Греческий с Йоргосом Феотокасом. Избранные рассказы

Στο τέλος ο Δημητρός, ο πιο τυπικός και πιο εύστροφος της συντροφιάς, βρήκε μια λύση του προβλήματος που μας αλάφρωνε απ’ αυτήν τη δυσάρεστη απασχόληση, χωρίς όμως να μας αφήνει και τύψεις πως δεν κάναμε ό, τι έπρεπε. Ο Δημητρός δήλωσε πως ήτανε καλύτερα να μην του πούμε τίποτα απολύτως, γιατί αλλιώς θα τον βάζαμε να ξαναθυμηθεί το πένθος του και θα του προξενούσαμε λύπη. Αποφασίστηκε λοιπόν ομόφωνα πως, για το καλό του Μαντσουρδέλη, δε θα του μιλούσαμε καθόλου για το θάνατο του πατέρα του.

Πραγματικά, όταν γύρισε στο σχολείο (и правда, когда /он/ вернулся в школу), δεν του είπαμε τίποτα σχετικό (/мы/ не сказали ему ничего по этому поводу: «ничего соответствующего»), αλλά και δεν ξέραμε (но и не знали) τι στάση να κρατήσουμε απέναντί του (какую позицию занять по отношению к нему; κρατώ). Και, εξάλλου, το κύρος (и, к тому же, авторитет), που έλεγα πριν (о котором я ранее говорил), μας πτοούσε (нас устрашал; πτοώ) και μας απομάκρυνε απ’ αυτόν (и отдалял от него; απομακρύνω). Τον πλησιάζαμε (/мы/ приближались к нему) όσο μπορούσαμε σπανιότερα (как можно реже) και τον εγκαταλείπαμε (и бросали/оставляли его; εγκαταλείπω) με την πρώτη αφορμή (при первой возможности: «под первым предлогом»).

Πραγματικά, όταν γύρισε στο σχολείο, δεν του είπαμε τίποτα σχετικό, αλλά και δεν ξέραμε τι στάση να κρατήσουμε απέναντί του. Και, εξάλλου, το κύρος, που έλεγα πριν, μας πτοούσε και μας απομάκρυνε απ’ αυτόν. Τον πλησιάζαμε όσο μπορούσαμε σπανιότερα και τον εγκαταλείπαμε με την πρώτη αφορμή.

Έμεινε έτσι μοναχικός (так /он/ оставался в одиночестве: «одиноким») και ήσυχος (и в спокойствии: «спокойным») ένα διάστημα (/в/ /течение/ какого-то периода). Κ’ οι δάσκαλοι έμοιαζαν σα να τον σέβονται (казалось, что учителя будто бы уважали его; σέβομαι) ή να τον φοβούνται (или боялись) και αποφεύγανε να του μιλήσουν (и избегали с ним заговаривать; αποφεύγω). Ύστερα ξαναμπήκαμε στην ομαλή ζωή (потом /мы/ опять вошли в привычный ритм жизни: «в нормальную жизнь») κι άρχισαν πάλι τα κοινά παιχνίδια μας (и опять начались наши общие игры), οι συζητήσεις για τη συμμορία (разговоры про банду), οι μεγάλες αταξίες του Πέτρου (большие проказы Петроса) και τα ξυλοφορτώματα του Μαντσουρδέλη (и порка Мадсурделиса).

Έμεινε έτσι μοναχικός και ήσυχος ένα διάστημα. Κ’ οι δάσκαλοι έμοιαζαν σα να τον σέβονται ή να τον φοβούνται και αποφεύγανε να του μιλήσουν. Ύστερα ξαναμπήκαμε στην ομαλή ζωή κι άρχισαν πάλι τα κοινά παιχνίδια μας, οι συζητήσεις για τη συμμορία, οι μεγάλες αταξίες του Πέτρου και τα ξυλοφορτώματα του Μαντσουρδέλη.

Το μεγάλο γεγονός, ωστόσο, της σχολικής μας ζωής (однако большим событием в нашей школьной жизни) ήταν όταν ο δάσκαλός μας των γαλλικών (было, когда наш учитель французского), ο κ. Δημητρακόπουλος (г-н Димитракопулос), αποφάσιζε να διηγηθεί ιστορίες (решал рассказывать истории; διηγούμαι). Πήγαινε συχνά και τον εύρισκε (к нему часто ходил: «часто ходил и его находил») ολόκληρη επιτροπή μαθητών (целый совет из учеников) και τον παρακαλούσε (и просил его) να αφιερώσει μια ώρα των μαθημάτων του (посвятить час его занятий) στις διηγήσεις του αυτές (этим рассказам). Και, είτε επειδή οι μαθητές ήτανε φρόνιμοι (и, либо потому что ученики были послушными) τον τελευταίο καιρό (в последнее время), είτε επειδή πλησίαζαν γιορτές και διακοπές (либо потому что приближались праздники и каникулы), ο κ. Δημητρακόπουλος (г-н Димитракопулос), που αφορμή ζητούσε άλλωστε (которому, впрочем, только повод и нужен был: «который просил повода»), δεχότανε την αίτηση (соглашался: «принимал просьбу»; δέχομαι) και όριζε τη μέρα (и определял день) που θα έλεγε ιστορίες (когда /он/ будет рассказывать истории).

Το μεγάλο γεγονός, ωστόσο, της σχολικής μας ζωής ήταν όταν ο δάσκαλός μας των γαλλικών, ο κ. Δημητρακόπουλος, αποφάσιζε να διηγηθεί ιστορίες. Πήγαινε συχνά και τον εύρισκε ολόκληρη επιτροπή μαθητών και τον παρακαλούσε να αφιερώσει μια ώρα των μαθημάτων του στις διηγήσεις του αυτές. Και, είτε επειδή οι μαθητές ήτανε φρόνιμοι τον τελευταίο καιρό, είτε επειδή πλησίαζαν γιορτές και διακοπές, ο κ. Δημητρακόπουλος, που αφορμή ζητούσε άλλωστε, δεχότανε την αίτηση και όριζε τη μέρα που θα έλεγε ιστορίες.