Фотаальбом

ПЕРАХОДНЫ ЎЗРОСТ

Гасцей – не так, каб і багата.

Хоць джынсы цёртыя надзень!
Бо для мяне такое свята,
як для мінтая – рыбны дзень.

Без праўды – млосна, з праўдай – посна,

і факт любы – не адкрыццё…
Ужо, здаецца, марыць позна
і марна – планаваць жыццё.

Яшчэ, здаецца, хопіць сілы,

каб адбівацца ад няўдач.
Пакуль далёка да магілы,
хоць крылы распрастаў крумкач.

Ужо няёмка ў бойку лезці,

ды сорамна падціснуць хвост.
І маладосць, і старасць – дзесьці…
Няйначай, пераходны ўзрост!

Падводзіць вынікі – заўчасна,

рабіць высновы – сэнс які?
Як бы ўскараскаўся на прасла –
і ногі ў розныя бакі!

Віно ці воцат, пыл ці порах?

Звон ці ныццё, смоўж ці пчала?
…Я адзначаю сёння сорак.
Час падавацца да стала…

ЗЛОСЦЬ

Не стрымаць мне настрою злога:

мне б гранату ці аўтамат!
Людзі-людзі, што ж вас так многа?
Людзі-людзі, што ж вас так шмат?!

Бессэнсоўныя вашы размовы,

вочы колюць, як вірлакі.
Раўнадушныя вы, як каровы,
і драпежныя, як ваўкі.

Ваш паток льецца бруднай рэчкай –

я паўзу, як мурашка ў рукаў.
…Неяк дурань адзін са свечкай
сярод вас чалавека шукаў.

Вы чапляецеся плячыма

альбо сумкамі за мяне…
Вас цярпець ужо немагчыма –
зараз злосць цераз край ліне!

Што чакаць ад вас, аднадзёнак?

І адкуль вы? І хто вы ёсць?!
…Раптам позірк адкрыты – дзіцёнак…
І згарае, не ўспыхнуўшы, злосць.

БІНОМ

Ты ішоў па жыцці

незалежна і горда.
І імкнуўся ісці
не дугою, а хордай.

Ты людзям раздаваў

цеплыню і спагаду
і заўжды дараваў
раўнадушнасць і здраду.

Ты выходзіў у свет,

быццам гоншчык на трасу.
Быў любы твой праект
толькі справаю часу.

…А цяпер ты – біном:

раздваенне натуры.
Побач пляшка з віном,
ты бяздзейны і хмуры.

Ты чытаеш свае

замінулыя творы
і заграз, бы ў смале, –
ні здаровы, ні хворы.

Ненажэрна грызе

пацучыная скруха,
і слязою паўзе
па акне тваім муха.

ПЛОТ

Дні страляюць чаргой няўмольнаю,

а бывае, што дзень – як год.
…На Апанскага бесканвойныя
рамантуюць турэмны плот.

Каб была агароджа бетонная:

ім сядзець бы, а ёй – стаяць.
Па-жыццёваму справа будзённая:
плот падгніў – трэба дошкі мяняць.

Што ж, каму астравы Канарскія,

але сёння няблага і ім.
Безмазольныя рукі цяслярскія
дапамогуць турэмным сваім.

Глянуць збоку: работа не танная!

Бездакорнасць пакінуць для кніг.
…Толькі зайздрасць прышчыміць спантанная,
што бяліць суправодзяць другіх.

МЕТАМАРФОЗА

Як быў малы – у торбу ўкласці –

назойліва, як авадзень,
сустрэчным цёткам цвыркаў “Драсьце!”
А мне з усмешкай: “Добры дзень!”

Цяпер я слова не пазычу –

ім пры сустрэчы кожны раз
дня добрага прыязна зычу.
…I “драсьце” бразгае ў адказ…