Фотаальбом

БАГІ

Навошта вам бераг другі

і безліч гадоў немаркотных?
А дзесьці сядзяць багі
і слухаюць енкі гаротных.

Ды глушыць іх веку спакон

свой гімн урачыста-хвалебны,
бо ўжо надакучыў ім стогн –
ліслівы, тупы, рабалепны.

“Чаго вам, стварэнні, яшчэ?!

Жыццё ж – немалы падарунак.
А Лета няспынна цячэ –
вы знойдзеце ў ёй паратунак!

Навошта ж душою крывіць –

і тузаць з-за дробязяў Бога?”
…І, каб яшчэ горш не зрабіць,
не робяць наогул нічога…

ШПАЦЫР

Цямнее. Сыра, як у склепе.

Няма надзей, што будзе лепей.
І вецер цягне, бы ў трубе…
Ну што рабiць? – іду сабе!

Мне лістапад прастудай грозіць,

імжысты дождж схінае позірк.
Дрыготкі, слотны сквер маўчыць…
Ох, як бы ног не замачыць!

А мімаходзь пачую маты

падпітага “электарату”:
“Во, блін, пагода! Як жыццё!…”

…Ідзе прырода ў забыццё…

СКАВЫТАННЕ НАЦЫЯНАЛІСТА

Мне кажуць, што сягоння свята,

што гістарычны гэты год…
А я крычу табе зацята:
“Ты памыляешся, народ!”

Былыя ўспомнiўшы грахі,

ты скажаш: “То ж быў час такі…”

Ляскочуць аб двухмоўі словы –

і ты цураешся нібы
сваёй сялянскай хатняй мовы,
што стала сродкам барацьбы.

Якое там двухмоўе, годзе!

Прадаў ты мову, мой народзе…

Ты кажаш: “Лепей разам будзе,

саюзна з братняю сям’ёй…”
У шматнароднай халабудзе
хто, апроч рускіх, родзіч твой?

Ці мо парадку ў інтэрнаце

больш будзе, чым ва ўласнай хаце?

І як жа так, разваж нас, Божа,

што самы люты вораг твой
той, хто чаўпе табе, што можаш

ты жыць сваёю галавой?!

А тых, хто нацкаваў ОМОНцаў,

прымаеш ты за абаронцаў…

Відаць, традыцыя такая:

ты дзелішся спакон вякоў
на тых, хто “панскі розум мае”,
і на “тутэйшых” мужыкоў.

Ты ўзяў удзел у барацьбе –

пазбавіў голасу сябе…

Калі ў сабе ты ўбачыш выйсце

і ачмурэння час міне?
Ці здолееш ты з багны выйсці?
Ці зможаш вольным стаць?… Ці не?

І я пытаю, сцяўшы рот:

“Дык ты народ ці не народ?!”