусты,

і грукоча тралейбус пусты,
і абгорткі ляцяць, як лісты, –
ды няма адрасата.
Не такі, каб замерзнуць, мароз,
хоць пранізвае сівер наскрозь
і гудзіць, як нацягнуты трос,
у рэжыме “легата”.

Дрэваў стромкіх пастрыжаны строй,

быццам спынены сілаю злой.
І калючае неба імглой
занавесіла сонца.
Паміж мной і Сусветам – сцяна.
Я не веру, што хутка вясна,
хоць навокал бясснежнасць. Яна
мне здаецца бясконцай.

ТУМАНЫ

Туманы на белым свеце, туманы –

не праб’е іх чалавечы слабы зрок.
І хаця няма ні міру, ні вайны,
рызыкоўны кожны рух і кожны крок.

Туманы на белым свеце, туманы.

Ды такія, што сваіх не бачыш ног!
І нервуюцца, трывожацца званы,
і над марнасцю надзей смяецца Бог.

Туманы на белым свеце, туманы…

Толькі ветру хопіць моцы іх сагнаць.
Але ён вітае дзесьці ў вышыні
і пра тое, што мы ёсць, не хоча знаць.

Туманы на белым свеце – смутак мой.

Тут бялёса-шэры колер – уладар.
Пераход паміж жабрацтвам і турмой
сярод лёгшых на зямлю вільготных хмар.

Туманы… А ўсё астатняе – міраж.

І куды іду – паспеў ужо забыць.
Невядома, ці было калі інакш,
ды здаецца мне – інакш павінна быць!

Туманы, як слёзы, засцяць вочы мне.

Сэнс згубілі і эпохі, і часы.
…Можа, сонейка нарэшце адпачне –
і заззяюць яны кроплямі расы.

МАЯ ВЁСКА

Мая вёска, мае Хадакі,

вы глядзіце ў чатыры бакі.
Толькі сонца зімою і летам
устае і садзіцца за лесам.
І да восені з цёплай вясны
гнёзды ладзяць на стрэхах буслы.

Мая вёска, мае Хадакі,

праляцелі над вамі вякі.
Толькі злыдням-чужынцам параю:
не чапайце вы нашага краю!
Тут народ працавіты, сялянскі,
а як што – баявы, партызанскі.

Мая вёска, мае Хадакі,

хай над вамі гучыць смех людскі.
Нараджаюцца хай пакаленні,
хай бароняць крыжы іх і цені
тых, хто жыў тут, а потым – і нашы:
крыкам ластавак з сенцаў паддашша.

Мая вёска, мае Хадакі.

Вы прабачце, што я вось такі:
што нядоўга, нячаста бываю –
можа здацца, што вас забываю…
Але верце, як роднаму сыну:
я вас помню любую хвіліну.

Мая вёска, мае Хадакі!

Тут шчыруюць мае землякі.
Бульба, сена, каровы і гусі,
як паўсюль на маёй Беларусі.
Але дзе б ні вялі мяне ногі –
не забуду да вас я дарогі.