Исландские королевские саги о Восточной Европе

Maðr hét Guðleikr gerzki. Hann var ætzkaðr af Qgðum. Hann var farmaðr ok kaupmaðr mikill, auðigr ok rak kaupferðir til ýmissa landa. Hann fór austr í Garðaríki optliga, ok var hann fyrir þá sǫk kallaðr Guðleikr gerzki. Þat vár bjó Guðleikr skip sitt ok ætlaði at fara um sumarit til Garða austr. Óláfr konungr sendi honum orð, at hann vill hitta hann. En er Guðleikr kom til hans, segir konungr ho-num, at hann vill gera félag við hann, bað hann kaupa sér dýrgripi þá, er torugætir eru þar í landi. Guðleikr segir þat á konungs forráði vera skulu. Þá lætr konungr greiða í hendr honum fé, slíkt sem honum sýndisk. Fór Guðleikr um sumarit í Austrveg. Þeir lágu ngkkura hríð við Gotland. Var þá sem opt kann verða, at eigi váru allir haldinorðir, ok urðu landsmenn varir við, at á því skipi var félagi Óláfs digra. Guðleikr for um sumarit í Austrveg til Hólmgarðs ok keypti þar pell ágætlig, er hann ætlaði konungi til tígnarklæða sér, ok þar með skinn dýr ok enn borðbúnað forkunnligan. Um haustit, er Guðleikr fór austan, þá fekk hann andviðri, ok lágu þeir mjǫk lengi við Eyland. […] (Bls. 83–84)

LXXII. kapítuli

[…] Ingigerðr konungsdóttir var á tali við fǫður sinn einn hvem dag, en er hon fann, at konungi var skaplétt, þá mælti hon: «Hverja ætlan hefir þú á um deilu ykkra Óláfs digra? Margir menn kæra nú þat vendræði. Kallask sumir hafa látit fé, sumir frændr fyrir Norðmgnnum ok engum yðrum manni kvæmt í Nóreg at svá búnu. Var þat mjǫk ósynju, er þér kǫlluðuð til ríkis í Nóregi. Er land þat fátœkt ok illt yfirfarar ok folk ótryggt. Vilja menn þar í landi hvem annan heldr at konungi en þik. Nú ef ek skylda ráða, myndir þú láta vera kyrrt at kalla til Nóregs, en brjótask heldr í Austrveg til ríkis þess, er átt hǫfðu inir fyrri Svíakonungar ok nú fyrir skgmmu lagði undir sik StyrbjQm, frændi várr, en láta Óláf digra hafa frændleifð sína ok gera sætt við hann.» Konungr segir reiðuliga: «Þat er þitt ráð, Ingigerðr, at ek láta af ríki í Nóregi, en gipta þik Óláfi digra. Nei,» segir hann, «annat skal fyrr. Heldr mun hitt, at í vetr á Uppsalaþingi skal ek gera bert fyrir gllum Svíum, at almenningr skal úti at liði, áðr en ísa taki af vgtnum. Skal ek fara í Nóreg ok eyða þat land oddi ok eggju ok brenna allt ok gjalda þeim svá ótrúleik sinn.» […] (Bls. 98–99)

LXXX. kapítuli

[…] Þá stóð upp Þorgnýr. En er hann stóð upp, þá stóðu upp allir bœndr, þeir er áðr hǫfðu setit, olc þustu at allir þeir, er í gðrum stgðum hǫfðu verit, ok vildu hlýða til, hvat Þorgnýr mælti. Var þá fyrst gnýr mikill af fjglmenni ok vápnum. En er hljóð fekksk, þá mælti Þorgnýr: «Annan veg er nú skaplyndi Svíakonunga en fyrr hefir verit. Þorgnýr, fǫðurfaðir minn, munði Eirík Uppsalakonung Emundarson ok sagði þat firá honum, at meðan hann var á léttasta aldri, at hann hafði hvert sumar leiðangr úti ok for til ýmissa landa ok lagði undir sik Finnland ok Kirjálaland, Eis-tland ok Kúrland ok víða um Austrlpnd. Ok mun enn sjá þær jarðborgir ok gnnur stórvirki, þau er hann gerði, ok var hann ekki svá mikillátr, at eigi hlýddi hann mgnnum, ef skylt áttu við hann at rœða. Þorgnýr, faðir minn, var með Bimi konun-gi langa ævi. Var honum hans siðr kunnigr. Stóð um ævi Bjarnar hans ríki með styrk miklum, en engum þurrð. Var hann dæll sínum vinum. Ek má muna Eirík konung inn sigrsæla, ok var ek með honum í mgrgum herfgrum. Jók hann ríki Svía, en varði harðfengliga. Var oss gott við hann ráðum at коша. En konungr þessi, er nú er, lætr engi mann þora at mæla við sik nema þat einu, er hann vill vera láta, ok hefir hann þar við allt kapp, en lætr skattlQnd sín undan sér ganga af eljanleysi ok þrekleysi. Hann gimisk þess at halda Nóregsveldi undir sik, er engi Svíakonungr hefir þat fyrr ágirnzk, ok gerir þat mgrgum manni óró. Nú er þat vili várr bóandan-na, at þú gerir sætt við Óláf digra Nóregskonung ok giptir honum dóttur þína, Ingi-gerði. En ef þú vill vinna aptr undir þik ríki þau í Austrvegi, er frændr þínir ok fo-rellri hafa þar átt, þá viljum vér allir fylgja þér þar til.» […] (Bls. 115–116)

XCI. kapítuli

[…] Sigvatr skáld kom til Rggnvalds jarls ok var þar í góðum fagnaði langa hríð. Þá spurði hann þat af ritsendingum Ingigerðar konungsdóttur, at til Óláfs Svíako-nungs hpfðu komit sendimenn Jarizleifs konungs austan ór Hólmgarði at biðja In-gigerðar, dóttur Óláfs Svíakonungs, til handa Jarizleifi, ok þat með, at Óláfr konungr tók þessu allvænt. […] Óláfr konungr ok Sigvatr skáld tgluðu opt um þetta mál. Konungr spurði Sigvat vandliga at, hvat hann kannaði af um Rpgnvald jarl – «hverr vinr hann er várr,» segir hann. Sigvatr segir svá, at jarl væri inn mesti vinr Óláfs konungs. Sigvatr kvað þá: