Исландские королевские саги о Восточной Европе

(Bls. 333–334)

CLXXXVI. kapituli

Bjgrn stallari spurði tíðendi þau, er sagt var, at Hákon jarl væri týndr. Þá snori skaplyndi hans, iðraðisk hann þess, er hann hafði brugðit trú sinni við Óláf коnung. Þóttisk hann þá lauss vera þeira einkamála, er hann hafði veitt til hlýðni Hákoni jarli. Þótti Birni þá gerask ngkkur ván til uppreistar um ríki Óláfs konungs, ef hann kvæmi til Nóregs, at þá væri þar hǫfðingjalaust fyrir. Bjgrn býr þá ferð sína skyndiliga ok hafði ngkkura menn með sér, fór síðan dag og nótt ferðar sinnar, þat á hestum, er svá mátti, þat á skipum, er þat bar til, létti eigi ferð þeiri, fyrr en hann kom um vetrinn at jólum austr í Garðaríki ok á fund Óláfs konungs, ok varð konungr allfeginn, er Bjgrn hitti hann. Spurði þá konungr margra tíðenda norðan ór Nóregi. Bjgrn segir, at jarl var týndr ok land var þá hǫfðingjalaust. Þeim tíðendum urðu menn fegnir, þeir er Óláfi konungi hǫfðu fylgt ór Nóregi ok þar hǫfðu átt eigur ok firændr ok vini ok léku miklir landmunir til heimferðar. Mgrg gnnur tíðendi sagði Bjgrn konungi ór Nóregi, þau er honum var forvitni á at vita. […] (Bis. 338)

CLXXXVII. kapítuli

Síðan er Óláfr konungr var kominn í Garðaríki, hafði hann stórar áhyggjur ok hugsaði, hvert ráð hann skyldi upp taka. Jarizleifr konungr ok Ingigerðr dróttning buðu Óláfi konungi at dveljask með sér ok taka upp ríki þat, er heitir Vúlgáríá, ok er þat einn hlutr af Garðaríki, ok var þat folk heiðit í því landi. Óláfr konungr hug-saði fyrir sér um þetta boð, en er hann bar þat fyrir menn sína, þá lgttu allir at staðfestask þar ok eggjuðu konung at ráða norðr til Nóregs til rílcis sins. Konungr hafði þat enn í ráðagorð sinni at leggja niðr konungstígn ok fara út í heim til Jórsala eða í aðra helga staði ok ganga undir régúlu. Þat talðisk lengstum í huginn at hugsa, ef ngkkur fgng myndi til verða, at hann næði ríki sínu í Nóregi. […] (Bls. 339)

CLXXXIX. kapítuli

Svá er sagt, at sá atburðr varð í Garðaríki, þá er Óláfr konungr var þar, at sonr einnar ggfugrar ekkju fekk kverkasull ok sótti svá mjǫk, at sveinninn mátti engum mat niðr korna, ok þótti hann banvænn. Móðir sveinsins gekk til Ingigerðar dróttningar, því at hon var kunnkona hennar, ok sýndi henni sveininn. Dróttning segir, at hon kunni engar lækningar til at leggja. «Gakk þú,» segir hon, «til Óláfs konungs – hann er hér læknir beztr – ok bið hann fara hǫndum um mein sveinsins ok ber til orð min, ef hann vill eigi elligar.» Hon gerði svá sem dróttning mælti. En er hon fann konung, þá segir hon, at sonr hennar var banvænn af kverka-sulli, ok bað hann fara hǫndum um sullinn. Konungr segir henni, at hann var engi læknir, bað hana þangat fara, sem læknar váru. Hon segir, at dróttning hafði henni þangat visat – «ok hon bað mik sin orð til bera, at þér legðið lækning til, sem þér kynnið, ok sagði hon mér, at þú værir beztr læknir hér í staðinum.» Þá tók konungr til ok for hǫndum um kverkr sveininum ok þuklaði sullinum mjǫk lengi, til þess er sveinninn hrœrði munninn. Þá tók konungr brauð ok braut ok lagði í kross í lófa sér, síðan lagði hann þat í munn sveininum, en hann svalg niðr. En þaðan af tók verk allan ór kverkunum. Var hann á fám dggum alheill. Móðir hans varð fegin mjglc ok aðrir frændr ok kunnmenn sveinsins. Var þá fyrst á þannug virt sem Oláfr konungr hefði svá miklar læknishendr sem mælt er um þá menn, sem mjǫk er sú íþrótt lggð, at þeir hafi hendr góðar, en síðan er jartegnagorð hans varð alkunnig, þá var þat tekit fyrir sanna jartegn. (Bls. 341–342)

CXCI. kapítuli

Síðan er Óláfr konungr hafði ráðit fyrir sér, at hann vildi snúask til heimferðar,þá bar hann þat upp fyrir Jarizleif konung ok Ingigerði dróttning. Þau lgttu hann þeirar ferðar, segja þat, at hann skyldi hafa í þeira ríki þat veldi, er honum þœtti sér sœmiligt, en báðu hann eigi fara á vald fjándmanna sinna með svá lítinn liðskost sem hann hafði þar. Þá segir Óláfr konungr þeim drauma sína ok þat með, at hann kvazk hyggja, at þat væri guðs forsjá. En er þau fundu, at konungr hafði ráðit fyrir sér at fara aptr til Nóregs, þá bjóða þau honum allan þann fararbeina, er hann vildi af þeim þiggja. Konungr þakkar þeim fggrum orðum sinn góðvilja, segir, at hann vill fúsliga þiggja af þeim þat, er hann þarf til ferðar sinnar. (Bls. 343)

CXCII. kapítuli