Гронкі гневу

— Мяне ты, пэўна ж, не памятаеш, — сказаў чалавек, і пухлыя губы яго скрывіліся ва ўсмешцы, адкрыўшы вялікія конскія зубы. — Ды дзе табе помніць. Ты толькі тое і рабіў, што дзяўчатак за косы цягаў, замест таго каб мае казані слухаць. А ў адной дзяўчынкі ўсё наравіў коску з каранямі выдзерці, а слова святое міма вушэй прапускаў. Ты, напэўна, забыўся, а я памятаю. Давялося мне і цябе, і дзяўчо тое далучыць да ласкі боскай. Абаіх у арашальнай канаве ахрысціў. А ўжо ж адбіваліся як, вішчалі, што тыя кацяняты.

Джоўд паглядзеў на яго зверху і раптам засмяяўся:

— Дык ты ж прапаведнік! Вось ты хто — наш прапаведнік! Мо толькі якую гадзіну назад я пра цябе аднаму хлопцу расказваў.

— Былы прапаведнік, — спахмурнеў чалавек. — Прападобны Джым Кейсі — з секты «Неапальная купіна». Горла драў у славу гасподню. І грэшнікаў-пакаянцаў ледзь што — у канаву; наб'еш яе імі да краёў, так і глядзі, патопяцца. Але цяпер я ўжо не той. — Ён уздыхнуў. — Цяпер я проста Джым Кейсі. Няма ў мяне тае адданасці богу. Усё ў галаву грэшныя думкі лезуць… грэшныя, але, на мой погляд, цвярозыя.

Джоўд сказаў:

— Калі ўжо што ў галаву палезе, тады і задумаешся. Я не забыў цябе. Ты ў нас неблагія маленні наладжваў. Памятаю, неяк раз ты стойку зрабіў і так, на руках ходзячы, такую пропаведзь закаціў! І завываў як апантаны. Маці маёй ты быў больш за іншых па душы. А бабка, дык тая казала, што дух з цябе божы так і б'е ў нос. — Джоўд запусціў руку ў скрутак, намацаў бутэльку і выняў з кішэні пінжака. Чарапаха варухнула лапай, але Джоўд закруціў пінжак тужэй. Потым адкруціў каўпачок з рыльца і падаў бутэльку Джыму Кейсі. — Глынеш?

Кейсі ўзяў бутэльку і тужліва паглядзеў на яе.

— Больш я ўжо не прапаведую, толькі зрэдку. Цяпер у народзе няма ўжо таго духу боскага, што быў раней. А горш за ўсё, што і ўва мне яго ані кропелькі не засталося. Бывае, праўда, калі-нікалі ўвойдзе ў цябе дух, ну і склічаш людзей на маленне. А яшчэ, здараецца, перад ядой богу малітву скажаш, калі да стала хто запросіць. Але душу я цяпер ужо ў гэта не ўкладаю. Проста просяць людзі, і я не адмаўляюся.

Джоўд зноў выцер твар кепкай.

— Няўжо ты такі ўжо святоша, што ад віскі адмаўляешся? — сказаў ён.

Кейсі глянуў на бутэльку, быццам толькі што ўбачыў яе ў сваіх руках. Потым паднёс да рота, перакуліў і зрабіў тры вялікія глыткі.

— Ну і пітво! — пахваліў ён.

— А ты як думаў? — сказаў Джоўд. — Не самагон які — фабрычнае. Яму цэлы даляр цана.

Перш чым аддаць бутэльку, Кейсі яшчэ раз прыклаўся да рыльца.

— Так, сэр! — прамовіў ён. — Так, так, сэр!

Джоўд узяў з яго рук бутэльку і адпіў, з далікатнасці не абцёршы рыльца рукавом. Потым апусціўся на кукішкі і прыставіў бутэльку да скручанага пінжака. Падабраў з зямлі сухую галінку — каб запісваць ёю свае думкі ў пыле. Змёў лісце ўбок, разраўняў далонню чысты квадрацік і пачаў выводзіць на ім рысачкі, куты і кружочкі.

— Даўнавата цябе не бачыў, — сказаў ён.

— А мяне ніхто не бачыў, — адказаў прапаведнік. — Аднаго дня ўзяў і пайшоў ад іх, цяпер усё больш сяджу адзін і сам з сабою разважаю. Боскага духу я не страціў, толькі цяпер ён нейкі іншы. Сумненні пачалі адольваць.

Кейсі сеў крыху раўней спінай да ствала. Вавёркай юркнула ў кішэню кашчавая рука і выцягнула адтуль чорную, абкусаную з усіх бакоў плітку тытуню. Ён старанна сцёр з яе саламяную труху і іншае кішэннае смецце, адкусіў кавалачак і засунуў за шчаку. Джоўд адмоўна памахаў галінкай, калі Кейсі падаў яму плітку. Чарапаха ў скрутку зноў пачала валтузіцца. Кейсі паглядзеў на пінжак, які варушыўся, нібы жывы.

— Што гэта там у цябе — курыца? Глядзі, задыхнецца.

Джоўд тужэй скруціў пінжак.

— Чарапаха, — сказаў ён. — На дарозе падабраў. Вялізная, як трактар. Браціку нясу. Малыя любяць чарапах.

— Рана ці позна яны ўсе імі абзаводзяцца. Але чарапаху пры сабе доўга не ўтрымаеш. Торкаецца, тыцкаецца сюды-туды, пакуль не знойдзе лаза, выберацца на волю, і шукай ветру ў полі. Вось і я так. Няма таго, каб проста разгарнуць Евангелле, што ляжыць пад рукой. Не, усё круціш яго, гартаеш, шукаеш нечага — адны шматкі застаюцца. Бывае, натхнюся боскім духам, а што ўслаўляць, не ведаю. Прызначэнне маё — весці людзей, але ж няма куды.

— А ты вадзі іх кругом і навокал, — сказаў Джоўд. — Доўга не думай, штурхай іх у арашальныя канавы. А свой розум мець захочуць, скажы ім, што ў пякельным агні гарэць будуць. На чорта табе ведаць, куды іх весці? Проста вядзі, і справе канец.

Цень ад ствала вярбы падаўжэў. Джоўд з радасцю перасеў у цень і зноў расчысціў і разраўняў маленькі квадрацік пылу, каб, крэслячы на ім сваім прутком, запісваць думкі. Міма іх бегла па дарозе жоўтая калматая аўчарка. Падкурчыўшы вялы хвост, нізка звесіла галаву і высунула язык, з якога капала сліна. Яна гучна, задышліва сапла. Джоўд свіснуў, але аўчарка яшчэ ніжэй апусціла галаву і пабегла трушком да толькі ёй адной вядомай мэты.

— Вось бяжыць кудысьці, — сказаў крыху закрануты за жывое Джоўд. — Пэўна, дадому.

Прапаведніка нічым нельга было адцягнуць ад яго думак.