Исландские королевские саги о Восточной Европе

En þó drógu þeir Þórir eptir, svá at þá, er þeir Gunnsteinn kómu fyrir Lengjuvík, þá snúa þeir þar at landi ok hljópu af skipinu ok á land upp, en litlu síðar koma þeir Þórir þar ok hlaupa upp eptir þeim ok elta þá. Kona ein gat hólpit Gunnsteini ok fólgit hann, ok er svá sagt, at sú væri fjglkunnig mjǫk. Ok fóru þeir Þórir aptr til skips, tóku fé þat allt, er á var skipinu Gunnsteins, en báru grjót í staðinn, fluttu skip it út á fjgrðinn, hjoggu á raufar ok sokkðu niðr. Síðan fóru þeir Þórir heim til Bjarkeyjar.

Þeir Gunnsteinn fóru fyrst mjǫk hulðu hgfði, fluttusk á smábátum, fóru um nætr, en lágu um daga, fóru svá til þess, er þeir kómu fram um Bjarkey, ok allt til þess, er þeir kómu ór sýslu Þóris. For Gunnsteinn fyrst heim i Langey ok dvalðisk þar skamma hríð. For hann þá þegar suðr á leið. Fétti hann eigi, fyrr en hann kom suðr í Þrándheim ok hitti þar Oláf konung, ok segir honum tíðendi slík sem orðin váru í Bjarmalandsferðinni. Konungr lét illa yfir þeira ferð, en bauð Gunnsteini með sér at vera ok segir þat, at hann skyldi leiðrétta mál Gunnsteins, þá er hann mætti við komask. Gunnsteinn þekkðisk þat boð, ok dvalðisk hann með Óláfi ko-nungi. (Bls. 227–234)

CXXXIX. kapítuli

[…] Þat er at segja frá fgr Finns, at hann hafði skútu ok á nær þrimr tigum manna, en er hann var búinn, for hann ferðar sinnar, til þess er hann kom á Hálogaland. Þá stefndi hann þing við bóendr, bar þá upp orendi sitt ok krafði leiðangrs. Bœndr áttu í heraði skip stór leiðangrsfœr. Skipuðusk þeir við orðsending konungs ok bjoggu skip sin. En er Finnr sótti norðr á Hálogaland, þá átti hann þing, en sendi menn sína ngkkura at krefja útboðsins, þar er honum sýndisk. Finnr sendi menn í Bjarkey til Þóris hunds, lét þar krefja leiðangrs sem annars staðar. En er Þóri kómu boð konungs, þá bjóslc hann til ferðar ok skipaði af húskgrlum sínum skip þat, er hann hafði haft áðr um sumarit til Bjarmalands, bjó þat með sínum eins kostnaði.

Finnr stefndi saman Háleygjum í Vágum, gllum þeim er norðr váru þaðan. Kom þar saman um várit lið mikit, ok biðu allir til þess, er Finnr kom norðan. Var þar þá ok kominn Þórir hundr. En er Finnr kom, þá lét hann þegar blása til húsþings leiðangrsliði gllu. En á þingi því sýndu menn vápn sín, svá var þá ok rannsakat útboðit í hverri skipreiðu. En er þat var greitt, þá mælti Finnr: «Þik vil ek at þessu kveðja, Þórir hundr. Hver boð viltu bjóða Óláfi konungi fyrir aftgku Karla, hirðmanns hans, eða fyrir rán þat, er þú tókt fé konungs norðr í Lengjuvík? Nú hefi ek umboð konungs til þessa máls, en ek vil nú vita svgr þín.» […]

Þá gekk Finnr til skips sins ok sigldi fram eptir liði sínu. Þórir verðr seint búinn ór hgfninni. En er segl þeira kom upp, þá heldu þeir út um Vestfjgrð ok síðan á haf út ok svá suðr með landi, at sær var í miðjum hlíðum eða stundum vatnaði land, lét svá ganga suðr, allt þar til er hann sigldi í Englandshaf, ok kom fram á Englandi, fór síðan á fund Knúts konungs, ok tók hann vel við honum. Kom þá þat upp, at Þórir hafði þar óf lausafjár, hafði þar þat fé allt, er þeir hǫfðu tekit á Bjarmalandi hvárirtveggju ok Karli. En í tunnum þeim inum miklum þá var botn skammt frá hinum botni, ok var þar í millum drykkr, en tunnan sjálf hvártveggi var full af grám skinnum ok bjór ok safala. Var Þórir þá með Knúti konungi. […] (Bls. 250–253)

CLXXXI. kapítuli

Þat er at segja frá ferð Óláfs konungs, at hann for fyrst ór Nóregi austr umEiðaskóg til Vermalands ok þá út í Vatsbú ok þaðan у fir skóg þann, sem leið liggr, ok kom fram á Næríki. Þar var fyrir ríkr maðr ok auðigr, er hét Sigtryggr. ívarr hét sonr hans, er síðan varð ggfugr maðr. Þar dvalðisk Óláfr konungr um várit með Sigtryggvi. En er sumraði, þá bjó konungr ferð sína ok fekk sér skip. For hann um sumarit ok létti eigi, fyrr en hann kom austr í Garðaríki á fund Jarizleifs konungs ok þeira Ingigerðar dróttningar. Ástríðr dróttning ok Úlfhildr konungsdóttir váru eptir í Svíþjóð, en konungr hafði austr með sér Magnús, son sinn.

Jarizleifr konungr fagnaði vel Óláfi konungi ok bauð honum með sér at vera okhafa þar land til slíks kostnaðar sem hann þurfti at halda lið sitt með. Þat þekkðisk Óláfr konungr ok dvalðisk þar. […] (Bls. 328)

CLXXXIII. kapítuli

[…] En þegar er váraði, bjó Kálfr skip, er hann átti, ok þegar er hann var búinn,þá sigldi hann á haf ok helt skipi því vestr til Englands, því at hann spurði þat til Knúts konungs, at hann sigldi snimma um várit or Danmǫrku vestr til Englands. Þá hafði Knútr konungr gefit jarldóm i Danmǫrku Haraldi, syni Þorkels háva. Kálfr Árnason fór á fund Knúts konungs, þegar er hann kom til Englands. Svá segir Bjarni Gullbrárskáld:

Austr réð allvaldr rísta
ótála haf stáli.
Varð at vitja Garða
vígmóðr Haralds bróðir.
En of íðnir manna
emkak tamr at samna
skrǫkvi: At skilnað ykkarn
skjótt léztu Knút of sóttan. […]