Фотаальбом

Як не аддаць рэальнаму належнае?
Ды кіну вам выратавальны круг:
няхай не лямантуюць “незалежныя”
– яшчэ жыве нацыянальны рух!

Канае ціхім сконам апазіцыя:

паліт’інцэсты, комплексы, хапун…
Але жыве народная традыцыя,
старая, як спрадвечны дуб-рыпун.

Хто зверху – тым з назойлівасцю ўпартаю

шпурну, бы ў жарт, з нажыўкаю кручок:
закрыць усе суполкі, рухі, партыі,
прызнаць адну – суполку “Крыжачок”.

Не трэба ёй ні прэса і ні радыё –

заняткі ёсць другія для мазгоў.
Няма ні кіраўніцтва і ні рады ў ёй,
ні спіса, ні статута, ні сцягоў.

З’яднаныя ўсе ў ёй адзінай мэтаю,

адданыя агульнай барацьбе.
І ўзносы, што збіраюць скуль чорт ведае,
льюць з ненатольнай прагай у сябе.

Адзін другога пазнае па позірку –

ім дакумент – што зайцу парасон!
Калі за “поспех” вып’юць пасля “поспеху”,
то гэта – сход інкогніта персон.

Ёсць сярод іх студэнты і прафесары,

пенсіянеры, лётчыкі, “браткі”,
акцёры, мастакі, таксісты, слесары…
А хто сказаў, што сам ты не такі?

Іх Смерць пасе, як статак – ваўкарэзіна:

хто сэрцам кэхнуў, хто ў мароз скалеў,
хто збіты быў машынай, хто зарэзаны,
хто абарваў знянацку свой прыпеў.

Эх, рыцары падробачна-пладовыя!

Усім, пакуль надрыў мой не абрыд,
дам званне “Ветэран Перабудовы” я.
Паэтам (у дадатак) – “Інвалід”.

Няхай ваююць на Зямлі і мірацца,

там рысу, там бананаў не стае…
Іх – процьма, і рады суполкі шырацца.
Душа за іх баліць: яны – свае.

Ах, Беларусь мая ты мутнавокая!

Пакінуў Бог сыноў тваіх, дачок…
Яны варон лічылі між аблокамі,
калі ім падмянілі “Крыжачок”…

ТУГА ГАДОЎ

Ноч праляціць савой,

бязладным будзе ранне.
Гудзенне ў галаве,
а значыць – пуста ў ёй.
Гаркаваю травой –
звычайнае сняданне,
а іней на траве –
сусветнаю журбой.

Стрыптызам таямніц

разбэрсаны паперы:
няма кахання ў іх,
а веры – пагатоў.
Пад стромкі скрып масніц
лёс стукаецца ў дзверы,
гагоча: “Што прыціх? –
Туга! Туга гадоў…”

НА ДЗЯДЫ

Прыйшлі нашчадкі на магілы продкаў.

Усклалі кветкі, лісце падмялі.
Льюць успаміны разам з “Русской водкой”
пра блізкіх, што ў зямлю сышлі з Зямлi.

Успамінаюць цёпла, немаркотна

дасціпна…
…А ці так было ці не?…
І хтосьці ўжо смяецца бесклапотна,
а хтосьці ўспомнiў клопаты свае.

Час загаiў iх смутак невылечны.

І кожны разумее ў глыбіні,
што сам ён, пэўна, не такі ўжо вечны,
як помнікаў гранітных камяні.

А тыя, хто сышоў, не наракаюць.

Іх душы церпяць: што рабіць? – радня!
І жвавымі вавёркамі чакаюць,
калі заціхне гэта мітусня.