Гронкі гневу

Ён падбег да самай нізкай часткі берага і ўсадзіў рыдлёўку ў раскіслую зямлю. Паддзетая штыхом, яна, падымаючыся, чвякнула. Ён капнуў яшчэ раз і кінуў штых гразі на самае нізкае месца на беразе. А побач з ім выстраіліся і іншыя. Яны навальвалі доўгі насып, і тыя, каму рыдлёвак не хапіла, секлі вярбовае вецце, спляталі яго ў маты і ўтоптвалі нагамі ў насып. Ярасць працы, ярасць бітвы апанавала ўсіх. Кінутую рыдлёўку падхоплівалі іншыя. Працавалі, скінуўшы пінжакі і капелюшы. Мокрыя кашулі і штаны шчыльна прыліплі да целаў, чаравікі ператварыліся ў бясформенныя камякі гразі. Раптам з вагона Джоўдаў данёсся пранізлівы крык. Мужчыны спыніліся, трывожна прыслухаліся і зноў узяліся за працу. Невысокі земляны вал даўжэў і нарэшце прымкнуў з двух бакоў да шашэйнага насыпу. Усе стаміліся, рух рыдлёвак запаволіўся. І таксама павольна падымалася вада ў рэчцы. Яна пакрыла ўжо тое месца, куды былі кінуты першыя штыхі зямлі. Бацька пераможна засмяяўся.

— Каб не наш вал, рэчка ўжо выйшла б з берагоў! — закрычаў ён.

Вада паволі падступала ўшчыльную да свежага насыпу, вымываючы з яго вярбовыя маты.

— Вышэй! — крыкнуў бацька. — Трэба яшчэ вышэй!

Змерклася, але праца не спынялася. Людзі ўжо зусім выбіліся з сілы. Твары ў іх былі застылыя, змярцвелыя. Рухі сутаргавыя, як у аўтамата. Калі сцямнела, жанчыны паставілі ў дзвярах ліхтары, выставілі конаўкі з гарачай кавай, а самі адна за адной беглі да Джоўдавага вагона і праціскаліся ў яго праз вузкую шчыліну.

Цяпер схваткі зачасцілі, з прамежкамі ў дваццаць хвілін. Ружа Сарона ўжо страціла над сабой уладу. Яна моцна ўскрыквала ад нясцерпнага болю. А суседкі прыходзілі зірнуць на яе, гладзілі яе па валасах і вярталіся ў свае вагоны.

Маці добра распаліла печку і грэла ваду, наліўшы ва ўсе свае пасудзіны. Раз-пораз у дзверы зазіраў бацька.

— Усё добра? — пытаўся ён.

— Ага, здаецца, добра, — супакойвала яго маці.

Калі стала зусім цёмна, нехта прынёс да рэчкі кішэнны электрычны ліхтарык. Дзядзька Джон шалёна арудаваў рыдлёўкай, кідаў і кідаў зямлю на верх насыпу.

— Ты лягчэй, лягчэй, — стрымліваў яго бацька. — Пагубіш сябе.

— Іначай не магу. Чуць не магу яе крыкаў. Гэта… гэта як тады…

— Разумею, — сказаў бацька. — А ўсё ж такі ты лягчэй.

Дзядзька Джон усхліпнуў:

— Я ўцяку куды-небудзь. Далібог, уцяку, калі тут працы не будзе.

Бацька павярнуўся да яго спінай.

— Як там мая адзнака?

Чалавек з электрычным ліхтарыкам накіраваў прамень на вешку. Дождж белымі палоскамі заблішчаў на святле.

— Прыбывае.

— Цяпер будзе не так хутка, — сказаў бацька. — На тым беразе разальецца.

— А ўсё ж прыбывае.

Жанчыны зноў налілі кавы ў конаўкі і паставілі іх у дзвярах. З кожнай начной гадзінай рухі людзей рабіліся ўсё больш маруднымі, людзі з цяжкасцю, як ламавыя коні, выцягвалі ногі з глыбокай гразі. Яшчэ і яшчэ адна рыдлёўка зямлі на насып, яшчэ і яшчэ адзін мат з вярбовага вецця. А дождж упарта ліў. Калі прамень ліхтарыка падаў на чый-небудзь твар, ён выхопліваў з цемры ўтаропленыя ў пустату вочы і выступы жаўлакоў на шчоках.

З вагона Джоўдаў яшчэ доўга даносіліся крыкі, і раптам яны сціхлі.

Бацька сказаў:

— Каб нарадзіла, мяне паклікалі б. — І хмурна зноў узяўся за рыдлёўку.

Вада каля насыпу клекатала і віравала. Раптам непадалёк, на рэчцы, крыху вышэй за лагер, пачуўся рыплівы трэск. Ліхтарык асвятліў магутную таполю, якая нізка схілілася над рэчкай. Усе кінулі працу і сталі пазіраць у той бок. Голле таполі апусцілася ў ваду і выцягнулася па плыні, а вада ўсё падмывала і падмывала яе кароткае карэнне. Таполю паступова выцягнула з зямлі, і яна паволі паплыла ўніз па цячэнні. Знясіленыя людзі сачылі за ёю, раскрыўшы раты. Дрэва плыло паволі. Раптам адна галіна зачапілася за корч і не дала дрэву плысці далей. Цячэнне развярнула яго, і карэнне ўперлася ў свежы насып. Вада ў запрудзе ўвесь час прыбывала, і дрэва зноў паплыло і прабіла зверху насып. У прабоіну рынуўся струмень вады. Бацька кінуўся наперад і стаў закідаць зямлёй прабоіну. Запруджаная дрэвам вада пачала падымацца. І неўзабаве насып змыла, і вада хлынула на людзей, заліла іх да шчыкалатак, да каленяў. Людзі не вытрымалі і пабеглі, а вада роўным патокам разлілася па паляне, пайшла пад вагоны, пад аўтамашыны.

Дзядзька Джон бачыў, як вада прарвала плаціну. У змроку ён разгледзеў гэта. Непасільны цяжар цела пацягнуў яго ўніз. Ён паваліўся на калені і апынуўся па грудзі ў бурлівай вадзе, якая напірала на яго.

Бацька ўбачыў, як ён упаў.

— Гэй, Джон! Што з табой? — Ён памог яму падняцца на ногі. — Галава закружылася? Хадзем, вагон высокі.

Да дзядзькі Джона вярнуліся сілы.

— Сам не ведаю, як гэта здарылася, — сказаў ён выбачлівым тонам. — Ногі падкасіліся. Падкасіліся, і ўсё. — Бацька павёў яго да вагонаў.