Греческий с Йоргосом Феотокасом. Избранные рассказы

Καμιά φορά ο δάσκαλος τον χτυπούσε δυνατά με χάρακες ή με κασετίνες. Άλλοτε τον άρπαζε με τα δύο χέρια και τον βροντούσε απάνω στους τοίχους. Άκουγες το παλαιικό ντουβάρι να τραντάζεται ολόκληρο. Το παιδί δεν μιλούσε. Όταν τελείωνε το κακό, τραβιότανε σε μια γωνιά κ’ έκλαιγε σιγανά, χωρίς δάκρυα, με το ίδιο πάντα στοχαστικό και ήμερο ύφος.

Μια μέρα (однажды) ο Μαντσουρδέλης έπαψε να έρχεται στο σχολείο (Мадсурделис перестал ходить в школу; παύω). Ο Δημητρός, που ήτανε περίεργος (Димитрос, который был любопытным), πήγε και ρώτησε εδώ κ’ εκεί (походил и поспрашивал тут и там; ρωτάω) και έμαθε (и узнал; μαθαίνω) ότι ο Μαντσουρδέλης είχε χάσει τον πατέρα του (что Мадсурделис потерял своего отца). Η είδηση αυτή (эта новость) μας έκανε μεγάλη εντύπωση (произвела: «сделала» на нас большое впечатление).

Μια μέρα ο Μαντσουρδέλης έπαψε να έρχεται στο σχολείο. Ο Δημητρός, που ήτανε περίεργος, πήγε και ρώτησε εδώ κ’ εκεί και έμαθε ότι ο Μαντσουρδέλης είχε χάσει τον πατέρα του. Η είδηση αυτή μας έκανε μεγάλη εντύπωση.

Αμέσως ο ορφανός σύντροφός μας (тотчас наш осиротевший товарищ) απέκτησε απέναντί μας (приобрел среди нас; αποκτώ) ένα κύρος εξαιρετικό (чрезвычайный авторитет). Του συνέβαινε κάτι επιβλητικό (с ним происходило что-то величественное) και επίσημο (и важное) και τρομερό συνάμα (и, одновременно, ужасное), που τον ανέβαζε μονομιάς (что тотчас поднимало его; ανεβάζω) πολύ ψηλότερα από όλους εμάς (намного выше всех нас). Τον ανέβαζε (/это/ его возвышало: «поднимало»), αλλά και τον αποξένωνε (но и отчуждало; αποξενώνω).

Αμέσως ο ορφανός σύντροφός μας απέκτησε απέναντί μας ένα κύρος εξαιρετικό. Του συνέβαινε κάτι επιβλητικό και επίσημο και τρομερό συνάμα, που τον ανέβαζε μονομιάς πολύ ψηλότερα από όλους εμάς. Τον ανέβαζε, αλλά και τον αποξένωνε.

Θαρρείς και ανήκε τώρα (казалось, что теперь /он/ принадлежал) σ’ έναν άλλο κόσμο (к другому миру). Νιώθαμε (/мы/ чувствовали) πως δεν μπορούσε πια (что /он/ больше не мог) να ενδιαφέρεται όπως πριν (интересоваться, как и раньше) για τα δικά μας καμώματα (нашими делами), ούτε κ’ εμείς όμως μπορούσαμε (впрочем, мы тоже не могли) να λάβουμε μέρος (принять участие) σε ό, τι τον απασχολούσε αυτόν (в том, что его занимало; απασχολώ). Τι έπρεπε να κάνουμε δεν ξέραμε (/мы/ не знали, что следовало делать). Έπρεπε κάτι να του πούμε (/мы/ должны были ему что-то сказать), όταν θα γυρνούσε στο σχολείο (когда /он/ вернется в школу; γυρνώ), με δεν βρίσκαμε τι (но не знали: «не находили» что; βρίσκω).

Θαρρείς και ανήκε τώρα σ’ έναν άλλο κόσμο. Νιώθαμε πως δεν μπορούσε πια να ενδιαφέρεται όπως πριν για τα δικά μας καμώματα, ούτε κ’ εμείς όμως μπορούσαμε να λάβουμε μέρος σε ό, τι τον απασχολούσε αυτόν. Τι έπρεπε να κάνουμε δεν ξέραμε. Έπρεπε κάτι να του πούμε, όταν θα γυρνούσε στο σχολείο, με δεν βρίσκαμε τι.

Το συζητήσαμε αρκετά (/мы/ довольно /долго/ обсуждали это; συζητώ) και ήμασταν σε μεγάλη αμηχανία (и пребывали в большом затруднении), γιατί κατά βάθος (потому что в глубине /души/) προτιμούσαμε να μην του πούμε τίποτα (предпочитали ничего ему не говорить; προτιμώ), να μην μιλούμε καθόλου γι’ αυτήν την υπόθεση (вообще не разговаривать об этом деле), που μας ξένιζε (которое нас поражало) και μας στενοχωρούσε (и расстраивало; στενοχωρώ), να πάψουμε και να την σκεπτόμαστε (перестать даже думать о нем) και να επιστρέψουμε στις πρωτινές μας ασχολίες (и возвратиться к своим прежним занятиям).

Το συζητήσαμε αρκετά και ήμασταν σε μεγάλη αμηχανία, γιατί κατά βάθος προτιμούσαμε να μην του πούμε τίποτα, να μην μιλούμε καθόλου γι’ αυτήν την υπόθεση, που μας ξένιζε και μας στενοχωρούσε, να πάψουμε και να την σκεπτόμαστε και να επιστρέψουμε στις πρωτινές μας ασχολίες.

Στο τέλος ο Δημητρός (под конец, Димитрос), ο πιο τυπικός (самый педантичный) και πιο εύστροφος της συντροφιάς (и самый изворотливый в компании), βρήκε μια λύση του προβλήματος (нашел решение проблемы) που μας αλάφρωνε (которое освобождало нас) απ’ αυτήν τη δυσάρεστη απασχόληση (от этого неприятного занятия), χωρίς όμως να μας αφήνει και τύψεις (однако, не оставляя у нас угрызений) πως δεν κάναμε ό, τι έπρεπε (что /мы/ не сделали того, что следовало). Ο Δημητρός δήλωσε (Димитрос заявил) πως ήτανε καλύτερα (что будет лучше) να μην του πούμε τίποτα απολύτως (ничего абсолютно ему не говорить), γιατί αλλιώς (потому что, в противоположном случае) θα τον βάζαμε να ξαναθυμηθεί το πένθος του (/мы/ заставим его вспомнить траур) και θα του προξενούσαμε λύπη (и вызовем у него печаль; προξενώ). Αποφασίστηκε λοιπόν ομόφωνα πως (таким образом, было единогласно решено), για το καλό του Μαντσουρδέλη (что для блага Мадсурделиса), δε θα του μιλούσαμε καθόλου (/мы/ не будем вообще говорить с ним) για το θάνατο του πατέρα του (о смерти его отца).