Hofiz Sheroziy

Dil — saroyi muhabbatidur uning,
Kuz — yoritg‘uchi tal’atidur uning.

Ikki dunyoga boshni egmasdan
Gardanim uzra minnatidur uning.

Senu to‘bi-yu, men — qaddig‘a asir,
Kim na fikr etsa, himmatidur uning.

O‘tti Majnun zamoni — gal bizga,
O‘tkazar, kimki navbatidur uning.

Men netay xilvati aroki, sabo
Pardador o‘ldi — hurmatidur uning.

Ishqning mulki-yu, quvonch ganji
Menda bor, bu — inoyatidur uning.

Yo‘q zarar dil bilan men o‘lsak ham,
Qasdimiz tan salomatidur uning.

Bo‘lmagay hech xayoli ko‘zdan uzoq,
Chunki bu burchak xilvatidur uning.

Bersa oro chamanga har yangi gul,
Bori ta’sir suhbatidur uning.

O‘zi yo‘qsil ko‘rinsa ham Hofiz,
Ko‘ksi ganji muhabbatidur uning.

* * *

Zohido, aylama rindlarga gunohkorcha xitob,
Boshqalarning gunohi-chun seni qilmaydi itob.

Yaxshiman, xoh yomonman — o‘z ishingni o‘ngla,
Hosil ekannikidir, sen bu uchun olma hisob.

Mastu hushyor — hama odamga talabdur dildor,
Farqi yo‘q — sevgi uyi masjidu ham dayri xarob.

May uyining eshigi tuprog‘iga bosh tutdim,
Kimki so‘z uqmasa, xisht-la boshiga ursa savob.

Meni qo‘rqitma azal yozmishin aylab takror,
Ma’lum ermas senga kim yaxshi erur, kim nobob.

Zuhdu taqvodan uzoq bo‘lg‘uchi yolg‘iz men emas,
Balki jannatdan otam chetlatgali qildi shitob.

Toating maqtama, ey so‘fiyki, taqdir qalami
Na bilursan, nima deb noming atab yozdi kitob?

Yaratilmoqda bu bo‘lsang — juda toza asling,
Bu esa senda tabiat juda ham olijanob.

Bo‘lsa jannat bog‘i ham qancha yoqimli, lekin,
Bil: g‘animat senga tol soyasi ham jomi sharob.

Hofizo, olsang o‘lim chog‘ida qo‘lg‘a bir jom,

Borasan to‘g‘ri bihisht bog‘iga — ko‘p chekma azob.

* * *

Sharobu aysh nadur yoshrin aylamak bunyod,
Qo‘shildik rind safiga — endi foydasiz faryod.

Yurak tugunlarini yech, falakni o‘ylama hech,
Yecholmadi bu tugunni biror yetuk ustod.

Qadahni tutgil adab shartlarin rioya qilib,
Bu kosa tarkibi Jamshidu Bahrom ila Qubod.

Qayonga Jamshidu Kay ketdilar — birov bilmas,
Kim anglagay — ne uchun bo‘ldi taxti Jam barbod?

Ko‘zimning oldidakim: Shirin ishqu hasratidan
Yetardi lolazor ichra vatan tutib Farhod.

Magarki lola jahon bevafoligin bildi
Kelib-ketib, qo‘lidan shisha bo‘lmadi ozod.

Uzoqqa ketgali menga ijozat bermaslar,
Ko‘ngilda zavqi Musalloyu nahri Ruknobod.

Dafu chang ovozi ostida sof bodani ich,
Sevinch inaklaridan qildi pardasin ijod.

Yetishdi ishqi g‘amida ne yetsa Hofizga,
Zamonaning ko‘zi oshiqqa solmasin bedod.

* * *