Фотаальбом

У ГОРАДЗЕ

Мой лепшы сябар, горшы вораг –

Хаос бязладны, зорны свет.
…Збіраўся паляцець да зорак,
ды не ўдалося неўпрыкмет.

Перакрыўлюся ўсмешкай панка

і прасвятлею, як гусляр…
Успышкай велічнай маланка
нікчэмны высветліць абшар.

“Усё не так! Дурны, як корак!

Галотна, хоць сябе прадай!”
…У горадзе не бачна зорак,
у вёсцы – не да іх, бадай.

ПАЭТАМ

Яны гараць – таму і замярзаюць,

душой паны і целам жабракі.
Скрозь вечны змрок паэтаў зоркі ззяюць.
І свеціць кожная ва ўсе бакі.

І як не саладзі, а прысмак горкі.

Як не спяшайся – спынішся ў хадзе.
Паэзія – святло пагаслай зоркі:
няма паэта, а святло – ідзе.

Каго пакрыўдзіць лёс, каго – прывеціць.

Згарэць ад страсці ці сатлець з нуды…
Адны пагаснуць – новыя засвецяць.
І не дадуць аслепнуць назаўжды.

БЯЗЛЮДДЗЕ

Шарэе зямля, і хмурнеюць нябёсы.

Світанак у прыцемак зноў перайшоў.
Сосны скрыпяць, як старыя калёсы.
Знікла бязладдзе людзей-мурашоў.

Шапоча бяроза, струменіць крыніца,

Поўня за лес векавечны спаўзла…
Толькі не хоча душа прымірыцца
З тым, што няма ні дабра тут, ні зла.

ПЕРАПЕЎ

Ціхаю рэчкаю – песня нясмелая,

хмараю дымчатай сонца закрытае.
Ой ты, надзея мая спарахнелая!
Ой жа ты, мара мая незабытая!

Згубленым рэхам – падзеі даўнейшыя,

мокне ад роспачы восень дачасная…
А ці былі вы, гады мае лепшыя?
А ці ляцелі з нябёс зоркі шчасныя?

Песня заціхне струною парванаю,

гукам фальшывым, няскончанай нотаю…
І адгукнецца душа закілзаная
болем і жалем, журбой і маркотаю.

ПАЭТУ Ў САБЕ

Круці, памыляйся, грашы,

а потым маліся старанна…
Не змыць табе плямы з душы,
пакуль яна з целам з’яднана.
Ды толькі надзею пустую пакінь,
што ёсць паратунак у слове “амінь”!

І ветрам здзімаецца гмах,

табой збудаваны бяздарна,
а высланы цернямі шлях
пакрыты плітой тратуарнай.
Усім зразумела – другі быў намер,
ды хто ж дасць яшчэ адну спробу цяпер?

Ты думаў – з паперы шматоў

злятаюць крыштальныя ноты.
Ты верыў, што побач натоўп,
а сам вар’яцеў з адзіноты!
Ты марыў пазбавіцца марнасці дзён.
Той час наступіў, а ці радасны ён?

Ты зведаў, што ў шклянцы віно

істотней, чым кветачка ў вазе.
А гора і радасць – адно,
і сутнасць – у іх раўнавазе.
А сутаргі цела, душы каламуць
не могуць нязменнасць хаосу скрануць.

Цябе прывучыў ужо час,

што нельга публічна прарочыць,
што зло і дабро – толькі ў нас,
на нас – і знішчэнне, і творчасць.
…Ды толькі, каб тое спачатку дайшло,
напэўна, наогул цябе б не было…