Фотаальбом

ВОЗ

Хлапчынкай шпарка па сцяжынцы крочыў.

А з боку – лес, з другога – рэчкі плынь.
Свяцілі дні, страшылі цемрай ночы.
То цень дажджу, то небакраю сінь…

Ды раптам стала сцежачка дарогай –

прасторы многа, свету і цяпла!
…Я не пачуў перасцярогі строгай –
прагледзеў, што ўгару яна пайшла.

…Караскаўся, збіваючы калені,

гульню жыцця ўспрымаючы ўсур’ёз!
І па дарозе назбіраў камення –
імкненняў, клопатаў і звычак – воз.

Калі ж з гары прыспеў мой час спускацца,

лягчэй не стала – цісне ззаду ён!
Не адпусціць яго, не адарвацца –
раздавіць, імкнучыся пад адхон!

…Ды прыйдзе час мне развітацца з возам.

Пад перапевы памяці званоў
знямоглым целам прасвятлелы розум
па зімняй сцежцы панясу я зноў…

ПАЭТ І СНЯЖЫНКА

Паміж зямлёй і небам снег кружыўся,

і вечнай каляінай час ішоў…
Ляцела ўніз пушыстая сняжынка
з мільёнамі сябровак і сяброў.

Збіралася ў хлюпоце на газоне

ў траве між недакуркаў паміраць.
Ды заляцела ў цёплыя далонi –
і ў іх не захацела раставаць.

Паэт, захоплены красой і чысцінёю,

Сняжынцы шчыра промні цалаваў,
і зоркай называў яе сваёю,
і разгарацца ёй дапамагаў.

Калі ж імпэт яго пачаў драбніцца –

спякотна стала з Зоркаю зусiм.
Ён упрыгожыў Зоркаю званіцу,
каб шчасце і надзею слала ўсім.

…І з ночы ў ноч, і з году ў год, Паэту

мільгаючы з нябёснай прасціны,
халоднай зоркаю зімой і летам
плыве яго Сняжынка ў вышыні…

ПЕСНЯ АНЁЛА

Ліха сатырам з кустоў забляяла.

Выгук савы раскалоў цішыню.
Змрок абступіў. Неяк холадна стала.
І цыгарэта мігнула агню.

Ды ненадоўга святла іх хапіла!

Свечкай, як німбам, свой твар асвячу,
і развяду свае белыя крылы,
і за аблокі ад вас палячу!

…Гне гарызонт залатою дугою

сонечны дыск, што ўсміхнуўся мне зноў.
Мяккім цяплом мае крылы лагодзіць
шчасце без межаў, любоў без краёў…
Я ажыву і душой уваскрэсну.

І без тугі, і без жалю аб Ёй

буду спяваць сваю светлую песню
з чыстых нябёсаў над грэшнай Зямлёй!
Лёсам нязвыклым сябе супакою.

Не завіруюся ў марнай журбе…

Ты не мая – і не будзеш маёю!
…Толькi вось як мне пражыць без цябе?…

ТОЙ ГОД

Гадзіны пад няўмольным метраномам

знікалі, як зярняты ў баразне…
А я з табой спаткаўся днём вясновым,
калі наўзрыд ад сонца плакаў снег.

Ляцелі дні ў надзеі непрыкметна

і абляталі, быццам квецень з лоз…
А я з табой кахаўся ноччу летняй,
калі зляцела зорачка з нябёс.

Затым былі спатканні і сустрэчы,

і хвосткі дождж цвярэзіў галаву…
А я згубіў цябе ў асенні вечар,
калі каштаны падалі ў траву.

І засыпае ранак снежным хлудам

марозная бясконцая зіма.
А снег скрыпіць бязлітасным прысудам
пра тое, што ў мяне цябе няма…