Исландские королевские саги о Восточной Европе

[…] Óláfr konungr sigldi um haustit til Gotlands ok bjósk þar at herja. En Gotar hǫfðu þar samnað ok gerðu menn til konungs ok buðu honum gjald af landinu. Þat þekkðisk konungr ok tekr gjald af landinu ok sat þar um vetrinn. Svá segir Óttar:

Gildir, komtu at gjaldi
gotneskum her, flotna.
Þorðut þér at varða,
þjóðlǫnd firar rǫndu.
Rann, en maðr of minna
margr býr of þrek, varga
hungr frák austr, an yngvi,
Eysýslu lið, þeyja.

(Bls. 9)

VIII. kapítuli

Hér segir svá, at Óláfr konungr fór, er varaði, austr til Eysýslu ok herjaði, veitti þar landggngu, en Eysýslir kómu ofan ok heldu orrostu við hann. Þar hafði Óláfr konungr sigr, rak flótta, herjaði ok eyddi landit. Svá er sagt, at fyrst, er þeir Óláfr konungr kómu í Eysýslu, þá buðu bœndr honum gjald. En er gjaldit kom ofan, þá gekk hann í móti með liði alvápnuðu, ok varð þá annan veg en bœndr ætluðu, því at þeir fóru ofan með ekki gjald, heldr með hervápnum ok bprðusk við konung, sem fyrr var sagt. Svá segir Sigvatr skáld:

Þar vas enn, es gnnur
Ǫleifr, né svik fǫlusk,
odda þing í eyddri
Eysýslu gekk heyja.
Sitt ǫttu fjgr fótum,
fár beið ór stað sára,
enn, þeirs undan runnu,
allvaldr, búendr gjalda.

(Bls. 9–10)

LIV. kapítuli

Sveinn jarl for fyrst til Svíþjóðar á fund Óláfs Svíakonungs, mágs síns, ok segirhonum allt frá viðrskiptum þeira Óláfs digra ok leitaði þá ráða af Svíakonungi, hvat hann skal upp taka. Konungr segir, at jarl skal vera með honum, ef hann vill þat, ok hafa þar riki til forráða, þat er honum þykki sœmiligt – «ok at pðrum kosti,» segir hann, «skal ek fá þér gnógan liðsafla at sœkja landit af Óláfi.» Jarl kaus þat, því at þess fýstu allir hans menn, þeir er áttu eignir stórar í Nóregi margir, er þar váru með honum. En er þeir sátu yfir þessari ráðagorð, þá kom þat ásamt, at þeir skyldu eptir um vetrinn ráða til at fara landveg um Helsingjaland ok Jamtaland ok svá ofan í Þrándheim, því at jarl treystisk Innþrœndum bezt við sik um traustit ok liðveizlu, ef hann kvæmi þar. En þó gera þeir þat ráð at fara um sumarit fyrst í Austrveg í hemað ok fá sér fjár. (Bls. 71)

LV. kapítuli

Sveinn jarl fór með lið sitt austr í Garðaríki ok herjaði þar. Dvalðisk hann þar um sumarit, en er haustaði, snori hann aptr liði sínu til Svíþjóðar. Þá fekk hann sótt þá, er hann leiddi til bana. Eptir andlát jarls fór lið þat, er honum hafði fylgt, aptr til Svíþjóðar, en sumir snoru til Helsingjalands ok þaðan til Jamtalands ok þá austan um Kjgl til Þrándheims, ok segja þeir þau tíðendi, er ggrzk hǫfðu í ferð þeira. Var þá sannspurt andlát Sveins jarls. (Bls. 71)

LXII. kapítuli

Maðr er nefndr Eyvindr úrarhom, ætzkaðr af Austr-Qgðum. Hann var mikillmaðr ok kynstórr, fór hvert sumar í hernað, stundum vestr um haf, stundum í Austrveg eða suðr til Fríslands. Hann hafði tvítogsessu, snekkju ok vel skipaða. Hann hafði verit fyrir Nesjum ok veitt Óláfi konungi lið. Olc er þeir skilðusk þar, þá hét konungr honum vináttu sinni, en Eyvindr konungi liðsemð sinni, hvar sem hann vildi kraft hafa. […] (Bls. 82)

LXV. kapítuli

Um várit sendi Óláfr konungr orð, at Eyvindr skyldi кота til hans. Þeir tgluðu lengi einmæli. Eptir þat brátt bjósk Eyvindr í viking. Hann sigldi suðr eptir Víkinni ok lagði at í Eikreyjum út frá Hísing. Þar spurði hann, at Hrói skjálgi hafði farit norðr í Orðost ok hafði þar saman dregit leiðangr ok landskyldir, ok var hans þá norðan ván. Þá rori Eyvindr inn til Haugasunda, en Hrói rori þá norðan, ok hittusk þar í sun-dinu ok bgrðusk. Þar fell Hrói ok nær þrimr tigum manna, en Eyvindr tók allt fé, þat er Hrói hafði haft. For Eyvindr þá í Austrveg ok var þar í víking um sumarit. (Bls. 83)

LXVI. kapítuli