Фотаальбом

Я ВЫЙШАЎ НА ДВОР

Запальнічку – к цыгарэце:

зацягнуся ўсмак…
Уладарыць ціша ў свеце,
пустата ў мазгах.
Незнарок дзвярыма стукну,
чмыхну на хаду,
па цэментавых прыступках
басанож сыду.

Нечакана працяло

ветрам спіначку –
холад здзьмуў з мяне цяпло
за хвіліначку!
Час для злодзейскай работы:
вёска дрэмле ўся…
Прыладкуюся да плота
і агледжуся.

Комін спадцішка ўлавіў

рогі месяца.
І сабака дзіка ўзвыў –
хтось павесіцца!
Закрахталі хорам жабы
песню шлюбную…
І навошта ўстаў з канапы
ў ночку згубную?!

Зорку небасхіл шпурнуў

куляй трапнаю…
Разарвалі цішыню
рыкі трактара:
ашалелы “Беларус”
з “п’яным вожыкам”
успароў начны абрус
фарным ножыкам!

Дрыжыкі пайшлі па целе –

зірк управа я:
у хляве зашамацела
нешта жвавае!
І рассыпалася ўшчэнт
нават мысленне…
Бо яшчэ і тэстамент
не напісаны!

Пацямнелы панадворак –

толькі ценяў муць.
А таўкунчыкі “Сем сорак”
скачуць і пяюць.
Хто стаіўся ля павеці?!…
– гэта ж лесвіца!
…У кацяры – аж памерцi! –
зрэнкі свецяцца!

Са спалоху-непакою

ў хату рынуўся…
Аб начоўкі (хрась!) – нагою,
ледзь не грымнуўся!
Мацюкнуся з перапуду:
“Трасца вам у бок!”
І на дзверы не забуду
зачапіць шчапок…

ЦІКАВАННЕ

З дому выскачу мячом,

і прайдуся тузам,
і на лаўку сяду ў скверы, як барон.
Пацікую за дзяўчом –
майка з голым пузам –
ці то ловіць жаніхоў, ці то варон.

З цыгарэтай – да мяне,

просіць запальнічку.
Хіба ж я не Праметэй – агонь трымаць?
Дзве зацяжкі – і капец,
лезе ў касметычку.
Пэўна, будзе гэта мышка паляваць.

Кінуць пасмачку на лоб,

сысуны падвесці,
вейкі выпрастаць, а бровы разагнаць…
І прыкідваць, як каго б
“на бабло развесці”.
Я сягоння не пусты – досыць цікаваць!

ПІЛЬНАСЦЬ

Глюкавы – шчаслівы ў двукоссі, няўдалы.

Падмянціць – дзеяслоў ад назоўніка “мент”.

(Слоўнік аўтара)

Эх, удружылі нам нашыя пысы!
Вечар, напэўна, задужа глюкавы…
Мяне падмянцілі за тое, што лысы,
сябра – за тое, што дужа чарнявы.

Вырвалі гузік. Ідзі разбярыся:

дзе і навошта, як і каторы?!
Добра, што грошы амаль разышліся, –
ляснулі б, пэўна, у гэтай канторы.

Добра, што згрэблі не за ідэю –

юнак-мітынговец сядзіць, ледзь не плача.
Мы ж адзначалі сустрэчы падзею,
выйшлі – і трапілі ўраз пад раздачу.

Тырчым, як сычы, мы ў тым пастарунку.

Каб хоць не ўзгрэлі дручком па спінцы!
Няма нам ад пільнасці той паратунку –
і што ўжо казаць пра сапраўдных злачынцаў!