Фотаальбом

ЧАС IДЗЕ

Мой лёс драпежнікам-ваўком

наперадзе пільнуе.
А час асфальтавым катком
мінулае руйнуе.

І рэхам стрэлу прагрыміць

няўрымслівая памяць…
Ды ўжо нічога не змяніць,
нічога не падправіць.

Чарговы год замест “бывай”

сухой галінкай трэсне.
І сцісне сківіцы адчай
радком забытай песнi…

САМОТА

Самота зіркне злоснай кобрай

і праслізне ў душу вужом.
Не зыч таму дарогі добрай,
хто выкрасліў цябе крыжом.

Жадаць не трэба ўваскрашэння

ілюзій, ад якіх адвык.
Хто сеяў шрот замест насення,
пажне не каласок, а цвік.

Калі ж каменне праўды жорсткай

сатрэ на пыл крышталь надзей,
хай не застране ў горле косткай
абломак крыўды на людзей.

НАВАЛЬНІЦА НАЧНАЯ

…Вечар спёку астудзіць, здавалася –

ды прыпар ірвануўся ў неба!
У спакой навальніца ўварвалася
спадзяванкаю-непатрэбай.

Можна плюшчыць санліва вочы,

затыкаць безнадзейна вушы:
праз павекі маланка праскочыць,
коўдра гулу грымот не заглушыць.

Вы хацелі?! Што ж плакаць-маліцца:

што прасілі – таму і мецца!
…Ноч прынесла з сабой навальніцу,
ад якое няма куды дзецца.

ПРАГНОЗ

Анахата – згодна з усходняй філасофіяй, верхняя (грудная) чакра.

(Слоўнік аўтара)

Яшчэ і снег сышоў не ўвесь,
а ты – аб леце…
Навокал – бруд, а ты – пра чэсць…
Пазбаў, паэце!

Не час з расхрыстанай душой

вандроўкі ладзіць!
…З азызлай роднаю зямлёй
табе не зладзіць.

Яшчэ табе мароз-кароль

уцісне плечы!
Застудзіць анахаты боль
імпэт хлапечы…

І ў час адлігі веснавой

няўдалай фразай
склізне няўстрым тралейбус твой
пад бампер МАЗа!

Здранцвелай ластаўкай, павер,

прадвесцем мая
ў сумёце тысячаў папер
твой верш сканае…

НА ПРЫПЫНКУ

Навес на прыпынку зрабілі шыкарны

і разбурылі бардзюр тратуарны…
Я не смуткую – вершык чытаю
пра непаўторнасць роднага краю.

Пырснула лужына з-пад матацыкла,

хтось мацюкнуўся злосна і звыкла…
А я ўсё чытаю чулыя словы
пра мілагучнасць роднае мовы.

Крапае дождж, але мокра – не пыльна.

Тралейбус пад’ехаў, набіліся шчыльна…
Толькі бянтэжыць безварыянтнасць–
верш дачытаць пра талерантнасць.

РАЎНАДУШША

Стан здароўя – не адбавіць.

(Сплюнь і не грашы!)
Роўна дыхаю і нават
роўна на душы.
Ні журбе, ні думкам горкім
не скараюся!
Выйду ў горад надвячоркам,
прагуляюся.

Дагарэла сонца свечкай,

за дамы сцякло.
Цёплы вецер, ціхі вечар,
ліхтароў святло.
А з апошняй цыгарэты
ўецца сіні дым…
Адляцеў акраек лета.
Ну і ліха з ім!

Шэпчуць шынамі машыны,

зораць фарамі.
А мужчыны і жанчыны
ходзяць парамі.
Толькі дзе паненка тая,
што была маёй?
Ці сумуе, ці чакае?
Зрэшты, ліха з ёй!

Распрастаў, бы коўдру, неба

месяца ражок.
А што ўсё не так, як трэба, –
я прывык ужо.
Вось і выбраўся з балота,
у якое ўлез!
Спляжыў прыкрасць і маркоту
раўнадушша прэс.